അശ്വതിയുടെ കഥ 2

ഡിസംബര്‍ മാസം ഒന്നാം തീയതി വൈകുന്നേരം, അവസാനത്തെ പേഷ്യന്‍റ്റും പോയിക്കഴിഞ്ഞ് ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാര്‍ അശ്വതിയോട്‌ പറഞ്ഞു, “തിരക്കുണ്ടോ, ഒരു പത്തു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് പോയാല്‍പ്പോരെ?”

“ശരി, സാര്‍,” അവള്‍ പറഞ്ഞു.

അയാള്‍ അകത്തേക്ക് കയറി രണ്ടുമിനിട്ടിനുള്ളില്‍ ഒരു വെളുത്ത കവറുമായി ഇറങ്ങിവന്നു. അശ്വതി പുഞ്ചിരിച്ചു. അവസാനമായി, പഠിച്ച തൊഴില്‍ ചെയ്ത് ശമ്പളം വാങ്ങിയത് ഇരുപത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷമാണ്. ലേയ്ക്ക് ഷോറില്‍. പിന്നെ ഇന്നാണ് ആദ്യം. അപ്പോള്‍ അല്‍പ്പമൊക്കെ അഭിമാനിക്കുന്നതില്‍ തെറ്റൊന്നുമില്ല. വെറും ഏഴായിരം രൂപ മാത്രമാണെങ്കിലും.

“ഇരിക്ക് അശ്വതി.”

അവള്‍ മടിച്ച് അയാള്‍ക്കഭിമുഖമായി ഇരുന്നു. പിന്നെ കവര്‍ അവള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടി. അവള്‍ അത് വാങ്ങി നന്ദിയോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു. “തുറന്നു നോക്കൂ,” അയാള്‍ പറഞ്ഞു.

“വേണ്ട സാര്‍.”

“കള്ളനോട്ടോ പഴയ ആയിരത്തിന്‍റെയോ അഞ്ഞൂറിന്‍റെയോ നോട്ടുകള്‍   ഒന്നുമല്ല എന്നെങ്കിലും ഉറപ്പു വരുത്തൂ.”

അശ്വതി ചിരിച്ചു. “എന്തായാലും സാര്‍ തരുന്നതല്ലേ.”

അയാളും ചിരിച്ചു. ഒരു മാസമായി ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാറിന്‍റെ സഞ്ജീവനി ക്ലിനിക്കില്‍ താന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നു. പക്ഷെ ഇന്നാണ് ഈ മനുഷ്യന്‍ ചിരിച്ചു കാണുന്നത്. ശരിക്കും മമ്മുട്ടിയെപ്പോലെയിരിക്കുന്നു. പ്രായം ഒരു മുപ്പത്തഞ്ച് കഷ്ട്ടിച്ചുകാണണം. എന്താ ഇത്ര ആകര്‍ഷണീയനായിട്ടും ഇയാള്‍ വീണ്ടും വിവാഹം കഴിക്കാതിരിക്കുന്നത്?

“അശ്വതിയുടെ മകന്‍ എന്തിനാ പഠിക്കുന്നെ?” അയാളുടെ ചോദ്യം അവളെയുണര്‍ത്തി.

“എഞ്ചിനീയറിങ്ങ്. ഫസ്റ്റ് സെമസ്റ്ററാ,” ആദ്യമായി മുതിര്‍ന്ന ഒരു മകന്‍റെ അമ്മയാണ് എന്ന് പറയുന്നതില്‍ അവള്‍ക്ക് നാണം തോന്നി.

“ങേ? എഞ്ചിനീയറിംഗ്?” അയാള്‍ കണ്ണുകള്‍ മിഴിച്ചു. “അത്രേം മുതിര്‍ന്ന കുട്ടിയുടെ അമ്മയാണോ അശ്വതി?”

“അത്… സാറേ…” അവളിലെ മനോഹരമായ ലജ്ജ കണ്ണ്‍ നിറയെ നോക്കാതിരിക്കാന്‍ അയാള്‍ക്കായില്ല.

“സോറി, ഞാന്‍ വേറൊന്നും കൊണ്ട് ചോദിച്ചതല്ല…”

അയാള്‍ സോറി പറഞ്ഞത് അവളെ വല്ലാതാക്കി. താന്‍ ബഹുമാനിക്കുന്ന ആള്‍ ആണ്. തൊഴില്‍ ദാതാവാണ്‌. സോറിയുടെ ആവശ്യമില്ല. എങ്കിലും സുഖമുള്ള ഒരു വികാരം അവളില്‍ പെയ്തിറങ്ങി. മറ്റുള്ള എല്ലാവരെയും പോലെ ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാറും തന്‍റെ സൌന്ദര്യത്തെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. താന്‍ ചെരുപ്പകാരിയാണെന്ന് കരുതി.  അതല്ലേ, എഞ്ചിനീയറിങ്ങിനു പഠിക്കുന്ന മകന്‍ ഉണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ധേഹത്തില്‍ ഒരു അവിശ്വസനീയത.

“സാറിന്‍റെ മോളുണ്ടല്ലോ. ഏതു സ്കൂളിലാ?”

“അവള് സ്കൂളിലല്ല അശ്വതി. കോളേജിലാ. അശ്വതിയുടെ മകനെപ്പോലെ എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജില്‍.”

ഇത്തവണ അദ്ഭുതപ്പെടുകയെന്നുള്ളത് അശ്വതിയുടെ ഊഴമായിരുന്നു.

“എന്താ കണ്ണു മിഴിക്കുന്നെ? ഞാന്‍ ചോദിച്ചതുപോലെ..അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും അശ്വതിക്ക് ചോദിക്കാനുണ്ടോ?  അത്രേം മുതിര്‍ന്ന കുട്ടിയുടെ അച്ഛനാണ് ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാര്‍ എന്നോ മറ്റോ?”

“ശരിക്കും. നേരായിട്ടും?” ചോദിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ നേരിയ ഒരു ചമ്മല്‍ അവളെ കീഴടക്കി. ഇത്രയും സൌഹൃദത്തോടെയൊക്കെ ഡോക്റ്ററോട് സംസാരിക്കാമോ? അദ്ദേഹം എന്ത് കരുതും?

“എനിക്ക് അമ്പതു കഴിഞ്ഞ് അശ്വതി, പ്രായം. കാണുന്നതൊക്കെ മെയ്ക്കപ്പല്ലേ?”

“ഏയ്‌ അല്ല, മേക്കപ്പോന്നുമല്ല,” അവള്‍ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു. പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ് ചമ്മല്‍ നിയന്ത്രിക്കാനാവാതെ അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ കൈകള്‍ കൊണ്ടു മറച്ചു. ശ്ശ്യെ, തനിക്കിത് എന്താണ് പറ്റിയത്‌? താന്‍ ഡോക്റ്ററെക്കണ്ട് വല്ലാതങ്ങ് ഭ്രമിച്ച് വശമായി എന്ന് അദ്ദേഹം കരുതുമോ എന്‍റെ ഈശ്വരാ?

അവളുടെ നാണം നല്‍കിയ വശ്യമായ സൌന്ദര്യത്തില്‍ അവള്‍ വീണ്ടും പൂത്തുലഞ്ഞു. അവള്‍ക്ക് അയാളുടെ മുഖത്ത് നോക്കാനായില്ല.

“ഏതു കോളേജിലാ സാറേ മോള്‍?” അവസാനം അവള്‍ തിരക്കി.

“മണിപ്പാല്‍ എന്ജിനീയറിംഗ് കോളേജില്‍.”

“ങേ? മണിപ്പാല്‍ എന്ജിനീയറിംഗ് കോളെജിലോ?” ഇത്തവണ അശ്വതിയുടെ അദ്ഭുതം വല്ലാതെ കൂടി. “എന്‍റെ സാറേ, അവിടെയാ എന്‍റെ മോനും. ഏതു സെമസ്റ്ററാ?”

താന്‍ എങ്ങനെയാണ് ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാറിനെ സംബോധന ചെയ്തത്? പെട്ടെന്നവള്‍ ഓര്‍മ്മിച്ചു. ‘എന്‍റെ സാറേ എന്ന്.’ തന്‍റെ നാവിന് ഇന്ന് മുഴുവന്‍ ഗുളികനാണ്. എന്‍റെ ഈശ്വരാ സാര്‍ തീര്‍ച്ചയായും സ്വഭാവ ശുദ്ധിയില്ലാത്ത പെണ്ണ്‍ ആണ് താന്‍ എന്ന് കരുതുമല്ലോ.

“ഫസ്റ്റ് സെമസ്റ്റര്‍ തന്നെ അശ്വതി.”

“മോള്‍ടെ പേരെന്താ?”

“ദിവ്യ. ദിവ്യ നന്ദകുമാര്‍. മോന്‍റെ പേര്?”

“സന്ദീപ്‌.”

ചോദ്യത്തിനു ശേഷം അയാള്‍ അവരുടെ മുഖത്തേക്ക് പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി. ആ നോട്ടം അശ്വതിക്ക് അഭിമുഖികരിക്കാനായില്ല. മഴവില്ലിലേക്ക് സാകൂതം നോക്കുന്ന ചിത്രകാരന്‍റെ ഭാവമായിരുന്നു, അപ്പോള്‍ അയാളുടെ മുഖത്ത്. അവള്‍ നാണിച്ച് വെളിയിലേക്ക് നോക്കി. ദൈവമേ, എന്താ ഇങ്ങനെ നോക്കാന്‍. ദേഹത്ത് മാത്രമല്ല. മനസ്സിനെ, ഹൃദയത്തെ, ആത്മാവിനെപ്പോലും തൊടുന്ന നോട്ടം. അട്ഭുതമെന്തെന്നാല്‍ താന്‍ ഒരു പതിനേഴ്‌ വയസ്സുള്ള പെണ്ണല്ല. നാല്‍പ്പതു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ താന്‍ നാണിക്കുന്നത്‌ ആരെങ്കിലും കണ്ടാല്‍ വൃത്തികേട് ആയിരിക്കില്ലേ,  പാര്‍വ്വതിയെപ്പോലെയാണ് എന്ന് തന്‍റെ ഭര്‍ത്താവടക്കമുള്ളവര്‍ പൊക്കിപ്പറഞ്ഞു തന്നെ കൊതിപ്പിക്കാന്‍ മത്സരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും? മധ്യപ്രായമുള്ള സ്ത്രീകള്‍ക്കൊക്കെ ഇങ്ങനയുള്ള ചിന്തകളുണ്ടാവുമോ? താന്‍ മാത്രമാണ് ഇങ്ങനെയെങ്കില്‍ മാനസികമായ എന്തോ പ്രശ്നം തനിക്കുണ്ട് എന്ന് തീര്‍ച്ചയാണ്.

അയാള്‍ പുഞ്ചിരിക്കുകയാണ്. തന്‍റെ കണ്ണിലേക്ക് തന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ട്. അമ്പതു വയസ്സിന്‍റെ പഴക്കമുണ്ടോ ഈ സുന്ദരമായ മുഖത്തിന്‌? അമ്പത് വയസ്സ് സത്യമാണെങ്കില്‍ അത് എന്തുകൊണ്ടാണ് ഈ കണ്ണുകളിലെ കാന്തികതയെയും ചുണ്ടുകളുടെ ചുവപ്പിനേയും കവിളുകളുടെ ശോണിമയെയും ബാധിക്കാത്തത്‌?

പെട്ടെന്ന് അശ്വതി തിരിച്ചറിഞ്ഞു. തന്‍റെ കൌമാര സ്വപ്നങ്ങളിലെ രാജകുമാരന് ഈ മുഖമായിരുന്നു. ഈ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു.

ഈ രൂപമാണ് തന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്ക് മഞ്ഞുതുള്ളിപോലെ പെയ്തിറങ്ങി വന്നത്. രവിയേട്ടന്‍റെ ആലോചന വന്നപ്പോള്‍ താന്‍ ശക്തിയുത്തം എതിര്‍ത്തത് ആ രാജകുമാരന്‍റെ മുഖം ചോരയില്‍ തീ പോലെ പടര്‍ന്നത് കൊണ്ടാണ്. പിന്നീട് രവിയേട്ടന്‍റെ സ്നേഹം തന്‍റെ ജീവിതത്തിന് ആഹ്ലാദം നല്‍കിയെങ്കിലും കുറെ കാലം ആ രാജകുമാരന്‍ തന്നെ അസ്വസ്ഥമാക്കിയുരുന്നു.

“അശ്വതി,” ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാറിന്‍റെ ശബ്ദം അവള്‍ കേട്ടു. അവള്‍ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു നോക്കി.

“ഇവിടെങ്ങുമല്ലേ? എന്താ ഒരാലോചന?”

അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വീണ്ടും ലജ്ജയരിച്ചിറങ്ങി.

“ഇങ്ങനെ നാണിക്കുമ്പോള്‍ എന്ത് സുന്ദരിയാണ്, എന്‍റെ നേഴ്സ്.”

പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാണ് വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് നന്ദകുമാറിന് തോന്നിയത്. അങ്ങനെ പറയണമെന്ന് വിചാരിച്ചതല്ല. പക്ഷെ ആ നീള്‍മിഴികളിലെ വജ്രസൌന്ദര്യം, ആ പവിഴാധരങ്ങളിലെ അഭൌമ ഭംഗി, ഷിഫോണ്‍ സാരിക്കടിയില്‍ ഉയര്‍ന്ന് താഴുന്ന വലിയ മാറിടം…അതൊക്കെ കണ്ടപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍  നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞത് അക്ഷരങ്ങളായി പുറത്ത് വന്നു.

“അശ്വതി, ഞാന്‍…” അവള്‍ മുഖം താഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ അയാള്‍ ഒന്ന് സംഭ്രമിച്ചു. അവള്‍ പതിയെ എഴുന്നേറ്റു. പതിയെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു.

“അശ്വതി,” ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാര്‍ വീണ്ടും വിളിച്ചു.

അവള്‍ വിളികേള്‍ക്കാതെ നടന്നു ഗെയ്റ്റിന്‍റെ സമീപമെത്തി. അയാള്‍ വാതില്‍ക്കലേക്ക് ചെന്ന് അവളുടെ പോക്ക് നോക്കി നിന്നു. ഗേറ്റിന് വെളിയിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവളുടെ വേഗം കുറഞ്ഞു. നന്ദകുമാര്‍ ഉത്ക്കണ്‍ഠയോടെ, ഹൃദയമിടിപ്പോകെ അവളുടെ ചലനങ്ങള്‍ നോക്കി.

അവള്‍ അയാള്‍ നിന്നിടത്തേക്ക്  നോക്കി.

പിന്നെ അയാളെ നോക്കിഹൃദയത്തിന്‍റെ താളം തെറ്റിക്കുന്ന രീതിയില്‍ വശ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചു.

———————————————————————————–

വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോള്‍ അശ്വതി രവിയെക്കണ്ടില്ല. പത്തുമിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് അവളുടെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. “അച്ചൂ, ഞാനിന്നു വരാന്‍ വൈകും. നീ ഉണ്ടിട്ടു കിടന്നോ.”

രവിയുടെ അമ്മാവന്‍ ആശുപത്രിയില്‍ ആണ്. അത്യാസന്ന നിലയില്‍ ആയതു കൊണ്ടു മെഡിക്കല്‍ കോളേജില്‍. വൈകുന്നേരമാണ് പോയത്. ബാഗ് തുറന്നു നന്ദകുമാര്‍ തന്ന കവര്‍ എടുത്തു ഷെല്‍ഫില്‍ വെച്ചു പൂട്ടാന്‍ തുടങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് അവള്‍ കവര്‍ തുറന്നു. പണമെണ്ണിക്കഴിഞ്ഞ് അവള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു. എഴായിരത്തിനു പകരം പതിനയ്യായിരം രൂപ. എന്താ ഇതിന്‍റെ അര്‍ഥം? പെട്ടെന്നവള്‍ക്ക് മൂത്ര ശങ്ക തോന്നി.

മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ കയറിയപ്പോള്‍ ആണ് അറിയുന്നത്. ഷഡ്ഢി നനഞ്ഞ് കുതിര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. രോമങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ യോനിത്തടം മുഴുവന്‍ സ്രവം വീണ് കുതിര്‍ന്ന്‍ ഒട്ടുകയാണ്. മദജലം യോനിത്തടത്തില്‍ നിന്നിറങ്ങി അകം തുടകളെയും സ്പര്‍ശിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈശ്വരാ, ഇതെപ്പോഴാ? ഇങ്ങനെ, ഇത്രയധികം നനഞ്ഞിട്ടു കാലമെത്രയായി? ഡോക്റ്ററുടെ വാക്കുകള്‍, നോട്ടം അതൊക്കെ ഇത്രയേറെ തന്നെ സ്പര്‍ശിച്ചോ? ഈശ്വരാ, രവിയേട്ടന്‍ പറഞ്ഞത് പോലെ ഡോക്റ്റര്‍ തന്നെ….അതായിരിക്കുമോ എഴായിരത്തിനു പകരം പതിനയ്യായിരം തന്നത്?

വീണ്ടും അവളുടെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. അവള്‍ സ്ക്രീനില്‍ നോക്കി. ‘ഡോക്റ്റര്‍ കാളിംഗ്.’

ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ അവള്‍ കേട്ടു. അവള്‍ വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളോടെ ഫോണ്‍ കാതോട് ചേര്‍ത്തു.

“ഹലോ,” മന്ത്ര മധുരമായ ശബ്ദം അവളുടെ കാതില്‍ പതിഞ്ഞു. അവള്‍ ഫോണുമായി കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.

“ഹലോ,” ശ്വാസം നിയന്ത്രിക്കാന്‍ പരമാവധി ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ തിരികെ പറഞ്ഞു.

“ചേട്ടന്‍ ഉണ്ടോ ഇപ്പോള്‍ അവിടെ?”

“ഇല്ല, സാര്‍. പുറത്ത് പോയതാ. രാത്രി വളരെകഴിഞ്ഞേ വരൂ.”

ശ്യ്യോ, ഈശ്വരാ, എന്ത് പണിയാ കാണിച്ചേ? അശ്വതി സ്വയം പഴിച്ചു. എന്തിനാ അത് പറഞ്ഞെ. ചാടിക്കേറി വീട്ടില്‍ ആരുമില്ല എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ഡോക്റ്റര്‍ എന്ത് വിചാരിക്കും?

“അശ്വതി കവര്‍ തുറന്നു നോക്കിയോ?”

“ഉം,’ അവള്‍ മൂളി. “ശമ്പളത്തെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ കവറിലുണ്ടല്ലോ, സാര്‍.”

“അത് കവറിലുള്ള  പണത്തേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ അശ്വതി ജോലി ചെയ്യുന്നത് കൊണ്ടാണ്,” അയാളുടെ ശബ്ദം അവള്‍ കേട്ടു. എന്തൊരു മധുരം. എന്തൊരു വശ്യതയാണ് ആ ശബ്ദത്തിന്!

“ഇതിന് മുമ്പ് ഇവിടെ നിന്ന ജെസ്സി വാങ്ങിയ സാലറിയാണ് അത്. അവള്‍ക്ക് പണം മാത്രം മതി. ജോലി ചെയ്യുക എന്ന ശീലം കുറവായിരുന്നു. എന്നല്ല. തീരെയില്ലായിരുന്നു. സൊ..”

“അറിയാം സാര്‍,” മറ്റുള്ളവരുടെ കുറവുകള്‍ പറയുന്ന ശീലമില്ലാതിരുന്നിട്ടും അശ്വതി സമ്മതിച്ചു. “പേഷ്യന്‍റ്റ്സ് പലരും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.”

“അശ്വതി, നീ സോറി, നീ എന്ന് അറിയാതെ വിളിച്ചതാണ്…”

“കുഴപ്പമില്ല, സാറിന് എന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കാം.”

“നീ എന്ന് ഞാന്‍ അശ്വതിയെ വിളിക്കുന്നത്‌ അശ്വതിക്ക് ഇഷ്ടമാണോ?” അയാളുടെ ശബ്ദത്തിലെ ചൂട് അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ശബ്ദത്തിലെ ആ ചൂട് പലരില്‍നിന്നും അവള്‍ അറിയാറുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ സര്‍ജിക്കല്‍ ബ്ലെയ്ഡ് കൊണ്ട് അവരുടെയൊക്കെ ദേഹം വരയാന്‍ തോന്നിയിട്ടുമുണ്ട്. എന്നാല്‍ ചൂടുള്ള ശബ്ദത്തില്‍ ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാര്‍ തന്നോട് സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ നൈറ്റിക്ക് മുകളിലൂടെ താന്‍ തുടയിടുക്ക് തലോടുകയാണ്.

“പറ അശ്വതി നിന്നെ ഞാന്‍ നീ എടീ എന്നൊക്കെ വിളിക്കുന്നത്‌ നിനക്കിഷ്ടമാണോ?”

അതിനുത്തരമായി അവളുടെ കൈവിരലുകള്‍ ശക്തിയായി തുടയിടുക്കില്‍ അമര്‍ന്നു. മതിവരാതെ അവള്‍ നൈറ്റി മുകളിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തി. അരക്കെട്ട് വരെ നൈറ്റി ഉയര്‍ത്തി വെച്ചു. അതിനടിയില്‍ അവള്‍ ഒന്നും ധരിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. കവകള്‍ അകത്തി വെച്ചു. നനവൂറാന്‍ തുടങ്ങിയ കന്തും ചുറ്റുഭാഗവും അവള്‍ അമര്‍ത്തി. കന്തില്‍ ഞരടി.

“മ്ഹാ,” സുഖകരമായ ശബ്ദം അവളുടെ പിളര്‍ന്ന ചുണ്ടില്‍ നിന്ന് പുറപ്പെട്ടു. പെട്ടെന്നവള്‍ അധരം കടിച്ചമര്‍ത്തി ശബ്ദത്തെ നിയന്ത്രിച്ചു. തനിക്ക് ശരിക്കും മാറ്റം ഉണ്ട്. രവിയേട്ടന്‍ എടീ എന്നോ നീ എന്നോ വിളിക്കുമ്പോള്‍ തനിക്ക് ഇഷ്ട്ടക്കേട് തോന്നാറുണ്ട്. തന്നെ കൊച്ചേ, മോളെ, എന്നൊക്കെ വിളിക്കുമ്പോള്‍ ആണ് തനിക്ക് രവിയേട്ടനോടിഷ്ടം. പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ ഡോക്റ്റര്‍ തന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കുന്നത്‌ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ വല്ലാത്ത ഒരു കോരിത്തരിപ്പ് തോന്നുന്നു.

“എന്‍റെ മോന്‍ മെഡിക്കല്‍ സ്റ്റുഡന്‍റ്റ് ആണ്. എന്‍റെ മോള്‍ ഇപ്പോള്‍ പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ ആണ്. എന്നാലും ഡോക്റ്റര്‍ക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമുള്ളതുപോലെ വിളിക്കാം.”

“മെഡിക്കല്‍ സ്റ്റുഡന്‍റ്റോ?” അയാളുടെ ചോദ്യം അവള്‍ കേട്ടു. “മോന്‍ എന്ജിനീയറിംഗില്‍ ആണെന്നല്ലേ അശ്വതി പറഞ്ഞെ?”

“സോറി സാറേ, എനിക്കവനെ ഡോക്റ്റര്‍ ആക്കണമെന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. അവനിഷ്ടം എഞ്ചിനീയറിംഗ് ആയിരുന്നു. പക്ഷെ എപ്പോ പറഞ്ഞാലും ഡോക്റ്റര്‍ എന്നെ എന്‍റെ നാവില്‍ വരൂ.”

“അതെന്താ ഡോക്റ്റര്‍മാരെ അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടമാണോ?”

“ഉം.”

“അപ്പോള്‍ ഈ ഡോക്റ്ററെയും ഇഷ്ടമായിരിക്കുമല്ലോ?”

അവളുടെ വിരലുകള്‍ മദജലം നിറഞ്ഞു വീര്‍ത്ത പിളര്‍പ്പിലേക്ക് ആഞ്ഞിറങ്ങി.

“അശ്വതി,” അയാള്‍ വിളിച്ചു.

“എന്തോ.”

“ഞാന്‍ ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു അശ്വതിയോട്.”

“എനിക്ക് ശമ്പളം തരുന്നയാളല്ലേ, ഇഷ്ടമാണ്.”

ഒരു നിമിഷത്തെ ഇടവേള.

“അശ്വതി.”

“എന്തോ.”

“ഞാനിന്ന് അശ്വതിയെ ഒരു പാട് സമയം നോക്കിയിരുന്നു. അപ്പോള്‍ ഇഷ്ടക്കേട് തോന്നിയോ?”

അവള്‍ വീണ്ടും പുഞ്ചിരിയോടെ മൌനത്തിലാണ്ടു.

“അശ്വതി.”

“എന്തോ.”

ഞാന്‍ ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു, ഇപ്പോള്‍ അശ്വതിയോട്.”

“മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോള്‍ അതിന് ഒരു അര്‍ഥമില്ലേ, സാര്‍?”

വീണ്ടും മൌനത്തിന്‍റെ ഒരു ഹ്രസ്വ ഇടവേള.

“എന്ത് ഭംഗിയാണ് നിന്‍റെ തലമുടിയ്ക്ക്,” അയാളുടെ പൊള്ളിക്കുന്ന ശബ്ദം അവളുടെ സിരകളിലേക്ക് ലഹരിയായി ഒഴുകിവന്നു. കവകള്‍ ഒന്നുകൂടി വിടര്‍ത്തിയകത്തി മൂന്ന് വിരലുകള്‍ക്ക് സുഗമമായി കയറിപ്പോകാന്‍ വഴിയൊരുക്കി. “ചിത്രകാരനായിരുന്നെങ്കില്‍ ആ കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ കാന്‍വാസ്സില്‍ പകര്‍ത്തുമായിരുന്നു. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്ക് നോട്ടം മതിയാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. പിന്നെ അശ്വതിയുടെ ആ ചുവന്ന ചുണ്ടുകള്‍. ലിപ്സ്റ്റിക്കൊന്നുമിടാതെ എങ്ങനെയാണ് ആ ചുണ്ടുകള്‍ അത്ര ചുവന്നിരിക്കുന്നത്?”

“ഞാന്‍ സിഗരെറ്റ്‌ വലിക്കാറില്ല,” അവള്‍ ചിരിച്ചു.

“ആണോ? ഞാന്‍ കരുതി ചെയിന്‍ സ്മോക്കറായിരിക്കുമെന്ന്‍.”

“ഛീ, അയ്യേ, എനിക്കതിന്‍റെ മണമടിച്ചാല്‍ ചര്‍ദ്ദില്‍ വരും.”

മൌനത്തിന്‍റെ ഒരു നിമിഷത്തെ ഇടവേള.

“അശ്വതി.”

“എന്തോ.”

“ഞാന്‍ അങ്ങനെ നോക്കിയപ്പോള്‍ ഇഷ്ടക്കേട് തോന്നിയോ?”

“ഇല്ല.”

“ഞാന്‍ കണ്ണുകളും തലമുടിയും ചുണ്ടുകളും മാത്രമല്ല നോക്കിയത്.”

അവളുടെ ഉള്ളില്‍ തീകയറി. ആ തീ വിരലുകളിലേക്ക് പടര്‍ന്നു കയറി. മദജലത്തില്‍ വിരലുകള്‍ കൂട്ടിപ്പിണയുന്ന വലിയ ശബ്ദം മുറിയില്‍ നിറഞ്ഞു. ഡോക്ക്ടര്‍ ആ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുമോ എന്നോര്‍ത്ത് അവള്‍ ആശങ്കപ്പെട്ടില്ല.

“അശ്വതീ.”

“എന്തോ.”

“ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടോ?”

“ഉവ്വ്, കേട്ടു.”

“എന്താ ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത്?’

“എന്‍റെ കണ്ണുകളും ചുണ്ടുകളും മാത്രമല്ല സാര്‍ നോക്കിയതെന്ന്.”

“പിന്നെ…? പിന്നെ എവിടെയാ ഞാന്‍ നോക്കിയേ?”

“അത് ഞാന്‍ സാറിനോടല്ലേ ചോദിക്കേണ്ടത്?”

“അശ്വതി ചോദിച്ചില്ല. അതാണ്‌…അത് കൊണ്ടാണ് ഞാന്‍ ചോദിച്ചത്. ചോദിക്കൂ.”

“ചോദിച്ചു എന്ന് സങ്കല്‍പ്പിച്ചുകൂടെ?”

“ഒരു സ്ത്രീയുടെ ഏറ്റവും സൌന്ദര്യമുള്ള ഭാഗത്ത്‌. മാതൃത്വത്തിന് വേണ്ടി ഈശ്വരന്‍ അവള്‍ക്കു മാത്രമായി നല്‍കിയ ഒരു ശരീര ഭാഗത്ത്‌.”

മുലക്കണ്ണുകള്‍ കല്ലിച്ചു വലുതാകുന്നത് അവള്‍ അറിഞ്ഞു. രണ്ടു മുലക്കണ്ണുകള്‍ക്കു ചുറ്റും സുഖകരമായ ഒരു  ചൊറിച്ചില്‍. അവള്‍ മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ തോളിനും ചെവിക്കുമിടയില്‍ അമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ചിട്ട് കൈ സ്വതന്ത്രമാക്കി രണ്ടു മുലക്കണ്ണുകളും  അമര്‍ത്തി ഞെരടി.

“അശ്വതിക്ക് മനസ്സിലായോ?”

“ഉവ്വ്.”

“എവിടെ?”

“സാറ് പറഞ്ഞാല്‍ മതി.”

വീണ്ടും ഒരു നിമിഷത്തെ ഇടവേള.

“പറയട്ടെ?”

“ഉം” ഉള്ളില്‍ തിങ്ങി നിറയുന്ന കൊതി പുറത്തുകാണിക്കാതിരിക്കാന്‍ പരമാവധി ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് അശ്വതി പറഞ്ഞു.

“അശ്വതിയുടെ മുലയില്‍.”

അശ്വതിയുടെ വിരല്‍ വേഗം കൂടി.

“അശ്വതി.”

“എന്തോ?”

“ദേഷ്യമാണോ? എന്താ മിണ്ടാത്തെ?”

“കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.”

“വൃത്തികേട്‌ പോലെ തോന്നിയോ?”

അവള്‍ മിണ്ടിയില്ല.

“നാളെ എന്നെക്കാണുമ്പോള്‍ ചമ്മല്‍ ഉണ്ടാകുമോ?’

“ചിലപ്പോള്‍.”

പെട്ടെന്നാണ് ഉള്ളിലെ തീ ഒരു ലാവപോലെ പ്രവഹിച്ചത് . അവളുടെ ശരീരം വില്ലുപോലെ വളഞ്ഞു. ശബ്ദം നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല. എത്രയോ നാളുകള്‍ക്ക് ശേഷമാണ് ഇതുപോലെ ഒരു സ്ഫോടനം. അതിന്‍റെ അസഹനീയ സുഖത്തില്‍ അവള്‍ എല്ലാ ലജ്ജയും കൈവിട്ടു.

ആ ശബ്ദം പക്ഷെ ഡോക്റ്റര്‍ നന്ദകുമാര്‍ കേട്ടിരുന്നു.