മഞ്ഞുരുകും കാലം 2

അഭിപ്രായങ്ങൾക്കും കമന്റുകൾക്കും നന്ദി. ഇത് ഭാഗികമായി ഒരു ട്രൂ സ്റ്റോറി ആണ്. ഒരുപാട് കമ്പിയോ കളിയോ ഇപ്പഴെങ്ങും പ്രതീക്ഷിക്കണ്ട. (…contd.) ചിഞ്ചുവിന്റെ മുലയും ഞെട്ടും കണ്ടതിനു ശേഷം ഞാനവളുമായി മിണ്ടുന്നതു നിന്നു. പിന്നൊരു രണ്ടു-മൂന്നു ആഴ്ച ഞാൻ സ്ഥിരം കയറുന്ന ഫാസ്റ്റ് പാസ്സന്ജർ ബസ്സിനോട് ബൈ പറഞ്ഞു. ഓർഡിനറി ബസ്സിലും പ്രൈവറ് ബസ്സിലുമാക്കി യാത്ര. ചിഞ്ചുവിനെ ഫേസ് ചെയ്യാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടു തന്നെ കാരണം. ഈ കാലയളവിലൊന്നും ഞാൻ അവളോടോ, അവൾ എന്നോടോ മിണ്ടാനോ മെസ്സേജ് ചെയ്യാനോ കൂട്ടാക്കിയില്ല. പതുക്കെ ഞാൻ നമ്മടെ സ്വന്തം ഫാസ്റ്റിൽ കയറി പഴയ പരുപാടി വീണ്ടും തുടങ്ങി. മുഷ്ടിമൈഥുനയത്തിനു നമ്മക് എന്തേലും പ്രചോദനം വേണ്ടേ? എന്നും അഞ്ചു പ്രഭാകരനെയും ലിസിയെയും കാവ്യാ മാധവനെയും ഓർത്തു മടുത്തു. വെറൈറ്റി ഇല്ലാതെ നമ്മക്കെന്ത് എന്ജോയ്മെന്റ്? അങ്ങനെ ഒളിഞ്ഞു നോട്ടം തകൃതിയായി തുടർന്നു. ഇതിനിടക്ക് ഞാനൊരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു. ചിഞ്ചുവിന്റെ വരവ് സമയം മാറിയിരിക്കുന്നു! നേരത്തെ വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന അവളിപ്പോൾ ഒമ്പതുമണിക്ക് മാത്രമായി വരവ്. ചിലപ്പോഴൊക്കെ താമസിക്കാനും തുടങ്ങി. ഇനി എങ്ങാനും എന്നെ പേടിച്ചിട്ടാണോ എന്ന ഞാൻ ശങ്കിച്ചു. കാര്യം ഇച്ചരെ നീളവും കുറ്റി താടിയും, അത്യാവശ്യം തടിയും ഉണ്ടായിരുന്നേലും ഞാൻ വെറുമൊരു ലോലനാണെന്ന കാര്യം അവൾക്കറിയില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ നാലാം സെമസ്റ്റർ വേഗത്തിൽ പോയി. മാർച്ചിന്റെ ചൂടിനൊരു ആശ്വാസമായി വേനൽ മഴ തുടങ്ങിയ സമയം. ക്ലാസ്സുകളൊക്കെ കഴിയാറായി. പരീക്ഷയുടെ നോട്ടിഫിക്കേഷനൊക്കെ വന്നു. പഠന അവധിയുടെ മുൻപേയുള്ള അവസാന ക്ലാസ്. ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച. ഞാൻ പതിവ് പോലെ നേരത്തെ വന്നു സ്ഥാനം പിടിച്ചു. മഴ ആയോണ്ട് പലരും കുട ചൂടിയാണ് വരുന്നത്. അതോണ്ട് ഒന്നും അങ്ങോട്ട് ക്ലിയർ ആവുന്നില്ല. എന്നാലും ഞാൻ ചൂഴ്ന്നു നോക്കികൊണ്ടിരുന്നു (എങ്ങാനും ബിരിയാണി കിട്ടിയാലോ?). അപ്പോഴതാ നമ്മടെ നീന തോമസ് അക്കൻ. സിവിൽ എഞ്ചിനീയറിംഗ് മൂന്നാം വർഷം (ചേച്ചിയാണ്). ഒരു വെളുത്ത ചുരിദാറും ഇട്ടോണ്ട് കുടയും പിടിച്ചു കടന്നു വരുന്നു. കോഴിക്കോട്ടുകാരി അച്ചായത്തി. ഹൌ. അപാര സ്ട്രക്ചർ. കിളിവാതിലിന്റെ മേലെ പടിയിൽ നിന്ന് താഴത്തെ പടി ചവുട്ടാതെ പാതയിലോട്ടൊരു ചാട്ടം. ഹെന്റമ്മേ. ചെന്തെങ്ങിന്റെ കരിക്കുപോലുള്ള മുലകൾ രണ്ടും കിടന്നാടി. ബ്ലും ബ്ലും ബ്ലും. അറിയാതെ തന്നെ എന്റെ കൈ ജീന്സിനു മേലെ പൊങ്ങിയ എന്റെ മുഴുപ്പിലോട്ടു പോയി. അക്കൻ ചുരിദാറിന്റെ പുറം ഒന്ന് വലിച്ചിട്ടിട്ട് നല്ല സ്പീഡിൽ നടന്നകന്നു.

സിവിലിൽ തന്നെയുള്ള അവസാന വർഷം പഠിക്കുന്ന ഒരു ചേട്ടായിയുടെ ലൈൻ ആണ് പ്രസ്തുത കക്ഷി. ലവന്റെയൊക്കെ ഒരു ഭാഗ്യം, ഞാൻ ആ പെൻഡുലം പോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ആടുന്ന പുറകുവശം നോക്കി മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

“എന്താടാ ഇങ്ങനെ കമ്മന് കിടന്നു നോക്കാൻ? അവളുമാരാരെങ്കിലും സ്വർണം ഉടുപ്പിന്റെ അടിയിൽ ഒളിപ്പിച്ചാണോ വരുന്നത്?” എന്റെ കാതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത നിന്ന് ചിഞ്ചുവിന്റെ ശബ്ദം! സൈക്ലിളിൽ നിന്ന് ചവുട്ടുമ്പോൾ ചെയിൻ കക്കുമ്പോൾ നമ്മടെ ഹൃദയം ഒരു മിടിപ്പ് സ്കിപ് ചെയ്യില്ലേ? അപ്പൊ നമ്മക് ഒരു അങ്കലാപ്പ് ഉണ്ടാവില്ലേ? അതിന്റെ ഒരു നൂറുമടങ്ങു ഞാൻ അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളുടെ മുഖത്തോടു തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്നതിന്റെയും ഇടയിൽ അനുഭവിച്ചു. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത ഇരിക്കുന്നു ചിഞ്ചു! ആ തണുപ്പത്തും എന്റെ മേൽച്ചുണ്ടിൽ നിന്ന് വിയർപ്പ് പൊടിഞ്ഞു. വിയർപ്പു തുള്ളികൾ എന്റെ നെറ്റിയിൽ നിന്ന് കണ്ണിലേക്ക് വീണു. ഞാൻ അത് തുടക്കാനായി കൈ ഉയർത്തി. കണ്ണു തിരുമി. അവളൊരു ഫുൾ കൈ ഷർട്ടും ഫുൾ സ്കർട്ടും ഇട്ടോണ്ട് എന്റെ തൊട്ടടുത്ത്! എന്റെ അമ്മയും ചേച്ചിമാരും അല്ലാതെ വേറൊരു പെണ്ണ് ഇത്രേം അടുത്തിരിക്കുന്നത് ഇത് ആദ്യം! അവളുടെ ഇളം തവിട്ടു നിറമുള്ള കൃഷ്ണമണിയും ചുരുണ്ടു സമൃദ്ധമായി വളരുന്ന കാർകൂന്തലും എനിക്കടുത്ത കാണാം. നെറ്റിയിലും കവിളത്തും ഓരോ മുഖകുരു വീതം. അവളുടെ നിശ്വാസം എന്റെ മുഖത്തേക്കടിച്ചു. “ങ്ങും?” അവൾ അക്ഷമയായി എന്റെ ഉത്തരത്തിനായി മൂളി. “അത്, പിന്നെ..” ഞാൻ കിടന്നു ഉരുണ്ടു. എന്ത് പറഞ്ഞാണ് ഞാനീ പണ്ടാരത്തിനെ ഒഴുവാക്കണ്ടത്? ഞാൻ എന്താ ചെയ്യുന്നെന്ന് അവൾക്ക് കൃത്യമായി അറിയാം. എന്നെ രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് കൈയോടെ പിടിച്ചതാണ്. എന്നിട്ടും ഇവളെന്തിനിതൊക്കെ ചോദിക്കണം? അതൊക്കെ പോട്ടെ, ഇവളെപ്പം ക്ലാസ്സിൽ വന്നു? ഞാൻ കണ്ടില്ലല്ലോ? “നീ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു പെൺപിള്ളാരുടെ സീൻ പിടിക്കുകയാ അല്ലെ?” എന്നുംപറഞ്ഞു ഞാൻ കണ്ണുതിരുമ്മി കൊണ്ടിരുന്ന കൈയിൽ കയറി പിടിച്ചു അവൾ. കള്ളം പിടിച്ചാൽ നമ്മളാരായാലും തല കുനിക്കും. ഞാനും അത് തന്നെ ചെയ്തു. തണുപ്പായോണ്ടായിരിക്കും, അവളുടെ ക്രിക്കറ്റ് പിച്ച് പോലെ നിരപ്പായ നെഞ്ചിൽ രണ്ടു സൈഡിലും മുലഞെട്ടുകൾ തള്ളി പുറത്തേക്ക് നിൽക്കുന്നു. കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതായപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകളെ പിന്തുടർന്ന് അവളും താഴോട്ടും നോക്കി.

അവളുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് തുറിച്ച നോക്കുന്നെ എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കയ്യിലായിരുന്ന എന്റെ കൈ വലിച്ചു അവൾ സൈഡിലേക്ക് എറിഞ്ഞു. എന്റെ നെഞ്ചത് ഒരു തള്ളു തള്ളി. ഞാനവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി പോയി. ദേശ്യമല്ല. ഒരു മാതിരി കുസൃതിയും ചിരിയും കലർന്ന ഭാവം. എന്റെ തലമണ്ടക്കൊന്നു കൊട്ടിയിട്ട് അവളെഴുന്നേറ്റ് പോയി. അണ്ടിപോയ അണ്ണാനെ പോലെ ഞാനവടെ മിഴുങ്ങസ്യാ ഇരുന്നു. രാവിലെ നടന്നതിന്റെ ഷോക്ക് ഉച്ചതിരിയുന്നവരെ വിട്ടുമാറിയില്ല. അവള് സാധാരണ പോലെ തന്നെ ബിബിനുമായി തർക്കിച്ചും രേഷ്മയും സൗമ്യയുമായി സീരിയൽ കഥപറഞ്ഞും നടന്നു. അവസാന പീരീഡ്‌ ഇല്ലാർന്നോട് ഹോസ്റ്റലിൽ താമസിക്കുന്നവരൊക്കെ തിരിച്ച പോയി. അല്ലാതുള്ളവരൊക്കെ അങ്ങിങ്ങായി കഥ പറച്ചിലും സൊള്ളലും ഒക്കെയായി ഒതുങ്ങി. ഞങ്ങടെ ബെഞ്ചിലെ മഹാന്മാർ അങ്ങനെ തന്നെ. ഒറക്കം – മൊബൈലിൽ സംസാരം – ഞാനും ശശിയണ്ണനും വരയും വെട്ടും കളിചോണ്ടിരുന്നു. ചിഞ്ചു മെല്ലെ ഞങ്ങടെ അടുത്ത വന്നു മുൻപിൽ കിടന്ന ബെഞ്ചിൽ ഞങ്ങൾകാമുഖമായി ഇരുപ്പുറച്ചു. മൊബൈലിൽ തന്റെ ദീർക്കകാല കാൽമുകിയായി പഞ്ചാര അടിക്കുന്ന ബിബിന്റെ ഫോൺ തട്ടിപ്പറിക്കാൻ ഓങ്ങി. “പോ മൈരേ” എന്ന് ശബ്ദം ഇല്ലാതെ ആംഗ്യം കാണിച്ച അവളെ ഓടിക്കാൻ അവൻ നോക്കി. നടന്നില്ല. ഒടുവിൽ അവൻ സംസാരം നിർത്തി. “എന്താ?” “അതെ, നാളെ ആരേലും വരുന്നുണ്ടോ? സൗമ്യയും രേഷ്മയും വരുന്നുണ്ട്. നമ്മക് ലൈബ്രറിയിൽ പോയിരുന്നു കുറച്ചു പഠിക്കാം” “നീ തന്നങ്ങു വന്ന് പഠിച്ചാ മതി. മനുഷ്യനെ സ്വര്യമായി സംസാരിക്കാനും സമ്മതിക്കില്ല, പിശാച്” എന്നും പറഞ്ഞു ബിബിൻ തിരിഞ്ഞിരുന്നു. “നിങ്ങൾ വരുമോ ശശി?” കളിയിൽ നിന്ന് മുഖമുയർത്തി ശശിയണ്ണൻ വരില്ലെന്ന് തലയാട്ടി. “എനിക്ക് വീട്ടിൽ കൊറച്ചു പണിയുണ്ടടി”. അല്ലേലും ശശിയണ്ണന് അവധി ദിവസങ്ങളിൽ വീടിന്റടുത്തുള്ള ശാന്തമ്മ ചേച്ചിയുടെ വീട്ടിൽ സ്ഥിരം പണി കാണുമെന്ന് പറഞ്ഞ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. അതിനെ കുറിച്ചു ചോദിച്ചാൽ പുള്ളി ഒന്നും വിട്ടു പറയത്തില്ല. “നീ വരുമോ വിശ്വാ”

എന്നോട് തിരിഞ്ഞ അവൾ ചോദിച്ചു. ഞാൻ മുഖമുയർത്തി അവളെ നോക്കി. എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഒറ്റു നോക്കികൊണ്ട് അവളിരിക്കുന്നു. “വരില്ലേ?”. ഒന്നുകൂടി അവൾ ചോദിച്ചു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചെറുതായി കൂമ്പി അടഞ്ഞു. ഞാനറിയാതെ തന്നെ തലയാട്ടി – വരാമെന്ന്. അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ ചെറിയ ഒരു ചിരി മിന്നിമറഞ്ഞു. അവളെഴുന്നേറ്റ് പോയി. അന്ന് തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കുള്ള ബസ്സിലിരിക്കുമ്പോഴും കൂടെയിരുന്നു വിഷ്ണു (സഹപാഠി, അയൽവാസി) ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിലും മറ്റും നിൽക്കുന്ന ചരക്കുകൾ കാണിച്ച തരുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് അവളുടെ ആ കൂമ്പി അടഞ്ഞ കണ്ണുകളിലും അവളുടെ കൈയുടെ മാർദ്ദവത്തിലും ആയിരുന്നു. വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു, നാളെ എക്സ്ട്രാ ക്ലാസ്സുണ്ടെന്നും, വൈകിട്ടേ വരുത്തോളുമെന്നും. “ആരോകെ ഉണ്ടാവും?” അവൾക് ഞാൻ മെസ്സേജ് അയച്ചു. “ഞാൻ, നീ, സൗമ്യ, രേഷ്മ, പിന്നെ ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്ന് ആരെങ്കിലുമൊക്കെ കാണും” എന്ന് മറുപടി ഉടനെ കിട്ടി. അന്നത്തെ ഉറക്കം ഒട്ടും ശെരിയായില്ല. ഫാൻ ഇട്ടിട്ടും വിയർക്കുന്നു. ഇടക്കെപ്പഴോ എഴുന്നേറ്റപ്പോ ശരീരമാകെ ചൂട് പിടിച്ച പോലെ. ഒരു നിസ്സഹായത. എന്ത് ചെയ്യണമെന്നോ എങ്ങനെ അവളെ അഭിമുഖീകരിക്കണമെന്നോ ഒരു പിടിയും കിട്ടീല്ല. രാവിലെ കുളിച്ച ബസ്സ് കയറി കോളേജിൽ എത്തി.