ഫാഷന്‍ ഡിസൈനിംഗ് ഇന്‍ മുംബൈ 15

ഭാഗം 15 ഡയമണ്ട്സ്

Fashion Designing in Mumbai Part 14 bY അനികുട്ടന്‍ | Previous Parts

ഞാന്‍ എന്‍റെ കാര്‍ഡില്‍ നോക്കി. അതില്‍ രാസ ലീലകള്‍ ആടുന്ന കൃഷ്ണന്‍. ശില്‍പ എന്താ എന്ന മട്ടില്‍ അവളുടെ കാര്‍ഡ് എന്നെ കാണിച്ചു. കൃഷ്ണനു ഒപ്പം നില്‍ക്കുന്ന രുക്മിണി ദേവി. ഹീര അത് കണ്ടു. അവളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും കാര്‍ഡ് താഴെ വീണു. അതില്‍ ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുന്ന രാധ. അവള്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് എണീറ്റ്‌ പുറത്തേക്കോടി. ഹീരയുടെ അമ്മയും പിറകെ പോയി. ഒപ്പം ബാബയും. ശില്പക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല.

“അനീ എന്താ? എന്ത് പറ്റി? എന്താ ഇതിന്റെയൊക്കെ അര്‍ഥം? “

എന്തോ. എനിക്ക് എല്ലാം അവളോട്‌ പറയണം എന്ന് തോന്നി. എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ തെളിയാന്‍ തുടങ്ങിയത് മുതല്‍ ഉള്ള കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ അവളോട്‌ പറഞ്ഞു. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ എന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്നു അവള്‍ എല്ലാം കേട്ടു. അവള്‍ കരയുകയായിരുന്നോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ ആ ഹൃദയം പിടയുന്നത് എനിക്ക് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു. ഞാന്‍ അറിയാതെ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ നിറഞ്ഞു.

അത് അവളുടെ മുഖത്ത് വീണത്‌ കൊണ്ടാകാം അവള്‍ തലയുയര്‍ത്തി നോക്കിയത്.

“അയ്യേ ഈ കൊരങ്ങന്‍ കരയുകയാണോ? എനിക്കറിയാം ഈ കള്ള കൃഷ്ണന്‍റെ അവകാശം എനിക്കാ. രാധയും ഗോപികമാരും ഒന്നും ഇല്ലാത്ത ഈ കൃഷ്ണനെ എനിക്ക് വേണം. “

അവള്‍ എന്‍റെ ചുണ്ടുകളില്‍ മുത്തി. എനിക്ക് മനസ്സിലാകുമായിരുന്നില്ല എന്‍റെ ശില്പയെ. എന്നെ ഇത്രയും സ്നേഹിക്കാന്‍ ഇവള്‍ക്കെങ്ങനെ കഴിയുന്നു.

“ശില്പേ.. നിനക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ഇല്ലേ? “

“ഉണ്ടല്ലോ? ഈ കൊരങ്ങനോട് എനിക്ക് ദേഷ്യം ഉണ്ട്. അതെ ഇതൊന്നും എന്നോട് നേരത്തെ പറയാതിരുന്നത് കൊണ്ടാ. ഈ കൊരങ്ങന് അസുഖം ഭേദമാവുന്നത് വരെ എന്ത് വേണേലും ആയിക്കോ. അത് വരെ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കാം. അത് കഴിഞ്ഞാല്‍ എന്‍റേത് മാത്രം. “ അവള്‍ എന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്നു കരഞ്ഞു.

ആ കിടപ്പ് ഞങ്ങള്‍ എത്ര നേരം കിടന്നെന്നു എനിക്കറിയില്ല. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവള്‍ എന്‍റെ ദേഹത്തേക്ക് കൂടുതല്‍ കയറി.

“ശില്പേ. നീ ഉറങ്ങിയില്ലേ. “

“ഹ്മം.. “

“എന്തേ? “

“ഈ കൊരങ്ങനെ ഇങ്ങനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടക്കണം. എനിക്ക് മരിക്കുവോളം. “

“അപ്പോഴേക്കും ബാബ വന്നു. അനീ നിന്‍റെ അച്ഛനും അമ്മയും വന്നിട്ടുണ്ട്. ഞാന്‍ അവരെ അപ്പുറത്തിരുത്തിയിരിക്കുവാ. മോളെ ശില്പേ, മോള് അച്ഛന്‍റെ അടുത്തേക്ക് പൊയ്ക്കോ.

“

“അത് വേണ്ടാ ബാബ. ഇനി എപ്പോഴും ഇവള്‍ എന്‍റെ കൂടെ വേണം. എന്‍റെ അച്ഛനും അമ്മയും കാണട്ടെ ഇവളെ. എന്‍റെ പെണ്ണിനെ. “

ശില്പയുടെ കണ്ണുകള്‍ കൂടുതല്‍ തിളങ്ങി.

ബാബ പോയി അമ്മയെയും അച്ഛനെയും കൊണ്ട് വന്നു. പക്ഷെ എനിക്ക് അവരെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ എവിടെയും അവര്‍ ഇല്ല.

അമ്മ കുറെ കരഞ്ഞു. പഴയ കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ പറഞ്ഞു. പക്ഷെ എനിക്കൊന്നും ഓര്‍മ്മ വന്നില്ല. എന്നാല്‍ അച്ഛന്‍ കുറെ ശകാരിച്ചു.

“മുംബൈയ്ക്ക് വണ്ടി കയറിയപ്പോള്‍ ഈ തെണ്ടി നന്നാവുമെന്നാ ഞാന്‍ കരുതിയെ. എന്നിട്ട് മൊബൈലും കളഞ്ഞു ട്രെയിനും കളഞ്ഞു എന്ന് ഫോണ്‍ ചെയ്തു ഒരു ഉളുപ്പും ഇല്ലാതെ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് ഇപ്പൊ ദേ മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം അവന്‍ ഉള്ള ജോലിയും ഓര്‍മ്മയും കളഞ്ഞു ആരോഗ്യോം നശിപ്പിച്ചു ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെ കിടക്കുന്നത് കണ്ടാ.. ഈ അലവലാതി ഒരിക്കലും ഗുണം പിടിക്കില്ല. “

ഞാനും ശില്‍പയും അത് കേട്ട് ഞെട്ടി. ഈ മനുഷ്യന് എങ്ങനെ ഇപ്പോള്‍ എന്നെ ഇത് പോലെ ശകാരിക്കാന്‍ ആകുന്നു. ആ നെഞ്ചു കല്ലാണോ?

ബാബ അച്ഛനെ പിടിച്ചു. “നിങ്ങള്‍ പുറത്തേക്കു വരോ. നമുക്ക് സംസാരിക്കാം. “

എന്നാല്‍ എല്ലാവരെയും പിന്നും അമ്പരപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അച്ഛന്‍ ബാബയുടെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്നു പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.

“ഇവനെ ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ തെറി വിളിച്ചാല്‍ ആ നിമിഷം തറു തല പറയുന്നവനാ. ഇപ്പൊ ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്ലാതെ പ്രതികരണ ശേഷിയില്ലാതെ ഇവന്‍ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോ എനിക്ക് സഹിക്കണില്ല ബാബാ.. “

ഒന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും ബാബ അച്ഛനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

പിന്നെ എല്ലാവരും കുറച്ചു നേരം കരഞ്ഞു. അത് കഴിഞ്ഞു ശില്പയെ പരിചയപ്പെടുത്തി. കാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്മ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഇവന് ഓര്‍മ്മ വന്നില്ലേലും നീ ഇനി എന്‍റെ മോളാ എന്നും പറഞ്ഞു അവള്‍ക്കു കഴുത്തില്‍ കിടന്ന മാല ഊരിയിട്ട് കൊടുത്തു. പിന്നെ അവളെയും വിളിച്ചു അവളുടെ അമ്മയെയും അച്ഛനെയും കാണാന്‍ പോയി.

അച്ഛന്‍ മാത്രം എനിക്കരികില്‍ ഇരുന്നു. ആ കണ്ണില്‍ നിന്നും രണ്ടു തുള്ളി കണ്ണീര്‍ ഇറ്റു വീണു.

“അച്ഛാ.. എനിക്കറിയില്ല എന്ത് പറയണം എന്ന്. എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഒരിടത്തും എന്‍റെ വീടോ എന്‍റെ പേരോ ഞാനെന്ന വ്യക്തിയോ ഇല്ല. ആകെയുള്ളത് ഇവിടെ മുംബൈയില്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ വന്നപ്പോള്‍ ഉള്ള മൂന്നോ നാലോ മുഖങ്ങള്‍ ആണ്. എന്നോട് ക്ഷമിക്കൂ അച്ഛാ. “

അച്ഛന്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എന്‍റെ കയ്യും പിടിച്ചു അതേയിരിപ്പ് ഇരുന്നു.

കുറെ കഴിഞ്ഞു അമ്മയും ശില്‍പയും ശില്പയുടെ അമ്മയും കൂടി വന്നു.

“അനീ.. ഞങ്ങള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ തീരുമാനിച്ചു, നിനക്കും ശില്പയുടെ അച്ഛനും ഭേദമായാല്‍ ഉടനെ നിങ്ങളുടെ കല്യാണം നടത്തണം. “

ഞാന്‍ ശില്പയെ നോക്കി. അമ്മയുടെ സാരിത്തുമ്പില്‍ തൂങ്ങി നിന്ന് അവള്‍ എന്നെ കൊഞ്ഞനം കാണിച്ചു.

“ഗോപികമാരൊക്കെ ഒത്തിരി കഷ്ടപ്പെടുമല്ലോ… “ അവള്‍ കളിയാക്കി.

“ഗോപികമാരോ? “ അമ്മ ചോദിച്ചു.

“അമ്മയ്ക്കറിയില്ലാ അമ്മേടെ മോന് ഒത്തിരി ഗോപികമാര്‍ ഇവിടുണ്ടമ്മേ. നാളെ നേരം വെളുക്കട്ടെ. അപ്പോള്‍ കാണാം ഓരോരുത്തരായി എഴുന്നള്ളുന്നത്. “

ആ നിമിഷം എന്‍റെ ഫോണ്‍ റിംഗ് ചെയ്തു.

സൊണാലി മേഡം.

“ആ അത് മിക്കവാറും ആ മുതുക്കി ഗോപികയായിരിക്കും. എടുത്തു സൊള്ള്. “ ശില്‍പ കൊഞ്ഞനം കാട്ടി.

ഞാന്‍ ഫോണെടുത്തു അമ്മയോടായി പറഞ്ഞു. “എന്‍റെ മേഡമാ.. “

മേഡത്തോട് നാളെ രാവിലെ വരാന്‍ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്തു. എന്തായാലും ഇന്നത്തോടെ എല്ലാം ഒരു വഴിക്കാക്കണം.

അന്ന് അമ്മ എനിക്ക് ഭക്ഷണം വാരി തന്നു. ശില്‍പ അവളുടെ അച്ഛന്‍റെ അടുക്കലേക്കു പോയി. അമ്മയുടെ മടിയില്‍ കിടക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വെറുതെ അമ്മയോട് എന്‍റെ കുട്ടിക്കാലത്തെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചു.

എന്‍റെ മുടിയിഴകളില്‍ തഴുകി കൊണ്ട് അമ്മ എന്‍റെ കുസൃതിത്തരങ്ങള്‍ വിവരിച്ചു. അച്ഛനും കൂടെ കൂടി. ഒന്നും ഓര്‍മ്മയില്‍ വന്നില്ലെങ്കിലും അതൊക്കെ കേട്ട് ഞാന്‍ ഒത്തിരി ചിരിച്ചു.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ മേഡം വന്നു. മുറിയില്‍ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കണ്ടു അവര്‍ അമ്പരന്നു. അമ്മയും അച്ഛനും പുറത്തേക്കു പോയി. ഞാന്‍ മേഡത്തെ അവിടെ പിടിച്ചിരുത്തി കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കി. ശില്പയെ വിളിച്ചു പരിചയപ്പെടുത്തി. ആരും കാണാതെ അവര്‍ കണ്ണുകള്‍ തുടയ്ക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അവരുടെ ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്നുണ്ടായിരിക്കാം.

പക്ഷെ പൊടുന്നനെ ശില്പയെ മാറോട് ചേര്‍ത്ത് അവര്‍ പറഞ്ഞു, “ ശില്പേ മോളെ നീ എന്‍റെ പൊന്നു മോള്‍ ആണ്. നിന്‍റെ പ്രായത്തില്‍ ഞാന്‍ കല്യാണം കഴിച്ചിരുന്നെല്‍ നിന്നെ പോലെ ഒരു മോള്‍ എനിക്കും ഉണ്ടായേനെ. ആ മോളുടെ സ്ഥാനത്താ ഞാന്‍ നിന്നെ കാണുന്നേ. ഈ വിഡ്ഢിയോടു പൊറുക്കില്ലേ. “

ശില്‍പ പെട്ടെന്ന് അവരുടെ വായ്‌ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. “മേഡം അങ്ങനെ ഒന്നും പറയരുത്. മേഡം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ അനിയെ എനിക്ക് കിട്ടില്ലായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരു കമ്പികുട്ടന്‍നെറ്റ്നിര്‍ണായക ശക്തിയായി മേഡം കടന്നു വന്നു. ഇനിയും ഞങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം മേഡം വേണം. എന്നും. അനിയോട് മേഡത്തിനുള്ള ഇഷ്ടം എനിക്കറിയാം. അത് മറക്കാന്‍ ഞാന്‍ പറയില്ല. പക്ഷെ അനിയുടെ ഭാര്യ എന്ന അവകാശം അത് ഞാന്‍ വിട്ടു തരില്ല. “

“എന്‍റെ പൊന്നു മോളെ ശില്പാ… “

“മമ്മാ….. “ ശില്‍പ മേഡത്തെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു വിളിച്ചു.

ഞാന്‍ ആകെ വായും പൊളിച്ചു ഇരുന്നു പോയി. ഈ പെണ്ണ് ഇതെന്തു ഭാവിച്ചാ. ഓരോരുത്തരെയായി ഒഴിവാക്കി എങ്ങനെയെങ്കിലും അവളുടേത്‌ മാത്രം ആകണം എന്ന് വിചാരിക്കുമ്പോള്‍ ഇവള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍…

എന്‍റെ ഭാവം കണ്ടിട്ടാകണം ശില്‍പ പറഞ്ഞെ.

“ദേ മമ്മീ ഈ കൊരങ്ങനെ നോക്ക്. ഇരുന്നു വായ്‌ പൊളിക്കുന്നു. ഒന്നും മണ്ടയില്‍ ഇല്ലേലും വേറെ കുറെ സ്ഥലത്ത് ആവശ്യത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ഉണ്ട്. “

അത് കേട്ട് മേഡം തിരിഞ്ഞു എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

ഭാവിയെന്തെന്നറിയാതെ ഭൂതമെന്തെന്നറിയാതെ വര്‍ത്തമാന കാലത്തില്‍ കിളി പോയ ഞാന്‍ അങ്ങനെ തന്നെ ഇരുന്നു.

പിന്നെ മൂന്നു നാല് ദിവസങ്ങള്‍ ജോളിയായി പോയി. അമ്മയും ശില്‍പയും മേഡവും എല്ലാവരും കൂടി എന്നെ സ്നേഹിച്ചു കൊന്നു. ഇടയ്ക്ക് അവര്‍ ഹീരയെ വിളിപ്പിച്ചു. മേഡം പരിഭവം ഒക്കെ പറഞ്ഞു തീര്‍ത്തു. ഹീരയും ശില്‍പയും കമ്പനി ആയി. മേഡത്തോട് പറഞ്ഞതൊക്കെ തന്നെ അവള്‍ ഹീരയോടും പറഞ്ഞു. ഒരു ദിവസം അങ്കിതയും പ്രിയങ്കയും വന്നു. അവരെ രണ്ടിനെയും കണ്ടപ്പോള്‍ അവരെ കൂടി ശില്‍പ എന്‍റെ ഗാങ്ങില്‍ ചേര്‍ത്തിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് ഞാന്‍ കൊതിച്ചു. പക്ഷെ അവള്‍ എന്‍റെ അന്ത രംഗം മനസ്സിലാക്കി പറഞ്ഞു,

“വേണ്ട മോനെ. ആ വെള്ളം അങ്ങ് വാങ്ങി വച്ചേരെ.”

ആ ഞായറാഴ്ച പൊട്ടിപ്പോയ ഓര്‍മ്മച്ചരടിലെ മറ്റൊരു മുത്തു തേടി പോകേണ്ടി വന്ന ദിവസം ആയിരുന്നു. ഡോ. ലക്ഷ്മി തിരിച്ചെത്തി. മേഡം ആണ് പറഞ്ഞത്. അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് എന്നെ കൂട്ടി കൊണ്ട് ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ശില്‍പ കൂടെ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ബാബ തടുത്തു. “അനിയും മേഡവും കൂടി പോയാല്‍ മതി. “

ഞാന്‍ മാത്രം കേള്‍ക്കെ ശില്‍പ മേഡത്തോട് പറഞ്ഞു. “ദേ മമ്മീ ഈ കൊരങ്ങനെ സൂക്ഷിച്ചോളണം. ആ പെണ്ണും പിള്ളയെ കാണുമ്പോള്‍ വേറെ എന്തേലും ഓര്‍മ്മ വരുന്നെന്നും പറഞ്ഞു ചെല്ലും. “

അവള്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് പറഞ്ഞത്. അറിയാതെ ഞാനും മേഡവും ചിരിച്ചു പോയി.

എന്തായാലും മേഡത്തിന്‍റെ കാറില്‍ ഞങ്ങള്‍ പുറപ്പെട്ടു. മേഡം വാങ്ങി തന്ന പുത്തന്‍ ഡ്രസ്സും ഇട്ടു കൊണ്ട്..

അവിടെക്കുള്ള യാത്രയില്‍ ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചത് ഡോ. ലക്ഷ്മി എന്നെ ഉപദ്രവിക്കാന്‍ ഏര്‍പ്പാട് ആക്കിയതിനെ കുറിച്ചായിരുന്നില്ല മറിച്ചു അവരും ശില്പയുടെ അച്ഛനുമായും ഉള്ള ബന്ധത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു. അന്ന് ട്രെയിനില്‍ എന്നെ ഒഴിവാക്കിയത് എന്തിനു എന്നതിനെ കുറിച്ച് ആയിരുന്നു.

നഗര ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നും തെല്ലു മാറി ആ ബംഗ്ലാവിന്‍റെ ഗേറ്റ് കടക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചത് ആ നമ്പരില്‍ ആയിരുന്നു. ബംഗ്ലാ നമ്പര്‍ 136. ജുഹു ഒരല്പം ജിജ്ഞാസ തോന്നാതിരുന്നില്ല. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങള്‍ കാര്‍ പോര്‍ച്ചില്‍ എത്തിയിരുന്നു. അവിടെ ആഡംബര കാറുകളുടെ ഒരു നിര തന്നെയുണ്ട്‌. എല്ലാം ഒരേ നമ്പരില്‍ അവസാനിക്കുന്നു. 136

മേഡം എന്നെ പടികള്‍ കയറാന്‍ സഹായിച്ചു. അവരുടെ സെക്രട്ടറിയോ മറ്റോ ആണ്, ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചു ഒരു മുറിയില്‍ ഇരുത്തി. ആ സോഫയില്‍ എസിയുടെ കുളിരില്‍ മേഡത്തെ ചേര്‍ന്നിരിക്കുംപോള്‍ എന്‍റെ മനസ്സില്‍ ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്ന ചോദ്യങ്ങളൊക്കെ അലിഞ്ഞു പോയി. നിയന്ത്രണം വിടുകയാണോ എന്ന് തോന്നിയ നിമിഷങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ വെറുതെ ആ മുറിയാകെ കണ്ണോടിച്ചു നോക്കി. ചുവരില്‍ ഒന്ന് രണ്ടു പെയിന്റിങ്ങുകള്‍. ആര്‍ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലാക്കാത്ത തരത്തില്‍ ഉള്ളത്. കുറെ ചായങ്ങള്‍ കോരി ഒഴിച്ച് വച്ചിരിക്കുന്നു അത്ര തന്നെ.

ഞാന്‍ മേഡത്തോട് ചോദിച്ചു. “മേഡം ആ ചിത്രങ്ങളുടെ അര്‍ഥം എന്താ? “

മേഡം വെറുതെ ചിരിച്ചു. “അത് എനിക്കും അറിയില്ല. ലക്ഷ്മിക്കും അറിയില്ല. അവളുടെ അച്ഛന്‍റെ കളക്ഷനാ. കാശ് ചിലവാക്കാന്‍ എന്തെങ്കിലും മാര്‍ഗം വേണ്ടേ. “

മേഡം അവസാനത്തെ വാക്കുകള്‍ പതുക്കെ എന്‍റെ ചെവിയോടു ചേര്‍ന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ആ തണുപ്പത്ത് അവരുടെ ചുടു നിശ്വാസം എന്നില്‍ വികാരത്തിന്റെ വേലിയേറ്റം സൃഷ്ടിച്ചു തുടങ്ങി.

അത് കണ്ടു കൊണ്ടാണ് ഡോ. ലക്ഷ്മി വന്നു ഞങ്ങള്‍ക്ക് എതിരെയുള്ള സോഫയില്‍ ഇരുന്നത്.

എന്റമ്മോ. എന്നാ ഫിഗര്‍. ഫോട്ടോയില്‍ കണ്ട പോലൊന്നും അല്ല. നല്ല ചുമ ചുമാ ഇരിക്കുന്നു. അവരുടെ ആ വേഷവും കൂടി ആയപ്പോള്‍ പിന്നെ എന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ പെരുമ്പറ കൊട്ടാന്‍ തുടങ്ങി. തുടയില്‍ ഇറുകി പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന ഒരു ചാര നിറത്തിലുള്ള ടൈറ്റ് സ്കേര്‍ട്ടും ഒരു വെളുത്ത ടീ ഷര്‍ട്ടും ആണ് വേഷം.

“ലക്ഷ്മീ.. ഇത് അനി“

“ഹം.. എനിക്കറിയാം. ഐ ആം സോറി അനിക്കുട്ടാ. അനിക്കുട്ടന് ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചതില്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. “

എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കിയാണ് അവര്‍ സംസാരിച്ചത്. പക്ഷെ എന്‍റെ നോട്ടം അറിയാതെ, പിണച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന ആ തുടകളിലേക്ക് വഴുതി വീണു. പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ശില്പയെ ഓര്‍മ്മ വന്നു. ഛെ… അവള്‍ എന്നെ ഇങ്ങനെ സ്നേഹിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇവിടെ.

“ശില്‍പ.. “ ഞാന്‍ അറിയാതെ പറഞ്ഞു.

“ങേ? “ ലക്ഷ്മി മുഖം ചുളുക്കി.

“ലക്ഷ്മി മേഡം നിങ്ങള്‍ കാരണം ആണല്ലോ എനിക്ക് ശില്പയെ വീണ്ടും കാണാന്‍ ആയെ. “

ഡോ. ലക്ഷ്മി പെട്ടെന്ന് എണീറ്റു. അവരുടെ മുഖ ഭാവം മാറി. സൊണാലി മേഡത്തെയും വിളിച്ചു കൊണ്ട് അവര്‍ മുറിക്കു പുറത്തിറങ്ങി. കുറെ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മേഡം അകത്തു വന്നു.

“അനീ.. നീയെന്താ ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംസാരിക്കുന്നേ. ലക്ഷ്മി വല്ലാതെ ചൂടായാ പോയെ. നിന്നോട് ക്ഷമ ചോദിക്കാന്‍ വിളിച്ചപ്പോള്‍ നീ വേറെ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിക്കുന്നു എന്നാ അവള്‍ പറഞ്ഞെ. “

“മേഡം. എനിക്ക് ഡോ. ലക്ഷ്മിയുമായി ഒറ്റയ്ക്ക് സംസാരിക്കണം. എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ എവിടെയോ അവര്‍ ഉണ്ട്. അത് കണ്ടെത്താന്‍ പ്ലീസ്. “

“അനീ. ഞാന്‍ അവളോട്‌ പറഞ്ഞു നോക്കാം. ഞാന്‍ പുറത്തു നില്‍ക്കാം. “

“ഹം… “

ഒരു പത്തു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞു കാണും. ലക്ഷ്മി മേഡം വന്നു. പഴയത് പോലെ ഇരുന്നു. മുഖത്ത് അല്‍പം ഗൌരവം ഉണ്ട്.

“മേഡം എവിടെ? “

“അവള് പോയി. “

“പോയോ? “

“ഹം.. എന്തേ അവള്‍ ഇല്ലാതെ നിനക്ക് സമാധാനം ഇല്ലേ?“ ഒരല്പം ദേഷ്യത്തില്‍ ആണ് അവര്‍ ചോദിച്ചത്.

“അതല്ല. മേഡം അറിയാതെ എനിക്ക് നിങ്ങളോട് ചിലത് ചോദിക്കാന്‍ ഉണ്ട്. മേഡത്തോടൊപ്പം അല്ലാതെ എനിക്ക് നിങ്ങളെ കാണാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. “

അവര്‍ എന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് ഒരല്പം ഗൌരവത്തോടെ നോക്കി.

“അനീ.. ഞാന്‍ നിന്നോട് ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു. അന്ന് നീ അവളെ അങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്തെന്നു കേട്ടപ്പോള്‍ ശരിക്കും എന്‍റെ കണ്ട്രോള്‍ പോയി. അതാ ഞാന്‍ ആ കിരണിനെ വിളിച്ചു നിന്നെ പൊക്കാന്‍ പറഞ്ഞത്. പക്ഷെ അവള്‍ നിന്നോട് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുമെന്ന് ഞാന്‍ സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും വിചാരിച്ചില്ല. “

“മേഡം. എനിക്ക് അതില്‍ ദേഷ്യം ഇല്ല എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അത് കളവാകും. ദേഷ്യം ഉണ്ട്. കടിച്ചു കീറാനുള്ള ദേഷ്യം ഉണ്ട്. പക്ഷെ അത് നിങ്ങളോടല്ല. നിങ്ങള്‍ കൊട്ടേഷന്‍ കൊടുത്ത ആ ഏസീപ്പിയോടാ. നിങ്ങളോട് എനിക്ക് ദേഷ്യപ്പെടാന്‍ കഴിയില്ല. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും എന്‍റെ ശില്പയെ സംരക്ഷിക്കുന്നത് നിങ്ങളല്ലേ. അവളുടെ അച്ഛനെ രക്ഷിച്ചതും. “

അവര്‍ ആകെ കണ്ഫ്യുഷന്‍ ആയ പോലെ തോന്നി.

“അനീ… നിനക്ക് ശില്പയെ എങ്ങനെ? നിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ നശിച്ചു എന്നാണല്ലോ സൊണാലി പറഞ്ഞത്.

“അതൊക്കെ ശരിയാ. അപ്പോള്‍ എനിക്ക് ശില്പയെ നേരത്തെ അറിയാം എന്ന് നിങ്ങള്‍ക്ക് അറിയാം. “

അവര്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ എന്നെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.

അവരുടെ ആ നോട്ടം എന്നില്‍ അസ്വസ്ഥത ഉളവാക്കി തുടങ്ങിയിരുന്നു. പോരാത്തതിനു അവരുടെ പെര്‍ഫ്യുമിന്റെ ഗന്ധവും.

“എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളെ എന്നെ വിട്ടു പോയിട്ടുള്ളൂ. ശില്‍പ എന്നെ വിട്ടു പോയിട്ടില്ല. “

“ങേ.. ശില്‍പ. “

“അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ നിങ്ങള്‍ കാണിച്ച ആ ദേഷ്യത്തില്‍ ഞാന്‍ എത്തിപ്പെട്ടത് ശില്പയുടെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ ആയിരുന്നു. ശില്പയുടെ അച്ഛനെ ചികിത്സിക്കുന്ന അതെ ബാബ തന്നെയാണ് എന്നെയും ചികിത്സിക്കുന്നത്. കഴിഞ്ഞ കുറെ നാളായി ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചാണ്. “

“അവര്‍ ഒരു ദീര്‍ഘ ശ്വാസം എടുത്തു. അനീ.. ഞാന്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍.. ഇതൊന്നും സൊണാലി എന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. “

“ഒന്നും പറയണ്ടാന്ന് ഞാന്‍ തന്നെയാ മേഡത്തോട് പറഞ്ഞത്. എല്ലാം നിങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ എനിക്ക് അറിയേണ്ടുന്നതൊന്നും നിങ്ങളില്‍ നിന്നും കിട്ടില്ലല്ലോ. “

“നീയെന്താ ഉപദേശിക്കുന്നത്? “

“മേഡം. നിങ്ങള്‍ക്ക് എന്നെ നേരത്തെ അറിയാം. അല്ലേ? “

“അതെ. “

“എങ്ങനെ? “

“എന്താ. അതൊന്നും ശില്‍പ പറഞ്ഞില്ലേ? “

“ഹം.. പറഞ്ഞു. പക്ഷെ. അത് നിങ്ങള്‍ പറയൂ. എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിന്നും എന്തെങ്കിലും കിട്ടുമോ എന്ന് ഞാനും നോക്കട്ടെ. “

“അവര്‍ എന്നെ കുറച്ചു നേരം നോക്കിയിരുന്നു. അനീ.. നീയെന്നെ ഒരു വില്ലത്തി ആയി ആണോ കരുതുന്നതു. “

“മേഡം. അങ്ങനെ ഒന്നും ഞാന്‍ കരുതുന്നില്ല. നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമല്ലോ എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അത് തിരികെ പിടിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തില്‍ ആണ് ഞാന്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. പക്ഷെ നിങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ എനിക്ക് കമ്പികുട്ടന്‍.നെറ്റ്ചില സംശയങ്ങള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. പ്രത്യേകിച്ചു നിങ്ങള്‍ ശില്പക്കൊപ്പം ട്രെയിനില്‍ അതും മറ്റൊരു പേരില്‍ യാത്ര ചെയ്തത്. “

“ഹോ.. അതാണോ കാര്യം. അനീ. എനിക്ക് ചിലത് നിന്നോട് പറയാന്‍ ഉണ്ട്. എന്ത് കൊണ്ടോ എനിക്ക് നിന്നെ വല്ലാതെ ഇഷ്ടമാണ്. “

“എന്നിട്ടാണോ അന്ന് എന്നെ ആളെ വിട്ടു ഇടിപ്പിച്ചത്. “

“അത് അനീ.. ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലേ. അതൊരു അബദ്ധം. അത് മാത്രവും അല്ല അത് നീ ആണെന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. “

എന്തോ അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ അവര്‍ പറയുന്നത് ശരിയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.

“അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. “

“എങ്കില്‍ ഇങ്ങനെയൊന്നും സംഭവിക്കില്ലായിരുന്നു. “

“ഹം. മേഡം പ്ലീസ്. എന്നോട് എല്ലാം പറയൂ. അന്ന് ട്രെയിനില്‍ എന്താ സംഭവിച്ചത്? “

“പറയാം. പക്ഷെ അതിനു മുന്‍പ് നീ വേറെ ചില കാര്യങ്ങള്‍ അറിയണം. ശില്പയുടെ അച്ഛനെ കുറിച്ച്. അദ്ദേഹം വഴി ആണല്ലോ നമ്മള്‍ കാണുന്നത്. “

“ങേ? “

“അതെ. അദ്ദേഹം ആണ് നമ്മളെ കണക്റ്റ് ചെയ്യുന്ന കണ്ണി. ശില്പയുടെ അച്ഛന്‍ എന്‍റെ ഡാഡിയുടെ മാനേജര്‍ ആയിരുന്നു. ഡാഡിയുടെ സന്തത സഹചാരി എന്ന് വേണേല്‍ പറയാം. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഈ കാണുന്ന സ്വത്തുക്കള്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടാകുന്നതിനു മുന്നേ ഡാഡിക്കൊപ്പം കൂടിയ ഒരു പാവം മനുഷ്യന്‍. എനിക്ക് അദ്ദേഹം ഡാഡിയെ പോലെ തന്നെ ആയിരുന്നു. എനിക്ക് പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ വയസ്സ് ഉണ്ടായിരുന്ന കാലം. അന്ന് ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു ചെറിയ ക്ലിനിക്ക് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആയിടെക്കാണ് ശില്പയുടെ അച്ഛന്‍, മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക് കടന്നു വരുന്നത്. ഒന്ന് രണ്ടു മാസം കൊണ്ട് തന്നെ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ വിശ്വസ്തന്‍ ആയി. ഒന്നോ രണ്ടോ വര്‍ഷം കൊണ്ട് ക്ലിനിക്കില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ മറ്റു ബിസിനസ്സിലേക്ക്‌ മാറി. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഡാഡിയുടെ സാമ്രാജ്യം വളര്‍ന്നുക മ്പികു ട്ടന്‍ നെt എല്ലാറ്റിനും ചുക്കാന്‍ പിടിച്ചത് മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ ആയിരുന്നു. മേനോന്‍ അങ്കിളിന്റെ കല്യാണം ഒക്കെ കഴിപ്പിച്ചത് ഡാഡി ആയിരുന്നു. ബിസിനസ് വളര്‍ന്നെങ്കിലും ഡാഡി ഞങ്ങളുടെ ആ പഴയ ക്ലിനിക്ക് ഉപേക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഡാഡി അങ്ങനെയാ. ഡാഡിയുടെ എല്ലാ പഴയ സാധനങ്ങളും ആ ക്ലിനിക്കിലും ഞങ്ങളുടെ പഴയ വീട്ടിലുമായി സ്വരൂപിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്.

വര്‍ഷങ്ങള്‍ കടന്നു പോയി. ഇതിനിടയില്‍ ഞാന്‍ മെഡിസിന്‍ പഠനത്തിനും മറ്റുമായി വിദേശത്ത് പോയി. ഇടയ്ക്ക് ഡാഡിയുടെ ആകസ്മികമായ മരണം. എന്‍റെ തിരിച്ചു വരവ്. പക്ഷെ ആ സമയത്ത് എന്നേക്കാള്‍ തളര്‍ന്നത് മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ ആയിരുന്നു. ഞാന്‍ തിരികെ എത്തിയപ്പോള്‍ എല്ലാം എന്നെ ഏല്‍പ്പിച്ചു അദ്ദേഹം നാട്ടിലേക്ക് പോയി. എങ്ങനെയൊക്കെയോ ഞാന്‍ അച്ഛന്‍റെ ബിസിനസ് മുന്നോട്ടു കൊണ്ട് പോയി. മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ ഫോണ്‍ വഴി പലപ്പോഴും എന്നെ ബിസിനസ്സില്‍ സഹായിച്ചു പോന്നു. പിന്നെടെപ്പോഴോ അദ്ദേഹം തിരികെ വന്നു, എന്‍റെ നിര്‍ബന്ധ പ്രകാരം. പക്ഷെ എത്ര നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടും മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ പഴയ മാനേജര്‍ സ്ഥാനം ഏറ്റെടുത്തില്ല. മാത്രവും അല്ല നമ്മള്‍ തമ്മിലുള്ള അടുപ്പം ഇനി പുറം ലോകം അറിയരുത് എന്ന് അദേഹം പറഞ്ഞു.

അദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യയും മകളും ഒന്നും അറിയണ്ടാ എന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഞാന്‍ എത്ര നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടും അങ്കിള്‍ കൂടുതല്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. അദ്ദേഹം എന്തിനെയോ ഭയക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും മേനോന്‍ അങ്കിളുമായോ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കുടുംബവുമായോ നേരിട്ട് ഇടപഴകാതിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ ബന്ധം രഹസ്യമായി വച്ചു. പുറം ലോകത്തിനു ധാര്‍ഷ്ട്യക്കാരിയായ മകള്‍ അച്ചന്‍റെ മാനേജര്‍ വയസ്സായപ്പോള്‍ ചവിട്ടി പുറത്താക്കി എന്ന കഥ പരിചിതം ആയി. “

“മേഡം. പക്ഷെ. ബാബ എന്നോട് പറഞ്ഞത്. “

“ ഹാ.. ബാബയ്ക്ക് കുറെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അറിയാം. അച്ഛന്‍റെ കൂട്ടുകാരന്‍ ആയിരുന്നു ബാബ. പക്ഷെ അദേഹത്തിന് അറിയാത്ത ചിലതുണ്ട്.

മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ ആഴ്ചയില്‍ ചില ദിവസങ്ങളില്‍ രഹസ്യമായി എന്നെ ഫോണില്‍ വിളിച്ചു കാര്യങ്ങളൊക്കെ തിരക്കും. ബിസിനസ്സില്‍ വേണ്ടുന്ന നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ ഒക്കെ തരും. അദേഹത്തിന്റെ ഉപദേശം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നേ ഇതെല്ലാം നശിച്ചേനെ. അച്ഛന്‍റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ ഉള്ള ഒന്നും കൈ വിട്ടു പോകരുതെന്ന് അദേഹത്തിന് നിര്‍ബന്ധമായിരുന്നു. അതാ ഞാന്‍ എല്ലാം അത് പോലെ സൂക്ഷിച്ചത്.

ആറു മാസങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് വരെ എല്ലാം ശാന്തമായി മുന്നോട്ടു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷെ ഒരു ദിവസം അര്‍ദ്ധ രാത്രി മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ എന്നെ വിളിച്ചു. അത്യാവശ്യമായി ജൂഹു ബീച്ചില്‍ എത്താന്‍ പറഞ്ഞു. അദേഹം ആകെ പരിഭ്രമിച്ചിരുന്നു. ഞാന്‍ വേഗം അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തെത്തി. അദേഹം എന്നെ ബീച്ചില്‍ നിന്നും മാറി ഒരു ചെറിയ കെട്ടിടത്തിനരുകിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി. പരിഭ്രമിച്ചു കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി എന്‍റെ കൈകള്‍ വലിച്ചു കൊണ്ടാണ് അദേഹം നടന്നിരുന്നത്. എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഭയം തോന്നി.

ആ കെട്ടിടത്തിനുള്ളില്‍ കയറിയതും അങ്കിള്‍ വാതില്‍ അടച്ചു. വല്ലാത്ത ഇരുട്ട്. മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിനുള്ളില്‍ ഒരാള്‍ ഇരിക്കുന്നു. ഒരു ഭിക്ഷക്കാരനെ പോലെ തോന്നുന്ന വേഷം.

അയാള്‍ എന്നെ കണ്ടു ചിരിച്ചു. ആ വൃത്തികെട്ട ചിരിയില്‍ എനിക്ക് അറപ്പ് തോന്നി.

“മോളെ. ഇത് അച്ഛന്‍റെ ഒരു വിശ്വസ്ഥ സഹായിയാ. മോള്‍ക്ക്‌ അറിയില്ല. അച്ഛന്‍ മോള്‍ക്ക്‌ തരാന്‍ ആയി ഒരു സാധനം ഏല്‍പ്പിച്ചിരുന്നു. ശത്രുക്കളുടെ കണ്ണ് വെട്ടിച്ചു ഇപ്പോഴാണ് ഇദ്ദേഹത്തിനു ഇവിടെ എത്താന്‍ കഴിഞ്ഞത്. “

എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. “ശത്രുക്കളോ? “

“അതെ. മോള് വിചാരിക്കും പോലെ അച്ചന്‍റേത് ഒരു ആക്സിഡന്‍റ് ഒന്നും അല്ല. കരുതി കൂട്ടിയുള്ള കൊലപാതകം. ആയിരുന്നു അത്. “

“കൊലപാതകമോ? എന്തിനു? ആര് കൊന്നു? “

“ ഇതിനു വേണ്ടി. “ അയാള്‍ ഒരു ചെറിയ കൈ സഞ്ചി നീട്ടി.

ഞാന്‍ അത് വാങ്ങി നോക്കി. ഡയമണ്ട്കള്‍. ആ മങ്ങിയ വെളിച്ചത്തിലും വെട്ടി തിളങ്ങുന്ന ഡയമണ്ട്കള്‍.

“മോളെ ഇതിനു വേണ്ടിയാണ് അവര്‍ നിന്‍റെ അച്ഛനെ കൊന്നത്. പക്ഷെ … “

പെട്ടെന്ന് പുറത്ത് ആരൊക്കെയോ ഓടി വരുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു.

“മോളെ അപകടം. മോള് രക്ഷപ്പെട്ടോ. “

എന്‍റെ കയ്യില്‍ നിന്നും സഞ്ചി വാങ്ങി അയാള്‍ പുറത്തേക്ക് ഓടി. പിറകെ മേനോന്‍ ചേട്ടനും. ഞാന്‍ എങ്ങനെയോ കെട്ടിടത്തിന്‍റെ പിറകു വശത്ത് ഒളിച്ചു. ഒരു വെടിയൊച്ച കേട്ട് ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ അയാള്‍ ദൂരെ കമഴ്ന്നു വീഴുന്നു. ആരൊക്കെയോ ചിലര്‍ അയാളുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് പരിശോധിക്കുന്നു. മേനോന്‍ ചേട്ടനെ അവിടെ എങ്ങും കണ്ടില്ല.

ഞാന്‍ ആകെ പേടിച്ചു പോയി. എന്‍റെ ഉള്ളില്‍ നിന്നും ഒരു നില വിളി ഉയര്‍ന്നു. വായ പൊത്താനായി ഞാന്‍ കൈകള്‍ മുഖത്തേക്ക് കൊണ്ട് വന്നപ്പോഴാണ് അത് ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്‍റെ കയ്യില്‍ കുറച്ചു ഡയമണ്ട്കള്‍. നേരത്തെ ആ സഞ്ചിയില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ എടുത്തത്‌. ആ ഇരുട്ടിലും അത് വെട്ടി തിളങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കൂടുതല്‍ ഭയന്നു. അതിന്‍റെ തിളക്കം കണ്ടു ശത്രുക്കള്‍ കണ്ടെത്തിയാലോ. അവയെ ഞാന്‍ വസ്ത്രങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒളിപ്പിച്ചു. കുറെ കഴിഞ്ഞു അവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു.

ഇതിനിടയില്‍ യാദ്രിശ്ചികം ആയി മേനോന്‍ അങ്കിളിനെ പറ്റി എനിക്ക് വിവരം കിട്ടി. പുലര്‍ച്ചെ റോഡില്‍ ആക്സിടന്ടു പറ്റിക്കിടന്ന അദേഹത്തെ ആരോ ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ തന്നെ എത്തിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാന്‍ രഹസ്യമായി അദേഹത്തെ ബാബയുടെ അടുക്കലേക്കു മാറ്റി. ഒപ്പം കുടുംബത്തെയും.

അദേഹത്തിന്റെ ജീവന്‍ ഇപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ അപകടത്തില്‍ ആണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ശത്രുക്കള്‍ അദേഹത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആരോടെങ്കിലും ഇതേ പറ്റി പറയാന്‍ പോലും എനിക്ക് ഭയം തോന്നി. അത് കൊണ്ട് കൂടിയാ ഞാന്‍ മേനോന്‍ അങ്കിളിനെയും കുടുംബത്തെയും ബാബയുടെ അടുത്തേക്ക് മാറ്റിയത്. അവിടെയാകുമ്പോള്‍ ആരും അറിയില്ല. മേനോന്‍ അങ്കിളിനു നല്ല ചികിത്സയും കിട്ടും. ഞാന്‍ ഈ കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും സോനാലിയോടോ കിരണിനോടോ പറഞ്ഞില്ല. ഒരു പക്ഷെ എങ്ങനെയെങ്കിലും ശത്രുക്കള്‍ ഈ വിവരം മണത്തെടുത്താലോ എന്നെനിക്കു തോന്നി.

ഒരു സാധാരണ ഗുണ്ടാ വിളയാട്ടം ആയി അന്നത്തെ ആ കൊലപാതകം ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ടു.

ശില്പയുടെ അച്ഛന് ആരോഗ്യം വീണ്ടു കിട്ടിയെങ്കിലും തലയ്ക്ക് ഏറ്റ ക്ഷതം കാരണം ഓര്‍മ്മ നശിച്ചു പോയി. അദേഹത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ തിരികെ കിട്ടേണ്ടത് എന്‍റെ കൂടി ആവശ്യം ആയിരുന്നു. എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ മേനോന്‍ അങ്കിളിനു ഇങ്ങനെ. “

“മേഡം. നിങ്ങള്‍ക്ക് ശരിക്കും വേണ്ടുന്നത് ആ ഡയമണ്ട്സ് അല്ലേ. അത് മേനോന്‍ അങ്കിളിന്റെ കയ്യില്‍ ആയിരുന്നു. അതെവിടെ എന്ന് അദേഹത്തിന് മാത്രം അറിയാവുന്ന കാര്യം. കാരണം അത് ശത്രുക്കളുടെ കയ്യില്‍ അകപ്പെട്ടിട്ടില്ല എന്ന് നിങ്ങള്‍ക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. “ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

അവര്‍ കുറച്ചു നേരം എന്‍റെ കണ്ണില്‍ നോക്കിയിരുന്നു. “ഹം.. അനീ.. ഒരു പക്ഷെ അതായിരിക്കാം ശരി. പക്ഷെ ഒരിക്കലും മേനോന്‍ അങ്കിളിന്റെ ജീവന് ഞാന്‍ വില കല്‍പ്പിക്കുന്നില്ലെന്നു മാത്രം നീ പറയരുത്. “

“ഇല്ല. മേഡം. ഞാന്‍ ചോദിച്ചെന്നെയുള്ള്. എന്നിട്ട് ബാക്കി പറ. “

“പിന്നെ ബാബയുടെ നിര്‍ദേശ പ്രകാരം ആണ് ഞാന്‍ അവരെ നാട്ടിലോട്ടു എത്തിച്ചത്. അതും രഹസ്യമായി. ശത്രുക്കള്‍ തേടി വരില്ല എന്നുറപ്പ് വരുത്തിയിട്ട്. ആരും അറിയാതെ എന്‍റെ കുറെ ആള്‍ക്കാര്‍ പല വേഷത്തില്‍ അവരെ ഫോളോ ചെയ്തു. കേരളത്തിലെ ഒരു ആയുര്‍വേദ കേന്ദ്രത്തില്‍ രഹസ്യമായി ചികിത്സിക്കാന്‍ ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ പരിപാടി.

പക്ഷേ.. അവിടെ വച്ച് മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ വയലന്റ് ആയി. എന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന പോലെ. അതറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആണ് ഞാന്‍ ഫൈറ്റില്‍ കേരളത്തില്‍ എത്തിയത്. പക്ഷെ എന്നെ കണ്ടിട്ടും അദ്ദേഹം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി ഒരേ ഇരിപ്പ്. എന്‍റെ എടുത്തു ചാട്ടം അപകടം വരുത്തി വച്ചു എന്ന് മനസ്സിലായത്‌ അന്ന് രാത്രിയാണ്. ശത്രുക്കള്‍ എങ്ങനെയോ വിവരം മണത്തറിഞ്ഞു. ഒരു ലോക്കല്‍ ഗുണ്ടാ ആക്രമണം ഉണ്ടായി. പക്ഷെ എന്‍റെ ആള്‍ക്കാര്‍ സമര്‍ത്ഥമായി അതിനെ നേരിട്ടു. ഇനിയും അവിടെ തുടരുന്നത് പന്തിയല്ല എന്ന് കണ്ടാണ്‌ ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചു മുംബൈയ്ക്ക് കയറാന്‍ ഒരുങ്ങിയത്. പക്ഷെ പ്ലൈനില്‍ യാത്ര ചെയ്യുന്നത് റിസ്ക്‌ ആണെന്ന് തോന്നി. അത് കൊണ്ടാണ് തിരികെ ട്രെയിനില്‍ കള്ളപ്പേരില്‍ യാത്ര ചെയ്തത്. ആ ബോഗിയില്‍ കൂടുതലും എന്‍റെ ആള്‍ക്കാര്‍ ആയിരുന്നു. ഇതിനിടയില്‍ നീ വന്നു പെട്ടു. ശില്പയുമായുള്ള നിന്‍റെ അടുപ്പം എന്നില്‍ സംശയങ്ങള്‍ ഉണര്‍ത്തി. ഒരു പക്ഷെ ശില്‍പ വഴി മേനോന്‍ അങ്കിളിലേക്ക് എത്താനുള്ള നിന്‍റെ തന്ത്രം ആണോ എന്ന് പോലും ഞാന്‍ ഊഹിച്ചു.

അത് കൊണ്ടാണ് അന്ന് നിന്നെ ടീസ് ചെയ്തു പുറത്തിറങ്ങിയിട്ടു നിന്‍റെ മൊബൈല്‍ ഞാന്‍ മറ്റൊരാളെ കൊണ്ട് തട്ടിപ്പറിപ്പിച്ചത്. കാശുള്ളതിന്റെ ഗുണം ആണെന്ന് കൂട്ടിക്കോ. നിന്നെ ആ ട്രെയിനില്‍ നിന്നും സമര്‍ത്ഥമായി ഒഴിവാക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതിന്‍റെ ആശ്വാസത്തില്‍ ആയിരുന്നു ഞാന്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. പക്ഷെ മംഗലാപുരം എത്താറായപ്പോള്‍ അദേഹം ഭയങ്കരമായി വയലന്റ് ആയി. ഒരു ഡോക്ടര്‍ ആയ എനിക്ക് നിയന്ത്രിക്കാന്‍ പറ്റുന്നതിലും അപ്പുറം ആണ് കാര്യങ്ങള്‍ എന്ന് തോന്നിയപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ മംഗലാപുരത്ത് ഇറങ്ങി. അവിടെ എന്‍റെ പരിചയത്തിലുള്ള ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ചികിത്സിച്ചിട്ട്‌ ആരും അറിയാതെ തിരികെ എത്തി. ഒരു പക്ഷെ അന്ന് ദൈവം ആയിരിക്കണം എല്ലാം ചെയ്യിച്ചത്. അല്ലെങ്കില്‍ ആ ദുരന്തത്തില്‍ നമ്മള്‍ എല്ലാവരും. “

“ഹം… അതെ ദൈവം തന്നെ എന്നെ നിങ്ങളുടെ മുന്നില്‍ എത്തിച്ചിരിക്കുന്നു അല്ലേ മേഡം. “

“ഹം. “

“മേഡം ആ ഡയമണ്ട്സ് എന്ത് ചെയ്തു? “

“ഏതു? “

“അന്ന് മേഡത്തിന്‍റെ കയ്യില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന. “

“ഓ. അതോ.. അത് എന്‍റെ കയ്യില്‍ തന്നെ ഉണ്ട്. ഞാന്‍ അത് ഭദ്രമായി സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. “

“എനിക്കൊന്നു കാണാമോ? “

“പിന്നെന്താ.. ഞാന്‍ പോയി എടുത്തു കൊണ്ട് വരാം. “

ലക്ഷ്മി മേഡം പുറത്തു പോയി കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വന്നു. കയ്യില്‍ ഇരുന്ന ചെറിയ പെട്ടി തുറന്നു വച്ചു. അതില്‍ തിളങ്ങുന്ന ആറു വജ്രക്കല്ലുകള്‍.

ഞാന്‍ അറിയാതെ ഒരെണ്ണം കയ്യില്‍ എടുത്തു നോക്കി. വെറുതെ മണത്തു നോക്കി. എന്ത് കൊണ്ടാണെന്നറിയില്ല അങ്ങനെ ചെയ്യണം എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഞാന്‍ അറിയാതെ അതില്‍ നക്കി.

“നീയെന്താ ഈ ചെയ്യുന്നേ. അത് കല്‍ക്കണ്ട് ഒന്നും അല്ല ഇങ്ങനെ നക്കാന്‍. “

“അറിയാം. പക്ഷെ കല്‍ക്കണ്ടിനേക്കാള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ രുചി. നല്ല മണവും. “

ങേ? നിനക്ക് വട്ടായോ?

“ഞാന്‍ പറഞ്ഞത് സത്യമാ. അന്ന് മേഡം ഇത് എവിടെ ഒളിപ്പിച്ചാ വീട്ടിലോട്ടു വന്നേ? “

“അത്…. അത്… “ അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ അപ്പോള്‍ വജ്രത്തേക്കാള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ തിളക്കം. അവര്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ കുസൃതിയോടെ നോക്കി. എന്നിട്ട് പതിയെ എന്‍റെ മുന്നില്‍ അതെവിടെ ആണെന്നു കാണിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പിണച്ചു വച്ചിരുന്ന തുടകള്‍ അവര്‍ മെല്ലെ വിടര്‍ത്തി. ചൂണ്ടു വിരല്‍ ഉയര്‍ത്തി പതുക്കെ ഒന്ന് വായിലിട്ടു ഉറുഞ്ചിയിട്ടു എന്‍റെ കണ്ണുകളെ നയിച്ച്‌ കൊണ്ട് ആ തുടയിടുക്കിലേക്ക് കുത്തി.

എന്നില്‍ നിന്നും ഒരു വിറയല്‍ ഉയര്‍ന്നു. അവിടേക്ക് ഓടി ചെന്നിരുന്നു മുഖം അമര്‍ത്താന്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ എന്‍റെ ഹൃദയം തുടിച്ചു. സോഫയില്‍ നിന്നും എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്നെ അവര്‍ വിലക്കി.

“സിറ്റ് തെയര്‍.”

അവര്‍ അങ്ങനെ ഇരുന്നു കൊണ്ട് ഒരു കാല്‍ എനിക്ക് നേരെ ഉയര്‍ത്തി. ഹീല്ടിട്ട ആ കാലില്‍ ഒരു അടിമയെ പോലെ നക്കാന്‍ ഞാന്‍ വെമ്പി. എന്നാല്‍ അവരുടെ തുറിക്കുന്ന നോട്ടം എന്നെ അവിടെ തന്നെ ഇരിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചു. ആ ടയിറ്റ് സ്കെര്‍ട്ടിനുള്ളിലൂടെ അവര്‍ ആ വിരല്‍ കുത്തിയിറക്കി. എന്നിട്ട് പതുക്കെ എനിക്ക് നേരെ വന്നു ആ വിരല്‍ എന്‍റെ മൂക്കില്‍ മുട്ടിച്ചു.

ഒരാവേശത്തോടെ ഞാന്‍ ആ ഗന്ധം വലിച്ചു കയറ്റി. ഏതോ വില കൂടിയ പെര്‍ഫ്യുമിന്റെ മണം. അതോ അവരുടെ പൂറിന്റെ തന്നെ ഗന്ധമോ? എന്‍റെ തലയിലേക്ക് ശക്തിയായി മിന്നല്‍ പിണരുകള്‍ പാഞ്ഞു. ഒരായിരം വജ്രങ്ങള്‍ ചിതറി വീഴുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നല്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. അടുത്ത നിമിഷം അവര്‍ ആ വിരല്‍ എന്നില്‍ നിന്നും മാറ്റി. പക്ഷെ ഒരാവേശത്തോടെ ഞാന്‍ ആ വിരല്‍ പിടിച്ചു എന്‍റെ വായില്‍ ഇട്ടു ഉറുഞ്ചി. ആ കൊഴുത്ത നീണ്ട വിരല്‍ ഉറുഞ്ചി എടുക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ അവരുടെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി. അവിടെ അദ്ഭുതമോ ആവേശമോ എന്തോ. ഒരു വല്ലാത്ത ഭാവത്തോടെ എന്നെ നോക്കി അവര്‍ അങ്ങനെ നിന്നു.

പെട്ടെന്ന് അവര്‍ കൈ പിന്‍ വലിച്ചു. പ്ലക്ക് എന്നാ ശബ്ദത്തോടെ ആ വിരല്‍ എന്‍റെ വായില്‍ നിന്നും പുറത്തേക്കു തെറിച്ചു. കൂടെ കുറച്ചു ഉമി നീരും.

അവര്‍ തിരികെ സോഫയില്‍ ഇരുന്നു. ഞാന്‍ എണീക്കാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ അവര്‍ വേണ്ട എന്ന് അതെ വിരല്‍ കൊണ്ട് വിലക്കി.

അങ്ങനെ ഇരുന്നു അവര്‍ ആ വിരല്‍ തന്‍റെ കാലില്‍ നിന്നും മുകളിലേക്ക് വരച്ചു. ആ വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ പാഞ്ഞു. ഹീല്ടുള്ള ചെരിപ്പില്‍ നിന്നും വിരല്‍ ഓടിയോടി ആ മുട്ടില്‍ നിന്നു. അവിടെ കുറച്ചു നേരം കറങ്ങിയ ശേഷം തുടയില്‍ എത്തി നിന്ന്. അവിടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടിച്ച ശേഷം ഇടുപ്പ് വഴി വയറില്‍ എത്തി നിന്ന്. ആ പൊക്കിള്‍ച്ചുഴിയിലേക്ക് ടീ ഷര്‍ട്ടിനു മുകളില്‍ കൂടി അമര്‍ത്തി. കുറച്ചു നേരം ആ ചുഴിയില്‍ വിരല്‍ ഇരുന്നു കറങ്ങിയതിനു ശേഷം നേരെ മുകളിലേക്ക് പോയി. ഇരു മുലകളെയും ആ വിരലിനാല്‍ അളന്നു കാണിച്ച ശേഷം അവര്‍ ആ വിരല്‍ കഴുത്തു വഴി തന്‍റെ ചുണ്ടില്‍ കൊണ്ട് വന്നു വച്ച്. അതിനു ശേഷം അത് ചെറുതായി ഉറുഞ്ചാന്‍ തുടങ്ങി.

എനിക്ക് കാര്യം പിടി കിട്ടി. ഓര്‍മ്മകള്‍ നശിച്ച എനിക്ക് അവര്‍ ക്ലൂ തരുകയാണ്. ഒരു പെണ്ണിനെ, അല്ല അവരെ എങ്ങനെ സുഖിപ്പിക്കണം എന്ന്. എവിടെ തുടങ്ങി, എങ്ങനെ പെരുമാറണം എന്ന് അവര്‍ ആ വിരലോട്ടത്തിലൂടെ എന്നെ പഠിപ്പിക്കുകയാണ്.

ഞാന്‍ ചാടി എണീക്കാന്‍ നോക്കി. പെട്ടെന്ന് അവര്‍ ആ വിരല്‍ കൊണ്ട് എന്നെ വിലക്കി.

എന്നെ മാക്സിമം ടീസ് ചെയ്യാനുള്ള ശ്രമം ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.

“അനീ… ഇപ്പോള്‍ നിനക്ക് അറിയണ്ടേ ആ ഡയമണ്ടുകള്‍ ഞാന്‍ എവിടെയാ വച്ചിരുന്നതെന്ന്?”

“വേണം.. മേഡം.. വേണം.”

“സ്റ്റോപ്പ്‌ കാള്ളിംഗ് മേഡം. കാള്‍ മീ ലക്ഷ്മി.”

ഹൂ! എന്‍റെ ലക്ഷ്മീ..

അവര്‍ എഴുന്നേറ്റു എനിക്കരികില്‍ വന്നു നിന്നു. എന്നിട്ട് ആ അരക്കെട്ട് എന്‍റെ മുഖത്തോട് ചേര്‍ത്തു. വല്ലാത്ത ചൂട്. അതിനെക്കാളേറെ ഹൃദ്യമായ ഗന്ധം. ഞാന്‍ അവിടേക്ക് മുഖം അമര്‍ത്തി. എന്നാല്‍ അധികം നേരം അതിനു അവര്‍ അനുവദിച്ചില്ല. എന്‍റെ മുഖത്ത് നിന്നും അടര്‍ന്നു മാറി എനിക്ക് മുന്നില്‍ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. പതിയെ ഒരല്പം കുനിഞ്ഞു ആ വിരിഞ്ഞ കുണ്ടി എന്‍റെ മുഖത്തോട് അടുപ്പിച്ചു. ആ ഇറുകിയ പാവാട മേലേക്കുയര്‍ന്നു. വെളുത്ത ശട്ടിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ ആ തേനരുവിയിലേക്ക് ഞാന്‍ ആവേശത്തോടെ മുഖം അമര്‍ത്തി.

കുറച്ചു നേരം ആ ചന്തിക്കുള്ളില്‍ പതിഞ്ഞിരുന്ന സുന്ദര പുഷ്പത്തിന്‍റെ മണം ഞാന്‍ വലിച്ചെടുത്തു. എന്‍റെ കൈകള്‍ ആവേശത്തോടെ അവരുടെ തുടയില്‍ ഇറുകെ പിടിച്ചതും അവര്‍ ഒരു അടി തന്നു.

“നോ ടച്ചിംഗ്. ജസ്റ്റ് സ്മെല്‍.”

തന്‍റെ സ്വകാര്യ ഭാഗങ്ങളില്‍ പൂണ്ടു കിടക്കുന്ന സുഗന്ധം എന്നെ കൊണ്ട് വലിച്ചെടുപ്പിക്കുന്നതില്‍ അവര്‍ ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.

ആദ്യത്തെ ആവേശം ഒരു അണ പൊട്ടലില്‍ അവസാനിച്ചപ്പോള്‍ എന്നെ ആ സോഫയില്‍ മലര്‍ത്തി കിടത്തി അവര്‍ പടര്‍ന്നു കയറി. ഒരു കണക്കിനു അത് നന്നായി. ഇന്നത്തെ യാത്രയും സ്റെപ് കയറ്റവും എന്‍റെ കാലുകളെ വല്ലാതെ തളര്‍ത്തിയിരുന്നു.

ആ സുഖ ലഹരിയില്‍ അങ്ങനെ മലര്‍ന്നു കിടന്നു ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോഴാണ് ചുവരിലെ ചിത്രങ്ങളില്‍ തെളിഞ്ഞു വന്ന ആ നമ്പര്‍ കണ്ടത്.

136

ശില്പയുടെ അച്ഛനുമായുള്ള സംഭാഷണവും എനിക്ക് ഓര്‍മ്മ വന്നു. പക്ഷെ അതോടൊപ്പം തന്നെ എനിക്കും വന്നു. അത്രയ്ക്ക് സുഖകരം ആയിരുന്നു ലക്ഷ്മിയുടെ അരക്കെട്ട് കൊണ്ടുള്ള പ്രയോഗം. എന്‍റെ പാല്‍ തുള്ളികള്‍ അവരുടെ മദന പൊയ്കയിലേക്ക് ശക്തിയായി തെറിച്ചു.

അവര്‍ക്ക് മതിയായിരുന്നില്ല. കുറെ നേരം കൂടി പറന്നടിച്ചു. എന്ത് കൊണ്ടോ കുട്ടന്‍ അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി ശ്വാസം പിടിച്ചു നിന്നു കൊടുത്തു.

എന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ തളര്‍ന്നു കിടന്നു ശ്വാസം എടുക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഡോ. ലക്ഷ്മിയോട് ചോദിച്ചു.

“ലക്ഷ്മി മേഡത്തിനു ആകെ എത്ര ഡയമണ്ട്സ് ഉണ്ടെന്നു അറിയാമോ? “

“ഹം.. എന്തേ? “

“ഒരു പക്ഷെ എനിക്ക് നിങ്ങള്‍ തേടുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞേക്കും. “

എങ്ങനെ? അവര്‍ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു.

“മേഡം ഈ 136 എന്നാ നംബരിനോട് നിങ്ങള്‍ക്കുള്ള ഇഷ്ടം എന്താണ്? “

“അതോ.. അത് എന്‍റെ ഇഷ്ടം അല്ല. ഡാഡിയുടെയാ. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഇഷ്ട നമ്പര്‍ ആണ് അത്. ഞങ്ങളുടെ എല്ലാ വസ്തുക്കള്‍ക്കും 136 വരുന്ന രീതിയിലാ. ഭാഗ്യ നമ്പര്‍ അതാണെന്ന് അച്ഛന്‍ എപ്പോഴും പറയും. “

“അതെന്താ അങ്ങനെ? “

“എന്‍റെ ജന്‍മ ദിനം 13/ 6 ആണ്. അതിനു ശേഷമാ അച്ഛന് സൌഭാഗ്യങ്ങള്‍ വന്നത് എന്നാ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. “

“ഹ്മം.. അതാണല്ലേ കാറുകള്‍ക്കെല്ലാം ഒരേ നമ്പര്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. ബംഗ്ലാവിനും. “

“അത് മാത്രം അല്ല. ഞങ്ങളുടെ ആദ്യത്തെ കാറിന്‍റെ നമ്പരും അത് തന്നെ ആണ്. “

“ആദ്യത്തെ കാറോ? അതിപ്പോഴും ഉണ്ടോ? “

“ഉണ്ട്. “

“എവിടെ? “

“ഞങ്ങളുടെ പഴയ ക്ലിനിക്കിനു മുന്നില്‍ ഇപ്പോഴും കിടപ്പുണ്ട്. എന്തേ? “

“എനിക്ക് തോന്നുന്നത് നിങ്ങളുടെ ഡയമണ്ട് എവിടെ എന്ന് എനിക്ക് പറയാന്‍ സാധിക്കും എന്നാണു. “

“ശരിക്കും. അനീ നീ കാര്യം ആയിട്ടാണോ ഈ പറയുന്നത്. “

“അതെ. നിങ്ങള്‍ക്ക് വിശ്വാസം ആയില്ല അല്ലേ. ഇങ്ങനെ മലര്‍ന്നു കിടന്നു ആ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കൂ… എന്തെങ്കിലും കാണുന്നുണ്ടോ? “

അവര്‍ എന്‍റെ മേലെ കിടന്നു ഞാന്‍ വിരല്‍ ചൂണ്ടിയ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കി.

“എന്റീശ്വരാ.. ഞാന്‍ ഇതെന്താ നേരത്തെ കാണാണ്ടിരുന്നെ? “

“എന്താ കണ്ടേ? “

“136 എന്നാ നമ്പരും ഒരു വലിയ ഡയമണ്ടും. “

“ഡയമണ്ടോ എവിടെ? “

അവര്‍ വിരല്‍ ചലിപ്പിച്ച ഭാഗത്തേക്ക് ഞാന്‍ നോക്കി. ശരിയാണ്. അവിടെ ഒരു ഡയമണ്ടും അതിനുള്ളില്‍ ആയി 136 എന്ന നമ്പരും.

“ഇപ്പോള്‍ പിടി കിട്ടിയോ? 136 ഡയമണ്ട്കള്‍ ഉണ്ട്. “

“ഏയ്‌ അത്രയൊന്നും കാണില്ല. ഞാന്‍ അന്ന് കണ്ട സഞ്ചിയില്‍ അത്രയൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. ഏറിയാല്‍ ഒരു അമ്പത്. അതിനു താഴെയേ കാണുള്ളൂ എന്നാ എനിക്ക് തോന്നുന്നേ. “

“ഹ്മം….എന്തായാലും നമുക്ക് അത് എടുക്കണ്ടേ. “

“വേണം. പക്ഷെ അതെവിടെ ആണെന്ന് മേനോന്‍ അങ്കിളിനല്ലേ അറിയൂ. “

“മേഡം അന്ന് മേഡത്തിനെ അവിടെ ആക്കിയിട്ടു മേനോന്‍ അങ്കിള്‍ എങ്ങോട്ടാണ് പോയതെന്ന് അറിയാമോ? “

“ഇല്ല. “

“ഹ്മം.. അദേഹം ആക്സിടന്റ്റ് ആയി കിടന്ന സ്ഥലം എവിടെയാണെന്ന് അറിയാമോ? “

“ഞാന്‍ ഒന്ന് ഓര്‍ത്തു നോക്കട്ടെ… ഹ്മം.. കിട്ടി… ലിങ്കിംഗ് റോഡ്‌“

“ലിങ്കിംഗ് റോഡ്‌. അത് എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്? “

“അത് ബാന്ദ്രയും സാന്താ ക്രൂസും തമ്മില്‍ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന റോഡ്‌ ആണ്. “

“മേഡം ഈ പറയുന്ന ബാന്ദ്രയിലോ സാന്താ ക്രൂസിലോ അതിനു പരിസരത്ത് എവിടെയെങ്കിലും ആണോ അങ്കിള്‍ താമസിച്ചിരുന്നത്. “

“അറിയില്ല. നേരത്തെ താമസിച്ചിരുന്നത് ഇവിടെ അടുത്ത് തന്നെ ആയിരുന്നു. “

“ഹം.. അപ്പോള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ അങ്കിള്‍ എങ്ങോട്ടായിരിക്കും പോയത്? “

“ഒരു പക്ഷെ അങ്കിള്‍ അവരില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ട് ഓടിയതായിക്കൂടെ. ഓടിയോടി അവിടെയെത്തിയതാകും. “

“പക്ഷെ മേഡം, അങ്ങനെയാണെങ്കിലും എന്തോ ഒരു കാര്യം മിസ്‌ ആയ പോലെ തോന്നുന്നു. മേഡം അവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു ഓടിയത് എങ്ങോട്ടേക്കാ? “

“ഇവിടേക്ക്. “

“ഇവിടെ എന്ന് പറയുമ്പോള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍? “

“എന്‍റെ വീട്. “

“അതെന്തു കൊണ്ടാ? “

“എനിക്ക് ഏറ്റവും സെയ്ഫ് ആണെന്ന് തോന്നിയ സ്ഥലം എന്‍റെ വീടാണ്. “

“ഹ്മം.. അപ്പോള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ സ്വാഭാവികമായിട്ടും അങ്കിളും അത് തന്നെ അല്ലേ ചെയ്തിരിക്കുക. “

“ശരിയാണല്ലോ. അപ്പോള്‍ മിക്കവാറും അദ്ദേഹം വീട്ടിലേക്ക് ആയിരിക്കും പോയിട്ടുള്ളത്. അങ്ങനെയാണെങ്കില്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍.. “

“മേഡം. പക്ഷെ അതിലും എന്തോ ഒരു അപാകത. നമുക്ക് ആദ്യം ശില്പയെ വിളിച്ചു അത് കണ്‍ഫേം ചെയ്യാം. “

ഞാന്‍ ഫോണ്‍ തപ്പി. അയ്യോ ഫോണ്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍. “മേഡം ഞാന്‍ മറന്നു. “

“അത് സാരം ഇല്ല. ഞാന്‍ ബാബയെ വിളിക്കാം. അവര്‍ ബാബയെ വിളിച്ചു ശില്പയെ കണക്റ്റ് ചെയാന്‍ പറഞ്ഞു. “ എന്നിട്ട് എന്‍റെ കയ്യില്‍ ഫോണ്‍ തന്നു.

ഞാന്‍ ശില്പയോടു വിവരങ്ങള്‍ തിരക്കി. അവളുടെ അമ്മയോടും.

“മേഡം. അന്ന് രാവിലെ വീട്ടില്‍ നിന്നിറങ്ങിയ അങ്കിളിനെ പിന്നെ കാണുന്നത് ഹോസ്പിറ്റലില്‍ വച്ചു ആണെന്ന് അവര്‍ പറയുന്നു. “

“അനീ അപ്പോള്‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍? “

“മേഡം. അങ്കിള്‍ അന്ന് വീട്ടില്‍ പോയിട്ടില്ല. പക്ഷെ അദേഹം തനിക്കു സെയ്ഫ് ആണെന്ന് തോന്നിയ ഒരിടത്ത് അത് ഒളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. “

“അതെന്താ ഇത്ര ഉറപ്പു. “

ഞാന്‍ അന്ന് ശില്പയുടെ അച്ഛനുമായി നടത്തിയ ചോദ്യോത്തരത്തെ പറ്റി പറഞ്ഞു.

“റായി ലക്ഷ്മി ഹോസ്പിടല്‍. “ അവര്‍ ഉരുവിട്ടു.

“എന്താ മേഡം? “

“അനീ.. ഞങ്ങളുടെ ഹോസ്പിടലിന്‍റെ പേര് ലക്ഷ്മി റായി ഹോസ്പിറ്റല്‍ എന്നാ. പക്ഷെ പഴയ ക്ലിനിക്കിന്‍റെ പേര് റായി ലക്ഷ്മി ഹോസ്പിടല്‍ എന്നാ… “

“ആണോ. അത് ശരിക്കും എവിടെയാ? “

“ബാന്ദ്രയില്‍. “

“ഹാ…. പിന്നാണോ മേഡം നമ്മള്‍ ഇത്രയും ആലോചിക്കുന്നേ. അങ്കിളിനു ആ നിധി ഒളിപ്പിക്കാന്‍ ഏറ്റവും സെയ്ഫ് ആയി തോന്നിയത് ആ പഴയ ഹോസ്പിടല്‍ ആയിരിക്കും. “

അവരുടെ മുഖം കൂടുതല്‍ വിടര്‍ന്നു. “ ഛെ.. ഞാന്‍ എന്തൊരു മണ്ടിയാണ്. എന്‍റെ തലയില്‍ ഇതെന്തു കൊണ്ട് നേരത്തെ തോന്നിയില്ല. “

“അതെ കൊള്ളെണ്ടുന്നത് കൊള്ളെണ്ടുന്ന സ്ഥലത്ത് കൊള്ളുംപോഴേ ചിലര്‍ക്ക് കത്തു. “

അവര്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ നോക്കി. അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച് ആ ചുണ്ടില്‍ ഞാന്‍ മുത്തം വച്ചു.

“വിട് അനീ.. നമുക്ക് ആ ഡയമണ്ട് എടുക്കാന്‍ പോകാം. “

“എന്തിനാ മേഡം ഇത്ര ധ്രിതി. അത് അവിടുന്ന് ആരും എടുത്തോണ്ട് പോകില്ല. ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വേറൊരു നിധി തപ്പട്ടെ. “ അവരുടെ കവയ്ക്കിടയിലെ നിധി തേടി ഞാനിറങ്ങി.