ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാഷ 2

Hrudayathinte Bhasha 2 bY അഭ്യുദയകാംക്ഷി

വിറയാര്ന്ന കൈകള് സ്റ്റിയറിങ്ങില് അമര്ത്തിപ്പിടിച്ച് രണ്ട് വര്ത്താനംപറയാന് തല വെളിയിലേയ്ക്കിടാന് തുടങ്ങുകയും ഡയലോഗ് ഇങ്ങോട്ട് വന്ന് കഴിഞ്ഞു . ”എവിടെ നോക്കിയാടൊ വണ്ടി ഓടിക്കുന്നത് ഇപ്പൊ മനുഷ്യനെ കെന്നേനെയല്ലൊ?” തിരിച്ചൊന്നും പറയാന് കഴിയാതെ ഓര്മ്മകളില് മിന്നിത്തെളിഞ്ഞ ആ മുഖത്തേയ്ക്ക് ഞാനൊന്ന് സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി ”റീഗൽ ഫ്രാന്സിസ്” മനസറിയാതെ തന്നെ ചുണ്ടുകള് മന്ത്രിച്ചു ! ”സിദ്ധൂ നീ??” അവളും തന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ”അതേ ഞാന് തന്നെ, നടുറോഡില് നിന്ന് ഡയലോഗടിക്കാതെ വണ്ടിയേലോട്ട് കേറെടി പിശാശ്ശേ!” കോ-ഡ്രൈവര് സീറ്റിലെ ഡോര് അകത്ത് നിന്നും തുറന്ന് കൊടുത്തു. ബാക്ക് ഡോര് തുറന്ന് തോളില് കിടന്നിരുന്ന ബാഗും ചൂടിയിരുന്ന കുടയും മടക്കി കാറിന്റെ ഉളളിലേയ്ക്ക് ഇട്ട് അവള് കോ-ഡ്രൈവര് സീറ്റില് കയറിയിരുന്നു. രണ്ടുപേരുടെയും മുഖത്ത് അപ്രതീക്ഷിതമായി കണ്ടുമുട്ടിയതിന്റെ ആശ്ചര്യവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞിരുന്നു.. ”മുതുമഴയത്ത് നടുറോഡില് കിടന്ന് ശൃംഗരിക്കാതെ വല്ല ലോഡ്ജിലും പോയി കൂട് അണ്ണാ!” ഓവര്ടേക്ക് ചെയ്ത് പോയ വണ്ടിയില് നിന്നും ആരോ തല പുറത്തേയ്ക്കിട്ടൊരു ഡയലോഗ് പാസാക്കി. ഹാന്ഡ് ബ്രേക്ക് റിലീസ് ചെയ്ത് ഞാന് വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു. ”വാട്ട് എ സര്പ്രൈസ് മാന്! നീ ഈ സിറ്റിയിലുണ്ടാകുമെന്ന് ഞാന് പ്രതീക്ഷിച്ചതേയില്ല” ”യൂ ആര് കറക്റ്റ് ആഫ്റ്റര് എ ലോങ്ങ് ടൈം. ഇതിപ്പൊ എവിടുന്ന് പൊട്ടി വീണു” ”കല്ക്കട്ടയിലായിരുന്നു. ഇപ്പൊ ഇവിടൊരു ജോബ് റെഡിയായിട്ടുണ്ട് അതുകൊണ്ടിങ്ങ് പോന്നു” ”നാല് വര്ഷങ്ങള്ക്ക് മുമ്പ് കോളേജില് നിന്ന് ഒരു സുപ്രഭാതത്തില് അപ്രത്യക്ഷയായ ‘കോളേജ് ബ്യൂട്ടീ ക്വീന്’ ഭേഷായിരിക്കുണു കോലം” ”കഥകളൊരുപാട് പറയാനുണ്ട് മോനെ നീ വണ്ടി വേഗം വിട്. എനിക്കിന്നത്തേയ

്ക്കൊരു ഷെല്ട്ടര് വേണം. അത് നിന്റെ കൂടെ തന്നെയാവട്ടെ സാറിന് വിരോധമൊന്നുമി ല്ലല്ലൊ അല്ലേ?” ”എന്ത് വിരോധം ഞാന് തനിച്ചാണ് താമസം. നിനക്ക് പേടിയില്ലെങ്കില് നോ പ്രോബ്സ്” ”പേടിയോ, നിന്നെയോ? നീ വണ്ടി വിട് മോനേ!” അല്പം നേരത്തെ ഡ്രൈവിന് ശേഷം വലിയ വീട്ടിലേയ്ക്ക് വണ്ടി റോഡില് നിന്നും തിരിഞ്ഞു കേറി. വലിയ പോര്ച്ചില് വണ്ടി മിഴികളടച്ചു നിശബ്ദമായി നിന്നു. ഞാനിറങ്ങി ഡോര് തുറന്ന് അവളുടെ ബാഗുമെടുത്ത് സിറ്റൗട്ടിലേയ്ക്ക് കയറി വീടിന്റെ ഡോര് തുറന്ന് അകത്ത് കയറി ലൈറ്റിട്ടു. ”ഇതാണ് എന്റെ കൊട്ടാരം” ”നീയാ ബാഗിങ്ങ് തന്നെ ഞാനീ നനഞ്ഞതൊക്കെയൊന്ന് മാറട്ടെ” ”ദാ.

. ബാഗ് നീ റെഡിയായി വരുമ്പോഴേയ്ക്ക ുംഞാന് നിനക്ക് കുടിക്കാനെന്തേല ും എടുക്കാം. നിനക്ക് ചായയാണൊ കാപ്പിയാണൊ?” ”കാപ്പിയായിക്കോട്ടെ” ”ഓക്കെ! അതാണ് റൂം” ഞാന് മുറി ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു കൊടുത്തു. അവള് മുറിയിലേയ്ക്ക് നടന്നു. ഞാന് കിച്ചനിലേയ്ക്കും. കാപ്പി തിളച്ചപ്പോഴേയ്ക്കും റീഗല് റെഡിയായെത്തി. ”ദാ.. ചൂടോടെ പിടിപ്പിച്ചൊ” ”തങ്ക്യൂ” നിനക്കെടുത്തില്ലെ? ”എനിക്കിപ്പൊ വേണ്ട പിരിയും” എന്റെ ചുണ്ടുകളില് ഒരു കുസൃതിച്ചിരി മിന്നി മറഞ്ഞു.. ”നീ വാ നമുക്ക് സിറ്റൗട്ടിലിരിയ്ക്കാം പുറത്ത് നല്ല മഴയുണ്ട്. മഴക്കാറ്റ് കൊണ്ട് വര്ത്താനം പറയാം” കിച്ചനില് നിന്നും ഒരു ഗ്ലാസെടുത്ത് ഞാന് മുന്പില് നടന്നു. ഹാളിലെ ഷെല്ഫിലിരുന്ന ബ്ലൂ ലേബലിന്റെ ബോട്ടിലില് നിന്നും മദ്യം പകര്ന്ന് ഫ്രീസറില് നിന്നും രണ്ട് ഐസ്ക്യൂബെടുത്ത് അതിലേയ്ക്കിട്ട് സിറ്റൗട്ടിലേയ്ക്ക് നടന്നു. ഒപ്പം അവളും. ചൂരല് കസേരകള് വലിച്ചിട്ട് ഒന്നിലിരുന്നു അടുത്ത കസേര ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച് അവളോട് ഇരിക്കാന് ആഗ്യം കാണിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു സിപ്പെടുത്തു. ”നിനക്കെന്ത ഇപ്പൊ ഈ സിറ്റിയില് പണി?”

ചൂട് കാപ്പി ഊതിക്കുടിച്ചു കൊണ്ടവള് ചോദിച്ചു. ”ഒരു ബൂര്ഷ്വാ മാഗസിനില് ചീഫ് എഡിറ്റര് പണിയുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്നലെ പോയി” ”കാരണം?” ”അവരുടെ താല്പര്യങ്ങള്ക്കനുസരിച്ച് സത്യങ്ങളെ വളച്ചൊടിയ്ക്കാന് കഴിയില്ല എന്ന് തുറന്നു പറഞ്ഞു. അതിന്റെ പരിണിതഫലമാണ് ഈ പിരിച്ചു വിടല് ഉമ്പാക്കി! എനിക്കിത് നേരത്തെ അറയാമായിരുന്നു. എവിടുന്നോ ഒരെണ്ണത്തെ ചീഫ് എഡിറ്ററായി പൊക്കിക്കൊണ്ട് വരുന്നുണ്ട് അതിനാണ് എന്നെ തട്ടിയത്. അല്ല ! അന്ന് നീ കോളേജില് നിന്നും എങ്ങോട്ടാണ് മുങ്ങിയത്?” ”ഡാഡിയും മമ്മിയും ഡിവോഴ്സായതില് പിന്നെ ആകൊയൊരു ഏകാന്തതയായിരുന്നു. ഒറ്റപ്പെട്ട് നീറിയൊടുങ്ങാന് എനിക്ക് മനസ്സില്ലായിരുന്നു. ആ സമയത്താണ് ക്യാമ്പസ് ഇന്റര്വ്യൂവില് കൂടി ബാംഗ്ലൂര് ടൈംസിലൊരു ഓപ്പര്ച്ച്യൂണിറ്റി കിട്ടിയത്. ഒന്നും നോക്കിയില്ല അങ്ങോട്ട് വിട്ടു.” ”ഇന്റര്വ്യൂവില് നിനക്ക് സെലക്ഷനുണ്ടെന്ന് സ്വാമി സാറെന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ നീയങ്ങോട്ടാണ് പോയതെന്ന് ഞങ്ങളാരും കരുതിയില്ല.” ”സ്വന്തമായി എല്ലാവരും കൈയ്യെത്തും ദൂരത്തുളളപ്പോഴും അനാഥയായി ജീവിക്കേണ്ടി വരുമ്പോഴുണ്ടാകുന്ന വേദന പറഞ്ഞറിയിക്കാന് കഴിയില്ല സിദ്ധൂ.” ഞാനൊന്ന് മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു. ”ഒരു താലിച്ചരടിന്റെ അറ്റത്ത് കുടുങ്ങി അവര്ക്ക് മുന്നില് തോറ്റ് കൊടുക്കാന് ഞാന് തയ്യാറല്ല. തോറ്റ് കൊടുക്കനല്ലല്ലൊ സ്വാമി സാറിന്റെ ക്ലാസുകളില് നമ്മള് പഠിച്ചത്! എനിക്ക് ജയിച്ചേ പറ്റു സിദ്ധൂ” അവളുടെ മിഴികളിലെ തീഷ്ണത എന്നെ അമ്പരപ്പികച്ചു. മഴ തോര്ന്നു. ഇലച്ചാര്ത്തുകളില് തങ്ങി നില്ക്കുന്ന മഴത്തുളളികള് പോലെ അവളോട് പറയാതെ മനസ്സില് മറച്ചു വെച്ച പഴയ ഇഷ്ട്ടം എന്നില് നിന്നും ഇറ്റ് വീഴാന് കൊതിച്ചു നിന്നു. ”നീ പോയി റെസ്റ്റെടുക്ക് നാളെ കാലത്തെ പോകേണ്ടതല്ലെ” ”ശെരി” അവള് അകത്തെ മുറിയിലേയ്ക്ക് നടന്നു. ഹാളിലെ സോഫയില് ഞാനും ചുരുണ്ട് കൂടി. നിര്ത്താതെയുളള ഫോണ് റിംഗ് കേട്ടാണ് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റത്. ഡിസ്പ്ലേയിലേയ്ക്ക് നോക്കി ഓഫീസിലെ ജൂനിയര് പയ്യനാണ് ‘റാം’ തെല്ല് ഈര്ഷ്യയോടെ ഞാന് ഫോണ് ചെവിയോട് ചേര്ത്തു.

”സാര് എഴുന്നേറ്റായിരുന്നോ! ഇന്ന് പുതിയ ചീഫ് എഡിറ്റര് ചര്ജ്ജെടുക്കുകയാണ് ഡെസ്ക് ക്ലിയര് ചെയ്തു കൊടുക്കണം” ഉടനെയെത്താമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാന് ഫോണ് കട്ട് ചെയ്ത് ടീപ്പോയിലേയ്ക്കിട്ടു. ‘ടീപ്പോയില്ല് ഒരു പേപ്പര്’ ഞാനതെടുത്ത് നിവര്ത്തി നോക്കി റീഗലിന്റെ കുറിപ്പാണ്. ‘വിളിച്ചുണര്ത്തി നിന്റെ ഉറക്കം കളയുന്നില്ല ഞാനിറങ്ങുന്നു. ഇനി ഞാന് ഈ സിറ്റിയിലുണ്ടാവും വീണ്ടും കാണേണ്ടി വരും. സ്നേഹപൂര്വ്വം, റീഗല്’ അവളെന്ത് പോക്കാണ് പോയത് ഒന്ന് പറയാനുളള മനസ്സ് പോലും കാണിച്ചില്ലല്ലൊ. അവളെക്കുറിച്ച് അല്പനേരം ചിന്തിച്ചിരുന്നു. ചിന്തകള്ക്ക് വിരാമമിട്ട് കുളിച്ച് റെഡിയായി ഞാന് ഓഫീസിലേയ്ക്ക് പുറപ്പെട്ടു. കാര് ഓഫീസ് കോമ്പൗട്ടിലേയ്ക്ക് കയറ്റാതെ റോഡിന്റെ സൈഡില് തന്നെ പാര്ക്ക് ചെയ്ത് അകത്തേയ്ക്ക് നടന്നു. പുറത്ത് ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ വിഷ്ദ ഭാവത്തില് രാമേട്ടനുണ്ട്. സെക്യൂരിറ്റിയാണ്. മെലിഞ്ഞ് പ്രായമായ ഒരു സാധു മനുഷ്യന് എന്നോട് വലിയ സ്നേഹമായിരുന്നു. രമേട്ടനെ ഫെയ്സ് ചെയ്യാനുളള ബുദ്ധിമുട്ട് മൂലം കാണാത്ത രീതിയില് ഓഫിസിലേയ്ക്ക് നടന്ന് കയറി. ക്യാബിന് നേരെ നടന്നു എതിരെ റാം വരുന്നുണ്ട്. ”സാറിന്റെ ഡെസ്ക് ഞാന് ക്ലിയര് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പുതിയ ചീഫ് എഡിറ്റര് രാവിലെ തന്നെ വന്ന് ചാര്ജ്ജെടുത്തു ഒരു മുരട്ട് പെണ്ണുമ്പിളളയാണ്. സാറിന്റെ ബുക്സൊക്കെ കാര്ട്ടൂണിലാക്കി അവിടെ വെച്ചിട്ടുണ്ട്. സാര് വന്നാല് അങ്ങോട്ടൊന്ന് ചെല്ലാന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്” ”താങ്ക്യു റാം! ഞാന് കണ്ടോളാം” റാമിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് കോറിഡോറിലൂടെ ഞാന് ചീഫ് എഡിറ്റര് ക്യാബിന് നേരെ നടന്നു. ക്യാബിനോടടുത്ത പ്പോള് നെയിം ബോര്ഡില് വെറുതെയൊന്ന് കണ്ണോടിച്ചു. ”ചീഫ് എഡിറ്റര്, റീഗല് ഫ്രാന്സിസ്” ചുവടുകളുടെ വേഗത കുറഞ്ഞ് പാദങ്ങള് ആരോ തറ ചേര്ത്ത് ആണിയടിച്ചത് പോലെ കലുകള് ചലിപ്പിക്കാനാവാതെ ഞാന് നിന്നു പോയി (തുടരും)