ഇന്ദുലേഖ

മലയാള ഭാഷയിൽ വായിപ്പാൻ സംഗതി ആയിട്ടുള്ളവർക്ക് ചന്തുമേനോന്റെ മാനസപുതിയായ ഇന്ദുലേഖയെ പരിചയപ്പെടുത്തിതരേണ്ടതായ അവസ്ഥ വന്നുചേരുന്നതല്ല ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനപ്പുറം, കേരളദേശത്തെ നായർ, നമ്പൂതിരി ഗൃഹങ്ങളിൽ നിലനിന്നുവന്നിരുന്ന ജീവിതക്രമത്തെ വേണ്ടരീതിയിൽ മേനവൻ അവർകൾ പറഞ്ഞുവച്ചെങ്കിലും, വഷളത്തം എന്നു തോന്നാവുന്ന ചിലഭാഗങ്ങൾ അദ്ദേഹം ഉപേക്ഷിച്ചുകളയുകയാൽ, അദ്ദേഹത്തോടുള്ള എല്ലാ ആദരവോടും കൂടി തന്നെ ചില കൂടിചേരലുകൾ അനുവദിക്കണമെന്നു എന്റെ വായനക്കാമോടൂ ഞാൻ വിനയപുരസ്കരം അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു.

ചെറുകാലം മുതൽ ഇന്ദുലേഖയെ കണ്ടു മോഹിച്ച് കാമചാശം ഏറ്റു വലഞ്ഞ മാധവനെ, തന്റെ പ്രണയചാപല്യങ്ങൾ മറച്ചുവച്ച് അത്യധികം പരിഹസിക്കയാൽ, ഭ്രാന്തനെപോലെ ആയിതീർന്ന പ്രണേശ്വരന്റെ വ്യസനം കണ്ട് സഹിക്കവയ്യാതെ, തന്റെ അഭിനയം അവസാനിപ്പിച്ച്, മാധവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലചായ്ക്കുന്ന നായികയെയാണു നാമിപ്പോൾ കാണുന്നത്.

പ്രണയവിവശതയാൽ, അധരങ്ങളിൽ ഇന്ദുലേഖ നൽകിയ ചുംബനത്തിന്റെ ലഹരി മാധവനെ കോരിതരിപ്പിച്ചു. താൻ കാത്തിരുന്ന ഭിന്. ഒരിക്കലും ഈ സൗന്ദര്യധാമത്തെ സ്വന്തമാക്കാൻ പറ്റും എന്നു കരുതിയിരുന്നതല്ല. അനന്തപദ്മനാഭന്റെ നാട്ടിലെ രാജവിനുപോലും ചാഞ്ചല്യം ഉണ്ടാക്കി എന്നു പറയപ്പെടുന്ന തരൂണീമുകുളമാണ് തന്റെ കരവലയത്തിൽ വീളാവിവശയായി നിൽക്കുന്നത്. മാധവൻ അവളെ അമർത്തി പിടിച്ചു;

“എനിക്കു നോവുന്നു” പതിവുകുസൃതിയോടെ ഇലേഖ മൊഴിഞ്ഞു. “നോവട്ടെ, ഞാൻ ഇനി വിടില്ല എന്റെ ഓമനയെ” ‘ഉം, നോവട്ടെ. ഞാനും വിടില്ല” ഇന്ദുലേഖയുടെ മൂലകച്ചയ്ക്കു മുകളിൽ നഗ്നമായ പിൻതോളിൽ മധവന്റെ അംഗുലികൾ തലോടികൊണ്ടിമൂന്നു. ഇന്ദുലേഖയ്ക്കു കുളിരൂകോരി. അവൾ മാധവനെ ചുറ്റി പിടിച്ചിരുന്നു. മാധവനെ ഇങ്ങിനെ ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നത് ആദ്യമായിട്ടാണു മറ്റു ചുരുഷന്മാരെ ഇന്ദുലേഖ കണ്ടിട്ടില്ല എന്നല്ല. പക്ഷേ ഇത് തന്റെ പ്രാണേശ്വരനാണു താലികെട്ടാൻ പോകുന്ന ഭിത്താവ്. മരണം വരെ ഒന്നിച്ചു ജീവിതം അനുഭവിക്കേണ്ടവർ.

ഇന്ദുലേഖയ്ക്കു എന്തൊക്കെയോ സമ്മിശ്രമായ വികാരവിചാരങ്ങളുടെ ഉണർച്ച ഉണ്ടായി. അതേ അവസ്ഥയിൽ തന്നെയായിരുന്നു മാധവന്നു. ചൂത്ത് ചന്ദ്രിക ചെയ്യുകയായിരുന്നു.

“മാധവീ.” ത്രളമായ ശബ്ദത്തിൽ മാധവൻ വിളിച്ചു. ആ പേരിൽ ഇന്ദുലേഖയെ സംബോധന ചെയ്യുന്നത് മാധവൻ മാത്രമായിരുന്നു. “എന്തോ..” അവൾ വിളികേട്ടു.

വീണ്ടും നിശബ്ദത്. രണ്ടു താപമാർന്ന ശരീരങ്ങളുടെ നിശ്വാസങ്ങൾ മാത്രം. ഇന്ദുലേഖയുടെ മൂലകച്ചയ്ക്കുള്ളിൽ രണ്ടു താമരപൂഷ്പ്പങ്ങൾ വിടർന്നു മാധവന്റെ നഗ്നമായ നെഞ്ചിൽ ആവേശത്തോടെ പടർന്നു.

“നാഥാ.” അവളുടെ വിളി ചിലമ്പിയിരുന്നു. “എന്റെ പ്രിയേ…” മാധവന്റെ അംഗുലികൾ താഴേക്കു അരിച്ചിറങ്ങി അവളുടെ നിതംബചാളികളെ തലോടാനും താണ്ഢനങ്ങൾ ഏൽപ്പിക്കാനും തുടങ്ങി മൃദുലാംഗനയുടെ അത്യധികം മൃദുലമായ പിൻഭാഗത്തിന്റെ നിമ്നോന്നതകൾ, അവൾ താറുടുത്തിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ മാധവന്റെ കരങ്ങളിൽ തൂവൽ കണക്കെ പരിണമിച്ചു.

‘ഉംs.” മാധവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖമർപ്പിച്ച് ഇന്ദുലേഖ കൂറുകി. അവൾ കാമവിവശമാർന്നു വിറകൊണ്ടു. അവളുടെ ശരീരസ്പർശമേറ്റപ്പോൾ തന്നെ മധവന്റെ മുണ്ടിനുള്ളിൽ വിഭ്രജിതമായി വിറകൊള്ളുന്ന പുരുഷാവയവം അവളുടെ അടിവയറ്റിൽ ഉന്മാത്തോടെ മുട്ടികളിക്കുണ്ടായിരുന്നു. acco കരാംഗുലികൾ അപ്പോഴേക്കും അവളുടെ പ്യഷ്ഠഭാഗത്തിനു നടൂവിലെ താഴ്വാരത്തിലുടെ അധികരിച്ചു ശക്ടിയോടെ സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഇന്ദുലേഖയ്ക്കു തന്റെ ശരീരത്തിൽ അഗ്നി ചക്രുന്നതും സിരകളിൽ കാമം   ഊറികൂടുന്നതും അറിവായി മധന്റെ സുതായുധത്തിൽ തന്റെ കരങ്ങൾ നീട്ടി പിടിക്കാനുള്ള അഭിനിവേശം ഇന്ദുലേഖകയ്ക്കും അത്യധികമായി ഉണ്ടായെങ്കിലും പ്രാണപ്രിയേശ്വരൻ തന്നെ ഒരു കൂടുലയായി കണ്ടേക്കുമോ എന്ന ഭയത്താൽ അവൾ ആ മോഹം അടക്കിവയ്ക്കുകയാണു ഉണ്ടായത്. അവൻ ഇന്ദുലേഖയുടെ മുണ്ടു വലിച്ചുയർത്താനുള്ള ശ്രമം ആരംഭിച്ചു. എന്നാൽ ഇന്ദുലേഖ പതിവൃതയായ സ്ത്രീരത്തിനു ചേരൂന്ന രീതിയിൽ തന്റെ കെ പിന്നിലേക്കു കൊണ്ടുപോയി ആ ശ്രമം തടഞ്ഞു.

“എന്നെ ഇങ്ങിനെ ധർമസങ്കടത്തിൽ ആക്കല്ലേ എന്റെ നാഥാ.”

“മാധവി, നീയല്ലേ എന്നെ ധർമസങ്കടത്തിൽ ആക്കിയിരിക്കുന്നത്.”

“അങ്ങ് വരൂ. നമുക്കാ കോച്ചിൽ ഇരുന്നു സംസാരിക്കാം’. ജനൽക്കൽ ചേർത്തിട്ടിരിക്കുന്ന കോച്ചിലേക്കു ഇമൂലേഖ മാധവനെ ക്ഷണിച്ചു. പരസ്പ്പരം ചേർന്നു തന്നെ അവർ അങ്ങോട്ടു നടന്നു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽചേർത്ത് മൂഖം കുനിച്ചുപിടിച്ചിരുന്നതിനാൽ ഇന്ദുലേഖ അന്നേരം acco മൂണ്ടിന്റെ മുൻഭാഗം ക്ഷേത്രഗോപൂരത്തിന്റെ ശൈലാകൃതിയിൽ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നത് ആർത്തിയോടെ നോക്കികണ്ടു. താൻ മനസിൽ പലവിധ വിചാരങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുമ്പോൾ കരുതികൊണ്ടിരുന്നതിനെക്കാൾ വലിപ്പവും മറ്റും അതിനുണ്ടെന്നു അവൾ ഏറെ ആമോദത്തോടെയും ദാഹത്തോടേയും ഓർത്തു. അപ്പോൾ തന്നെ അവൾക്കു തന്റെ സൂരതഭാരത്തിൽ നിന്നും ഏതാനും തേൻതുള്ളികൾ ഇറ്റത് ഉൾ്താപത്തോടെ അറിയാൻ പറ്റി മുണ്ടു നേരേയാക്കാനെ വ്യാജേന അവൾ കൈകൊണ്ടു മുണ്ടിനുമുകളിലൂടെ തുടിച്ചുണർന്നു നിൽക്കുന്ന തന്റെ കൃസരിപൂവിൽ ഒന്നു പിടിച്ചു ഞെരടി.

“എന്താ, എന്തു പറ്റി? മാധവൻ ചോദിച്ചു. “ഒന്നുമില്ല പ്രിയനേ. എനിക്കു വല്ലാതാവുന്നു. വരൂ. ഇരിക്കാം” അവർ ചേർന്നിരുന്നു. മാധവൻ വീണ്ടും അവളുടെ അധസ്തോഷ്ട്ടങ്ങളെ നൂണിയാൻ തുടങ്ങി.

“എന്റെ ചൂണ്ടുകളെ കടിച്ചുപൊട്ടിക്കരുത്, ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ നാണക്കേടായതു തന്നെ.” ഒമൽപ്പനേരം മാധവന്റെ ദന്തകർമ്മത്തിൽ നിന്നും മോചിതയായപ്പോൾ ഇന്ദുലേഖ ധാരാളം ആയി പറഞ്ഞു

“എല്ലാവർക്കും അറിയാവുന്നതല്ലേ ഓമനേ നമ്മുടെ ബന്ധം, ഇനി ആരാണു നമെ അതിന്റെ പേരിൽ പരിഹസിക്കാൻ മുതിരൂക് “എന്നാലും കല്യാണം കഴിയുന്നതുവരേക്ക് അങ്ങേക്കു വേണ്ടി എല്ലാം ചൂതുമയോടെ കാഞ്ഞുവയ്ക്കണം എന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം” മാധവൻ, ഇന്ദുലേഖ അവസാനം പറഞ്ഞത്തിലേക്ക് അധികം ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവളെ വീണ്ടും ചുംബിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരു ക്രം പതുക്ക് അവളുടെ നികുടങ്ങളായ കുചങ്ങളിൽ അർപ്പിക്കുകയും ചെയ്യു. അവിടെനിന്നും ആ സൂം എടുത്തുമാറ്റാൻ ഇന്ദുലേഖ കൂടൂതൽ ശക്ടിപ്രയോഗിക്കാതെ ഒന്നു പരിശ്രമിക്കുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ മാധവൻ വഴങ്ങിയില്ല. മൂലകച്ചയ്ക്കു മുകളിലൂടെ അവൻ ആ കൂചഭ്യങ്ങളെ താലോലിക്കാനും ഭണ്ഡിക്കാനും മറ്റും തുടങ്ങി.

“അങ്ങ് എന്തു ഭ്രാന്താക്കെയാണ് പെരുമാറുന്നത്. കല്ലല്ല, എന്റെ ശരീരമാണു. ഒന്നു ചതുക്കെ പെരുമാറുക, എന്നും അങ്ങേയ്ക്കുള്ളതാണത്.” “മാധവി എനിക്കു സഹിക്കാൻ വയ്യണ്ടായിരിക്കുന്നു. നിന്റെ മൂലകച്ചുമാറ്റി എന്നെ ഒന്നു കാണിക്കൂ. നിന്റെ കസൂരി മാനുകളെ ഞാൻ ഒന്നു കണ്ടോട്ടെ’

“ഇപ്പോൾ വേണ്ട നാഥാ.”

“എന്റെ പ്രിയപെട്ടവളല്ലേ എനിക്കൂ, ആർത്തി അടക്കാൻ വയ്യാഞ്ചായിരിക്കുന്നു. മറ്റൊന്നും ഞാൻ ആവശ്യപെടൂന്നില്ല. ഒന്നു കാണിച്ചുതരൂ ചക്കരേ.”

മാധവന്റെ കലാളനമേറ്റ് താമരപൂഷപ്പം പോലെ വിടർന്നു ഇദ്ദുലേഖയുടെ കുചങ്ങൾ. മൗനം സമ്മതമായെടുത്ത് അവൻ അവളുടെ മൂലക്കച്ച അഴിച്ച് ആ കസ്ത്രിമാനുകളെ അനാവൃതമാക്കി. scasts s മാംസഗോളങ്ങൾ snoarcoscrocoa തിളങ്ങി. ഇലേഖ ഏതാണ്ടൊരു ലജ്ജയാൽ വിവശയായെന്നേ പറയേണ്ടു. അവൻ സാകൂതും ആ മാൻപേടകളെ തന്റെ മിഴികളാൽ ആവാഹിച്ചെടുക്കുകയും മറത്താൽ അവയെ തഴുകുകയും ചെയ്തു. മാരിലെ സുതാര്യമായ നഗ്നചർമ്മത്തിൽ അവന്റെ അംഗുലികൾ പ്രയോഗിക്കയാൽ അവളുടെ ഞെട്ടുകൾ പൂർവ്വാധികം വിടരുകയുണ്ടായി. മാത്രമല്ല എന്തിനോ വേണ്ടി തിളയ്ക്കുന്നതും ഇന്ദുലേഖയ്ക്കു അറിയാൻ പറ്റി. മാധവൻ കാണാതെ അവൾ ആ ഭാഗത്തു ഒന്നുകൂടി അമർത്തി തടവി

“അങ്ങു ഇപ്പോൾ തന്നെ എന്നെ സാധിക്കുമെന്നതുപോലെ എനിക്കു തോന്നുന്നു’ മാധവന്റെ ചുണ്ടുകൾ അവളുടെ (ചനത്തിന്റെ നിറം പകർന്ന കൂചമുകുളങ്ങളെ ന്യൂണിയാൻ തൂടങ്ങിയപ്പോൾ ഇന്ദുലേഖ മൊഴിഞ്ഞു. ഞെട്ടുകളിൽ നിന്നും ഒരു നിമിഷം മുഖം ഉയർത്തി മാധവൻ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു.

“ഓമനേ ഇപ്പോൾ തന്നെ നിന്നെ സാധിക്കാൻ എനിക്കു സഹികെട്ടിരിക്കുന്നു. തരുമോ?

“എനിക്കും അങ്ങയെ ഇപ്പോൾ തന്നെ സാധിക്കാൻ അതിയായ മോഹം ഉണ്ട്. ചക്ഷെ അതു വേണ്ട എന്റെ ഓമനേ, കല്യാണം കഴിഞ്ഞുള്ള ആദ്യമാത്രിയിൽ എനിക്കു സമ്മാനമായി അർപ്പിക്കാനുള്ളത് ഞാൻ ഇന്നു തരില്ല”

ഇന്ദുലേഖ പറഞ്ഞതിൽ അശേഷം പൊളി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവൾക്കു അന്നേരം തന്നെ മാധവനെ ചെയ്യാൻ വളരെ ആഗ്രഹം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ സൂരതസുഷിരം മാധവന്റെ മോഹഭണ്ഡിനായി വിലപിച്ച് കണ്ണീർ പൊഴിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നാൽ ബുദ്ധിമതിയായ ഇന്ദുലേഖ അമ്മ ഉപദേശിച്ച് ഓർത്തു. കല്യാണത്തിനു മുൻപു മാധവനെ സാധിക്കാൻ അനുവദിച്ചാൽ ചിലപ്പോൾ എറ്റവൂം അനുമുപനായ ഈ വൻ നഷ്ട്ടപെട്ടുപോകും എന്നവളുടെ അമ്മ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു. പുരുഷൻ കാര്യ സാധിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ എപ്രകാരമാണു നിറംമാറുക എന്ന് ആർക്ക് പറയാനാവൂ.

ഇന്ദുലേഖയുടെ ഉത്തരം കേട്ട് മാധവൻ അവളെ ദയനീയമായി കടക്ഷിച്ചു.

“അടങ്ങിന്റെ പൊന്നേ. അങ്ങ് മദിരാശിയിൽ പോയി ജോലിക്കു പ്രവേശിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ ഉടനെ തന്നെ ഇതെല്ലാം നടക്കുമല്ലേ” “മാധവിയെന്നെ എത്രയാണു സങ്കടപെടൂത്തുന്നതെന്നു അറിയാമോ.? മാധവന്റെ മുഖഭാവവും ഗോഷ്ടികളുമൊക്കെ കണ്ടപ്പോൾ അപ്പോൾ തന്നെ അവന് സാധിച്ചുകൊടൂക്കാൻ അവൾക്കു വീണ്ടും തോന്നലുണ്ടായി. എന്നാൽ അതവൾ വിവേകത്തോടെ “എന്റെ പൊന്ന പൊന്നേ, എനിക്കൂ, ആഗ്രഹമില്ലെന്നാണോ. പക്ഷേ പത്രെിന്നുന്നതാണ് സുഖം”

മാധവൻ പെട്ടെന്ന് മുണ്ടുചകൂത്ത് തന്റെ സൂരതായുധത്തെ പുറഞ്ഞെടൂത്ത് കൈകളാൽ  “മാധവി ഇതു കാണുന്നില്ലേ ഞാൻ ഇവനെ എങ്ങിനെയാണു ശമിപ്പിക്കുക”

വിഭ്രജിച്ചുനിൽക്കുന്ന ആ കൂറ്റൻ തടഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ അരുമാനത്തിലേക്കു രക്ട് ഇരച്ചുകയറി അവിടമാകെ ചെമ്പരത്തിപോലെ ചുമന്നു. “എന്റെ മോനെ, എന്തൊക്കെയാണ് കാണിക്കുന്നത്. അതിനെ അകത്താക്കൂ, ആര്യാത്രിയിൽ മാത്രം കണ്ടാൽ മതി എനിക്ക്. എന്നെ കൊല്ലതെ കൊല്ലല്ലേ.”

“ഇല്ല. മാധവിതന്നെ ഇതിനൊരു ഉപായം കാണണം. ഏതെങ്കിലും തരത്തിൽ സാധിക്കാതെ എനിക്കീ മാത്രികടക്കാൻ സാധ്യമല്ല.” “എന്തൊക്കെയാണങ്ങ് പറയുന്നത്. എനിക്കു ഇതിനെ ശമിപ്പിക്കാൻ ഒരു ഉപായവും ഇല്ല. അതിനെ അകത്താക്കൂ ഭയവുചെയ്തു.” ഇതിയും ആയപ്പോൾ അറയുടെ കതകിൽ ആരോ മുട്ടുന്നതുകേട്ട് അവർ രണ്ടുപ്പേരും ഞെട്ടി എണീറ്റു. ഇന്ദുലേഖ മുലക്കച്ച എടുത്തുകെട്ടി വേഗം പോയി കതകുതുന്നു. ഇന്ദുലേഖയുടെ അമ്മ ലക്ഷ്മികുട്ടിയായിരുന്നു അത്.

‘സല്ലാപം അവസാനിപ്പിക്കാറായില്ലേ രണ്ടാൾക്കും ഇനിയും. നേരമെത്രയായെന്നാണ് കരുതുന്നത് ഇതു കേട്ടപ്പോൾ ഇന്ദുലേഖ അകത്തേക്കു തിരിച്ചുനടന്ന് കോച്ചിൽ  ആസനസ്ഥയാവുകയും, മാധവൻ അവിടെ നിന്ന് എണീറ്റ് തന്റെ അറയിലേക്ക് യാത്രയാവുകയും ചെയ്യു.

പോയുടനെ ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ ഇന്ദുലേഖയോടൊപ്പം  വന്നിരുന്നു . ഇന്ദുലേഖയുടെ മുഖഭാവാദികൾ വീക്ഷിച്ചപ്പോൾ അവർക്കൂ ചില സംശയങ്ങൾ ഉണ്ടായി. അവർ അടൂത്തിമൂന്ന് അവളുടെ മുടിയിഴകളിൽ തലോടി

“എന്താ കുട്ടീ, മാധവൻ സാധിച്ചുവോ..?” ഒരൽപ്പം കൂസ്യത്തിയോടെയും എന്നാൽ ഗൗരവം വിടാതെയും ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ ചോദിച്ചു. ഈ മാതിരി ചോദ്യങ്ങൾ മകളോടു ചോദിക്കാൻ ഉതകുംവിധം അവർ കൂട്ടുകാരികളെപ്പോലെയാണു ജീവിതം കഴിച്ചിരുന്നത്. “ഇല്ല’ അലക്ഷ്യമായി ഇന്ദുലേഖ മറുപടി പറഞ്ഞു. “അതിനെന്നോട് എന്തിനാ കൂട്ടിക്ക് അമർഷം. ഞാൻ വന്നതുകൊണ്ടു രക്ഷപെട്ടു. അല്ലേ..? “അല്ല, രക്ഷപോയി.”

ഉം.. പിന്നെ എന്തായിരുന്നു ഇത്രസമയം സല്ലാപം’

“മാധവൻ കുറച്ചു നേരം എന്റെ അകിടിൽ നിന്നും ക്ഷീരപഠനം നടത്തുകയായിരുന്നു. കേശവൻ നമ്പൂതിരി കാത്തിരിപ്പുണ്ടാവൂ. അമ്മ പോയ്ക്കോളു. ഞാൻ ഒന്നു കിടക്കട്ടെ’ ചകുതി പരിഭവത്തിൽ ഇന്ദുലേഖ പറഞ്ഞു.

‘ഉം..” ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ, അവളുടെ കൂചങ്ങളിൽ ഒന്നു. മർദിച്ചിട്ട് ഇറങ്ങി പോയി. “ഈ അമ്മയുടെ കാര്യ’ എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു ഇന്ദുലേഖ പോയി അറ്റയുടെ കതകടച്ച് കോച്ചിൽ വന്നു കിടന്ന്, ജനലിലൂടെ ചതഞ്ഞൊഴുകുന്ന നിലാവിനെ നോക്കി അൽപ്പനേരം മുൻപ് നടന്ന സംഗതികൾ ആലോചിച്ചു. പിന്നെ മൂണ്ടുമാറ്റി കാലുകൾ അകത്തി അംഗുലീന്റെമഥനം നടത്താൻ തുടങ്ങി. രണ്ട്. ഇന്ദുലേഖയുടെ അമ്മയായ ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ വന്ന വാതിലിലൂടെ വിവശനായ മാധവൻ കടന്നുപോകുന്നത് കഴിഞ്ഞു ഭാഗത്തിൽ നമ്മൾ കണ്ടതാണല്ലോ. അവർ പരസ്പരം കൂട്ടിമുട്ടിയ ഒരർദ്ധനിമിഷത്തിൽ മാധവൻ ഇന്ദുലേഖ കേൾക്കാതെ ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മയോട് ഇങ്ങിനെ പറയുകയുണ്ടായി

“അമ്മായി ഉറപ്പായും ഉടനെ എന്റെ അറയിൽ വരണം’

ഈ അവസരത്തിൽ വിസ്കാരഭ്യം ഉപേക്ഷിച്ച് എനിക്കു ഇമൂലേഖയുടെ അമ്മയായ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയെകുറിച്ച പ്രതിപാദിക്കേണ്ടതായ അവസ്ഥ വന്നുചേരുന്നുണ്ട്. കഥ നടക്കുന്ന കാലത്ത് ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയ്ക്ക് മുപ്പത്താറുവയസ്സാണ് പ്രായമെന്നു മേനവൻ അവർകൾ തന്നെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ. മകളൊടൊപ്പം തന്നെയാണ് മേനവൻ അവർകൾ ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മയുടെ സൗന്ദര്യത്തെ ചേർത്തു വയ്ക്കുന്നത്. പിന്നീട്, ഇന്ദുലേഖയെ സംബന്ധിക്കാൻ വന്ന സൂരിനമ്പൂതിരിപ്പാട് ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മയെ കണ്ടു ഭ്രമിച്ചുവശാവുന്നതും മേനവൻ അവർകൾ പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലേ. ഇന്ദുലേഖയുടെ നല്ല അമ്മ എന്നതിൽ കവിഞ്ഞു മറ്റുപ്രാധാന്യമൊന്നും പക്ഷേ മേനവൻ അവർകൾ തന്റെ നോവലിൽ അവർക്ക് നൽകിയിട്ടില്ല. എന്നാൽ ഈ കഥയിലെ ഒരു മുഖ്യകഥാപാത്രമായി ലക്ഷികുട്ടിയമ്മയെ കരുതിയിരിക്കുന്നതിനാൽ എനിക്ക് അവരെ കുറിച്ച് പറയേണ്ടതായി വന്നുചേരൂന്നു.

കിളിമാനൂർ കൊട്ടാരത്തിലെ ഒരു രാജാവായിമൂന്നല്ലോ അവരുടെ ഭർത്താവ്, അതായത് ഇന്ദുലേഖയുടെ അച്ഛൻ, ഇന്ദുലേഖയ്ക്ക് രണ്ടുവയസുള്ളപ്പോൾ അദ്ദേഹം തീപ്പെട്ടു. അതിനുശേഷം സ്നേഹസമ്പന്നനും സാധുവുമായ ശങ്കരൻ നമ്പൂതിരി അവരെ സംബന്ധം കൂടി. കാമശാസ്ത്രപ്രകാരം അശ്വഗതിയായ ലക്ഷികൂട്ടിയമ്മയുടെ സൂരതമോഹങ്ങൾ തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ മതിയാവുന്ന ഒരാളായിരുന്നില്ല ശങ്കരൻ നമ്പൂതിരി. അക്കാര്യത്തിൽ കിളിമാനൂർ രാജാവും കാര്യമായ വിരുത്തുള്ള ദേഹമായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, രജസ്വലയായതിനുശേഷം, വിവാഹനാളുകളിലും പിന്നീട് ശങ്കരൻ നമ്പൂതിരിയുമായുള്ള ഇക്കാലത്തും വളരെ ഗോപ്യമായി പല യോഗ്യപുരുഷന്മാരുമായി ലക്ഷ്മികൂട്ടിയമ്മ, ഒളിസേവകൾ നടത്തിവന്നിരുന്നു. അക്കാലത്തെ നായർ സ്ത്രീകളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇതു ലോപചാപല്യമായോ സ്വഭാവദൂഷ്യമായോ ആരും കരുതിയിരുന്നില്ല താന്നു. ഇത്തരത്തിലാണെങ്കിലും, തന്റെ സംബന്ധിക്കാൻ ശങ്കരൻ…

Thudarum