അമ്മായിയുടെ വീട്ടില്‍!! ഭാഗം -5

‘ അഭീ… ഞങ്ങളു പോകുവാ…. ‘ ഞാന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. പെട്ടെന്നവള് ഓടി എന്റെ അടുത്തു വന്നു. പിന്നെ ഇടനാഴിയില് നിന്നും തലപുറത്തേക്കിട്ട് ചുറ്റും നോക്കി. എന്നിട്ടു ഗദ്ഗദത്തോടെ പറഞ്ഞു. ‘ രാജു…. ആരോടും പറയല്ലേ…. ഒന്നും കെന്നാരോടും പറയല്ലേ….’ അവള് വിതുമ്പാന് തുടങ്ങി. ‘ ഇല്ലഭീ…ഞാന് പറയത്തില്ല….’

‘ സത്യായിട്ടും പറയല്ലേ…. എന്റെ പൊന്നു രാജുവല്ലേ…’ അപ്പോഴേക്കും അവള് കരഞ്ഞു പോയി. ‘ ഇല്ലെന്നേ… കരയാതെ… എളേമ്മേം ഒക്കെ കാണും…’ ‘ ങൂം…’ അവള് കണ്ണു തുടച്ചു. ‘ മതിയെടാ… യാത്ര പറഞ്ഞത്…. അവക്കവനേ വെല്യ കാര്യാ…’ അഛന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട രാമേട്ടന്റെ തോളത്തു തട്ടി. എളേമ്മയും അന്നു ചിരിച്ചു. മുറ്റത്തിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോള് അന്ന് വാതില്പടി ചാരി നോക്കി നില്ക്കുന്ന ആ വിഷാദരൂപം കണ്ടുപോയതില് പിന്നെ ഇന്നാണു ഞാന് അഭിരാമിയേ കാണുന്നത്. അവള്ക്കിപ്പോള് അതു വല്ലതും ഓര്മ്മയുണ്ടാകുമോ. അതോ എന്നോടു ദേഷ്യമായിരിക്കുമോ. നനഞ്ഞ തോര്ത്തുകൊണ്ട്തല ഒന്നു കൂടി തുവര്ത്തി മുറ്റത്തേയ്ക്കുകേറുമ്പോള് അകത്തു നിന്നും വാദപ്രതിവാദം. തിണ്ണയില് കലമോള് മാത്രം.

‘ എന്നാലും നിങ്ങളെന്തോ വിചാരിച്ചോണ്ടാ മനുഷേനേ… ഇവിടെ പ്രായം തികഞ്ഞ രണ്ടു പെമ്പിള്ളേരൊെന്നങ്ങു മറന്നോ… അവനാണെങ്കി … ഒരൊത്ത ആണും…’ ‘ എടീ… അവന് നല്ലവനാ…’ രാമേട്ടന്റെ സ്വരം. ‘ ങൂം..ങൂം… ഇഷ്ടക്കാരീടെ പുന്നാര മോനല്ലേ… എന്തിനാ കൊറക്കുന്നേ… മോളേ പിടിച്ചങ്ങു കൊടുക്ക്… ഒരു പരോപകാരി…’ ‘ വേണ്ടി വന്നാ ഞാനതും ചെയ്യും…. നീ മിണ്ടാതെ ഞാന് പറേന്നതു കേട്ടാ മതി… ആ ചെറുക്കനിപ്പം വരും.. അവന് കേക്കണ്ട് …’ ‘ കേട്ടാ… എനിയ്ക്കു..ദേ…മറ്റേതാ…. എന്താന്നാ ചെയ്യ്… അവസാനം… മോളു പേരുദോഷം കേപ്പിച്ചാ… ‘ എളേമ്മയുടെ സ്വരം.

‘ അമ്മേ അങ്കിളു കുളിച്ചേച്ചു വന്നു….’ കല വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അതോടെ അകത്തു നിന്നുള്ള സംസാരം നിന്നു. എന്റെ മനസ്സു വല്ലാതെ കലുഷമായി. അവര് പറയുന്നതും ശരിയല്ലേ. ഞാനൊരൊത്ത പുരുഷന്. എന്റെ ശരീരം കണ്ടാല് ഏതു പെണ്ണും കൊതിച്ചുപോകും. അഛന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം, പോലീസില് ചേര്ക്കാന് എന്റെ അമ്മ കഷ്ടപ്പെട്ടു പുഷ്ടിപ്പെടുത്തിയ ശരീരം. മീന്കുട്ട ചുമന്നും, കോഴികളേ വളര്ത്തിയും, പതിനഞ്ചുസെന്റുള്ള വാടകപ്പുരയിടത്തില് പശുവിനേ വളര്ത്തിയും, പച്ചക്കറികള് കൃഷിചെയ്തും, എന്തിന്, അയല്പക്കത്തേ പറമ്പില് പാട്ടത്തിനു മരച്ചീനി കൃഷി ചെയ്തും അമ്മ എനിയ്ക്കുവേണ്ടി കഷ്ടപ്പെട്ടു. പാലും മുട്ടയും തിന്നെന്റെ ശരീരം കൊഴുത്തു. പറമ്പില് കിളച്ചും കൃഷിചെയ്തും എന്റെ മസിലുകള് ബലപ്പെട്ടു.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ അമ്മ പറയുമായിരുന്നു.

‘നിന്റന്ഛന്റെ പെന്ഷന് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില് ഞാനിത്രേം കഷ്ടപ്പെടത്തില്ലായിരുന്നു. ഉള്ളതുകൊണ്ട്കഞ്ഞിവെച്ച് രണ്ടു പേരും കൂടി ഒതുങ്ങിയേനേ. ഇപ്പം എന്റെ മോന് മിടുക്കനായി….. നീ പഠിത്തം ഒരിക്കലും ഉഴപ്പരുത്…. അമ്മയേ സങ്കടപ്പെടുത്തരുത്… അഛന്റെ ആത്മാവിനേയും….’

ഇന്നു വരേ ഞാനനുസരിച്ചു. അഛന്റെ അപകടമരണത്തിന്റെ ദുരൂഹത മൂലം പെന്ഷന് തടഞ്ഞു വെച്ചിരിക്കുകയാണ്. കേസിന്റെ പുറകേ പോകാന് അമ്മയ്ക്കുനേരമില്ല, ഇപ്പോള് വയ്യ. ഒരു വക്കീലിനെ ഏല്പ്പിച്ചിട്ടുണ്ട, വരുമ്പം വരട്ടെ, എന്നു വിചാരിച്ച് ജീവിക്കുന്നു. ഞാന് നേരേ ചായിപ്പിലേയ്ക്കുപോയി. മുടി ചീകി, ഒരു ബനിയനുമിട്ട് പുസ്തകവുമെടുത്ത് നേരേ പറമ്പിലേയ്ക്കുനടനു. സ്വസ്തമായിട്ടൊരിടത്തിരുന്നാല് കുറച്ചെങ്കിലും പഠിക്കാം. ആട്ടും തുപ്പും നേരിടാന് തയാറായി തന്നെയാണു വന്നത്. പക്ഷേ അഭിരാമിയുടെ അവഗണന തന്നേ വിഷമിപ്പിക്കുന്നു. ഇങ്ങോട്ടു വറാന് പുറപ്പെട്ടപ്പോള് മനസ്സിന്റെ ഉള്ളില് അഭിരാമിയെന്ന സുന്ദരിയുടെ സാമീപ്യം കിട്ടുമല്ലോ എന്ന ഒരാശ്വാസം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ പുറകേ കലയും ഇറങ്ങി വന്നു. ‘ അങ്കിളെവിടെപ്പോകുവാ..?…’ കലയുടെ ചോദ്യം. ‘ പറമ്പിലെവിടെയെങ്കിലും പോയിരുന്നു വായിക്കാന് പോകുവാ മോളേ….’ ‘ മുറീലിരുന്നു പഠിച്ചൂടേ…?…’ ‘ പഠിക്കാം… എന്നാലും ഇതാ സുഖം…’ ‘ എങ്കി ഞാനും വരാം… ‘ ‘ വേണ്ട് , മോളു മുറീലിരുന്നു പഠിച്ചോ…’ ‘ ഇല്ല, ഞാനും വരുകാ… അവിടിരുന്നാ.. അഛനും അമ്മേം കൂടെ എപ്പഴും ഒച്ച വെച്ചോണ്ടിരിക്കും…’

ഞങ്ങള് മുറ്റത്തു നിന്നും തൊടിയിലേക്കിറങ്ങി. അപ്പോഴാണെനിയ്ക്കോര്മ്മ വന്നത്. ഇലുമ്പിപ്പുളിമരം. ഞാന് നേരേ അങ്ങോട്ടു നടന്നു. മരം കുറച്ചുകൂടി വലുതായി. പക്ഷേ ശിഖരങ്ങള് മുറിച്ചു കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കുറച്ചുപൊക്കത്തില് വെച്ചു മുറിച്ചുകളഞ്ഞ തായ്ത്തടിയില് നിന്നും മുളച്ചിട്ടുള്ള ശിഖരങ്ങളില് നിറയേ ചുവന്ന പൂക്കളും പച്ചനിറത്തില് തുടുത്ത കായ്കളും.

ഞാന് നോക്കി നില്ക്കുന്നതു കണ്ട് പ്പോള് കല ചോദിച്ചു. ‘ അങ്കിള് ഇലുമ്പിപ്പുളി തിന്നുവോ… വേണങ്കില് തല്ലിയിടാം.. ദേ അവിടെ തോട്ടിയിരിപ്പൊണ്ട…’ ‘ വേണ്ട് …. ഇപ്പം ഇതാരാ പറിക്കുന്നത്…?…’ ‘ പൊക്കെ ചേച്ചി കേറിപ്പറിക്കുവാരുന്നു…. ഒരിയ്ക്കേ.. കേറിയേച്ചിറങ്ങിയപ്പം… പാവാടയൊടക്കി വീണു… അതിപ്പിന്നെ ചേച്ചി കേറുകേല…. ഞങ്ങളു തല്ലിയിടും…’ മരച്ചീനി നട്ടിരുന്ന ആ പറമ്പിന്റെ അരികില് നില്ക്കുന്ന ഒരു തെങ്ങിന് ചുവട്ടില് പുല്ലിന് പുറത്ത് ഞാന് ചാരിയിരുന്നു പുസ്തകം തുറന്നു. മിനി അല്പനേരം അവിടെയുമിവിടെ നോക്കിയിട്ട് എന്റെ അരികില് തന്നെ തെങ്ങില് ചാരിയിരുന്നു. ഞങ്ങള് മിണ്ടാതെ വായന തുടങ്ങി. പക്ഷേ കലക്ക് ഇരിപ്പുറക്കുന്നില്ല. ഞാനപ്പോഴാണവളേ ശ്രദ്ധിച്ചത്.

പാവാടയും ബ്ലൗസുമിട്ട പഴയ അഭിയുടെ പുതിയ തടിച്ച പതിപ്പ്. അഭിയേക്കാള് തുടുത്ത മുഖം. നല്ല തടി, തുളുമ്പുന്ന മുലകളാണെങ്കിലും തടിയുള്ളതിനാല് വേറിട്ടു കാണിക്കുന്നില്ല. കല എന്നാണു പേരെങ്കിലും മാറിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും സൈസ് മാക്സി തന്നേ. പുല്ലിന്പുറത്ത് നീട്ടിവെച്ചിരുന്ന ഒരു കാല് മടക്കിയിട്ട് അവള് അരപ്പാവാട മാറ്റി ഒന്നു ചൊറിഞ്ഞു. ഉറുമ്പോ മറ്റോ ആവാം. അപ്പോഴാണെന്റെ കണ്ണുകള് അവളുടെ തടിച്ച തുടകളില് പതിഞ്ഞത്. മുട്ടുയര്ത്തി വെച്ചപ്പോള് നീലപ്പാവാടയും അതിനടിയിലേ പെറ്റിക്കോട്ടും അരവരേ ഊര്ന്നു കിടന്നു. ഇപ്പോള് നേരേ അവളുടെ മുമ്പില് ചെന്നു നിന്നാല് അവളുടെ ഷഡ്ഡിയും തുടയിടുക്കും കാണാം. ഞാനൊന്നു സങ്കല്പിക്കാന് നോക്കി. തടിച്ചു ചേര്ന്ന തുടകളുടെ ഇടയില് മൂല മടങ്ങിചുളുങ്ങി കിടക്കുന്ന ഷഡ്ഡി. രോമങ്ങള് വളരാന് തുടങ്ങിക്കാണണം, കാരണം, കാലിന്റെ മുട്ടിനു താഴെ നീലച്ച രോമങ്ങള് സമൃദ്ധിയായിട്ടുണ്ട. തെങ്ങില് ചാരിയിരുന്നപ്പോള് അല്പം ചുളുങ്ങിയകന്ന അയഞ്ഞ ബ്ലൗസിന്റെ ഇടയിലൂടെ പെറ്റിക്കോട്ടിന്റെ വെളുപ്പും മുലകളുടെ ഉയര്ച്ചയും കാണാം. ശല്യം, ഒന്നും വായിക്കാന് പറ്റുന്നില്ല. ഈ പെങ്കൊച്ചെന്തിനാണെന്റെ പുറകേ നടക്കുന്നത്.

അടിഭാഗത്തിന്റെ സങ്കല്പവും, മുകള്ഭാഗത്തിന്റെ ദൃശ്യവും കൂടി, എന്റെ അരക്കെട്ടിലേക്കുള്ള രക്തയോട്ടം കൂട്ടി. ‘ ഉറുമ്പൊെന്നു തോന്നുന്നു…’ കല തുടകള് ചൊറിഞ്ഞുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു. ‘ എങ്കി…മോളു വീട്ടില് പോയിരുന്നു വായിച്ചോ…’ ‘ സാരമില്ല… പിന്നെ….. അങ്കിളേ… അഛന് അങ്കിളിനേപ്പറ്റി പറയുന്നത് ഞാന് കേട്ടിട്ടൊണ്ട…. ‘ ‘ എന്തു കേട്ടിട്ടോണ്ട…?..’ ‘ പഠിക്കാന് മിടുക്കനാ… നല്ല മാര്ക്കൊണ്ടാരുന്നു… നല്ല സൊഭാവാ… പോലീസാകാനാ പഠിക്കുന്നേ… നാലാളിന്റെ പണി പണിയും എന്നൊക്കെ…’ ‘ അപ്പം… മോള്ക്കെന്നെ നന്നായറിയാം അല്ലേ…’ ‘ ങൂം… പക്ഷെങ്കി…അമ്മക്കത്ര ഇഷ്ടൊന്നുമല്ല… ഞാന് പറഞ്ഞെന്നു പറയല്ലേ…. ‘