🔱കരിനാഗം 2

(കഥ ഇതുവരെ)

“എനിക്കറിയാം ദാദ…..പക്ഷെ ഇപ്പൊ അതൊന്നും എന്റെ മനസിലില്ല….അങ്കിത മാത്രമാണ് എന്റെ മനസിൽ….അവളെ എനിക്ക് രക്ഷിക്കണം…അവളെയും കൊണ്ടേ ഞാൻ വരൂ”

മഹിയുടെ ദൃഢനിശ്ചയം കേട്ടതും ആലിയയിൽ ഒരു ഞെട്ടലുണ്ടായി.

മഹാദേവ് ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെയത് നടത്തിയിട്ടേ അടങ്ങൂ എന്ന് അവൾക്ക് നന്നായി അറിയുമായിരുന്നു.

ആലിയ നിരാശയോടെ അച്ഛനെ നോക്കി.

ചന്ദ്രശേഖറിൻറെ മുഖത്തും വിഷാദം അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്നാൽ മഹിയുടെ മുഖത്തപ്പോഴും ഒരു പുഞ്ചിരി ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നു.

അവന്റെ നക്ഷത്രകണ്ണുകൾ വല്ലാതെ തിളങ്ങി.

അവരോട് മടങ്ങി പോകാൻ നിർദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ജീപ്പിലേക്ക് കയറി.

ആലിയ എന്തോ പറയാനായി തുണിഞ്ഞതും മഹി ജീപ്പുമായി അകന്നിരുന്നു. . . (തുടരുന്നു) . . ചന്ദ്രശേഖർ അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ചുകൊണ്ടു കാറിലേക്ക് നടന്നടുത്തു.

ജോധ്പൂറിലെ പൊട്ടി പുളഞ്ഞ റോഡിലൂടെ മഹിയുടെ ജീപ്പ് കുതിച്ചു പാഞ്ഞു.

ടയറുകൾ ശക്തമായി ഉരഞ്ഞപ്പോൾ ജില്ലികൾ പുറത്തേക്ക് വെടിയുണ്ട പോലെ തെറിച്ചു.

ജമുന സ്ട്രീറ്റിലാണ് ജീപ്പ് ചെന്നു നിന്നത്.

അതിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലുമായി പൗരാണികമായ കാലപ്പഴക്കം ചെന്ന കെട്ടിടങ്ങളാണുള്ളത്.

അവിടൊരു ഒഴിഞ്ഞ കോണിൽ ജീപ്പ് പാർക്ക്‌ ചെയ്ത് വച്ചു മഹി അതിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി.

മുഖത്തേക്കടിക്കുന്ന ഇളം തെന്നലിനൊപ്പം അവന്റെ നീണ്ട മുടിയിഴകൾ ചെറു നാഗങ്ങളെ പോലെ നൃത്തമാടി.

തടിരോമങ്ങളിൽ പതുക്കെ ഉഴിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു.

അവിടെ കണ്ട ചായക്കടയായിരുന്നു അവന്റെ ലക്ഷ്യം.

അവിടെ ധാരാളം പേർ ബെഞ്ചുകളിലും മറ്റും ഇരുന്ന് ചായ കുടിക്കുന്നു.

മറ്റു ചിലർ ഗുഡ്‌ക വായിലിട്ട് ചവച്ചുകൊണ്ട് അവിടമാകെ തുപ്പി വൃത്തികേടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഓരോരുത്തരിലൂടെയും അവന്റെ കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു.

“ഹ്മ്മ് എന്ത് വേണം?”

കടക്കാരൻ നീട്ടിയൊന്ന് മൂളി.

“ചാന്ദ്നി ദീദിയുടെ മാളിക”

മഹിയൊന്ന് പറഞ്ഞു നിർത്തി.

അയാൾ ഒരു വികട ചിരിയോടെ അവനെ നോക്കി.

അതിനു ശേഷം മറ്റൊരാളെ നോക്കി കൈകൊട്ടി.

“എയ് പങ്കജ് ഭായി ഒരു കസ്റ്റമർ വന്നിട്ടുണ്ട്”

ചായക്കടക്കാരൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഒരു മധ്യവയസ്ക്കൻ അവിടെ നിന്നും തലയുയർത്തി നോക്കി.

മഹിയെ കണ്ടതും അയാളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.

ഇത്രയും വെട്ടി തിളങ്ങുന്ന സൗന്ദര്യമുള്ള പുരുഷ രൂപത്തെ അയാൾ ജീവിതത്തിലാദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നു.

ഇത്രയും സൗന്ദര്യമുള്ള ആളുടെ കയ്യിൽ അതു പോലെ പൂത്ത പണവും ഉണ്ടാകുമെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി.

“ഹാ പറയു ആരെ കാണണം?”

“ചാന്ദ്നി ദീദിയുടെ അങ്ങോട്ട്”

“എന്റെ കൂടെ വാ”

ചായ പൈസ കൊടുത്തിട്ട് അയാൾ മുന്നോട്ടേക്ക് നടന്നു.

മഹിയും അയാളെ അനുഗമിച്ചു.

അൽപ ദൂരം മുന്നോട്ട് നടന്നു കഴിഞ്ഞതും ഇരുവശത്തെ പൊട്ടി പൊളിഞ്ഞു വീഴാനായ കെട്ടിടങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ഞെരുങ്ങിയ വഴിയിലേക്ക് അവർ തിരിഞ്ഞു.

അതിലൂടെ അവൻ കഷ്ടപ്പെട്ടു നടന്നു.

അവിടെയും ഓരോ കുഞ്ഞു മുറികളിലായി ആൾ താമസം ഉണ്ട്.

ചുടുകട്ട പാകിയ വഴിയിലൂടെ മഹി മുന്നോട്ട് നടന്നു.

ചില സ്ത്രീകൾ ആ വഴിയോരങ്ങളിൽ തന്നെ തുണികൾ നനച്ചിടുന്നു.

മറ്റു ചിലർ അവിടെ നിന്നും കുളിക്കുന്നു.

മലിന ജലം ഓടയിലൂടെ ഒഴുകാതെ റോഡിൽ തോട് പോലെ തളം കെട്ടി കിടക്കുന്നു.

വളരെ വൃത്തിഹീനമായ കാഴ്ച്ച.

നടത്തത്തിനിടെ ഇടത്തോട്ടും വലത്തോട്ടും പല തവണ തിരിഞ്ഞു.

മുന്നിൽ പോകുന്ന ആളെ അനുഗമിക്കുക എന്നതായിരുന്നു മഹിയുടെ ലക്ഷ്യം.

പതിയെ ഇട വഴികളിലെല്ലാം ചുവന്ന തെരുവോരങ്ങളിലെ പതിവായ വിൽപ്പന ചരക്കുകളുടെ പ്രദർശനം കണ്ടു തുടങ്ങി.

വീഴാറായ കൂരയ്ക്ക് മുൻപിൽ നിന്നും പലവിധ വസ്ത്രങ്ങളിഞ്ഞ് നയന മനോഹരമായ മേനി പ്രദർശനം നടത്തിക്കൊണ്ട് ചുണ്ടിൽ ചുവന്ന ചായങ്ങൾ തേച്ചു ലാസ്യമെന്ന സ്ഥായി ഭാവത്തോടെ തന്റെ ഉപഭോക്താക്കളെ ചാക്കിട്ടു പിടിക്കുവാൻ സ്ത്രീകൾ തയാറായി നിന്നു.

ചുവന്ന തെരുവോരങ്ങളിലെ മറ്റൊരു നേർക്കാഴ്ച്ച.

വിവിധങ്ങളായ തരുണീമണികൾ മഹാദേവിന് നേരെ കടക്കണ്ണെറിഞ്ഞു.

കൈ വിരലുകളിൽ വശ്യതയെ ആവാഹിച്ച് കാമം കത്തുന്ന കണ്ണുകളോടെ മാറിടത്തിന്റെ മുഴുപ്പ് വെളിയിൽ കാട്ടി രതി ദേവതയെ തോൽപ്പിക്കാണെന്നവണ്ണം ഒരു യുദ്ധത്തിനായി അവർ സ്വന്തം താവളങ്ങളിൽ അണി നിരന്നു.

മഹി അവർക്ക് നേരെ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയെറിഞ്ഞു മുന്നോട്ടേക്ക് നടന്നു.

തന്നിലേക്ക് നീളുന്ന ക്ഷണവും മറ്റും അവഗണിച്ചു അവൻ നടത്തം തുടർന്നു.

വലിയൊരു മാളികയുടെ മുൻപിലാണ് ആ നടത്തം ചെന്നവസാനിച്ചത്.

വളരെ മനോഹരമായി പുതുക്കി പണിഞ്ഞ ഒരു പൗരാണിക കെട്ടിടം.

മൂന്ന് നിലകളിലായി ഒരുപാട് മുറികൾ അതിനുണ്ടായിരുന്നു.

ആ കെട്ടിടത്തിന്റെ പ്രവേശന കവാടത്തിൽ കാവലിനെന്ന പോലെ രണ്ടു ആജാനുബാഹുക്കൾ നിലകൊള്ളുന്നു.

അവരെ മറി കടന്നു അവർ മുകളിലേക്കുള്ള ഗോവണി കയറി തുടങ്ങി.

പടികൾ കയറി മുകളിൽ എത്തിയതും തടിച്ചുരുണ്ട് പൊക്കം കുറഞ്ഞ സ്ത്രീ അവരെ വഴി മുടക്കിക്കൊണ്ട് കൈ നീട്ടി.

അതുകണ്ടതും മഹി ചോദ്യഭാവത്തിൽ അയാളെ നോക്കി.

“ഹ്മ്മ് ക്യാഷ് എടുക്ക് എന്നിട്ടാവാം ബാക്കി ”

ആ സ്ത്രീ മുറുക്കാൻ ചവച്ചു കൊണ്ട് കയ്യിലുള്ള സ്വർണ നിറമുള്ള കോളാമ്പിയിലേക്ക് നീട്ടി തുപ്പി.

മുറുക്കാൻ ചുവപ്പ് തേച്ചത് പോലെ അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ ചുവന്നിരുന്നു.

അല്പം പ്രായം കൂടിയ സ്ത്രീയാണ് ഇതെന്ന് അവരുടെ കറുത്ത മുടിയിഴകൾക്കിടയിൽ ആരും കാണാതെ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന വെളുത്ത മുടിയിഴകൾ വെളിവാക്കി.

അത്‌ കണ്ണിൽ പെട്ടപ്പോഴേ മഹിയ്ക്ക് മനസിലായി.

എന്നാൽ ഈ സമയം മുഴുവൻ ആ സ്ത്രീ അവനെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കൊത്തി പറിക്കുകയായിരുന്നു.

“അരെ ചോട്ടാ അവനോട് പറ ഞാൻ ഫ്രീയാണെന്നും ഒരു നയാ പൈസ പോലും തരേണ്ടെന്നും ”

മുഖത്തേക്ക് ഉതിർന്നു വീണ മുടിയിഴകൾ പിന്നിലേക്ക് മാടി വച്ചുകൊണ്ട് കാമം ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ കീഴ്ച്ചുണ്ടിൽ അമർത്തി കടിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

പുതുമണവാട്ടിയെ പോലെ നാണം കുണുങ്ങിക്കൊണ്ട് അവർ പെരുവിരൽ കൊണ്ട് തറയിൽ ചിത്രം വരച്ചു.

എന്നാൽ മഹിയ്ക്ക് അവരുടെ ഓവറാക്ടിങ് കണ്ടിട്ട് മടുപ്പ് തോന്നി.

ഇതൊന്നും കണ്ടിട്ട് അവന് യാതൊരു വിധ മാറ്റാവുമില്ലെന്നു മനസിലായതും ആ സ്ത്രീ തന്റെ മാറിൽ കിടന്നിരുന്ന ഷാൾ വലിച്ചു മാറ്റി.

തന്റെ മാറിടത്തിന്റെ മുഴുപ്പ് അവനെ കാണിച്ചു കാമത്തിന്റെ വിത്തുകൾ പാകാനായിരുന്നു അവരുടെ ശ്രമം.

പരമാവധി നടു വളച്ചു ഒറ്റക്കാലിൽ ചരിഞ്ഞു നിന്ന് തന്റെ ശരീരഘടന അവന് മുന്നിൽ പ്രദർശിപ്പിക്കാൻ അവർ മറന്നില്ല.

പ്രത്യേകിച്ചും തന്റെ പിന്നഴക്.

എന്നാൽ അവരുടെ ഈ കോപ്രായങ്ങളൊക്കെ കോമാളിത്തരമായിട്ടാണ് മഹിയ്ക്ക് തോന്നിയത്.

അവൻ പുച്ഛത്തോടെ അയാളെ നോക്കി.

“സാർ ഇത് ചാന്ദ്നി ദീദി……നിങ്ങൾക്ക് ഇവരുമായി ഫ്രീയായി ഇന്ന് ഏർപ്പെടാം…. നിങ്ങൾക്ക് ഈ സൗഭാഗ്യം കാടാക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു….വളരെ അപൂർവമായേ ദീദി മനസ്സിനിഷ്ടപ്പെട്ടയാളെ തിരഞ്ഞെടുക്കൂ”

എന്തോ വലിയ കാര്യം പോലെ ചോട്ടാ പറഞ്ഞു തീർത്തു.

“അതേയ് ചോട്ടാ ഭയ്യാ എനിക്ക് വേറൊരാളെ മതി ”

മഹി ഗത്യന്തരമില്ലാതെ പറഞ്ഞു.

ആ തീരുമാനം ചാന്ദ്നി ദീദിക്ക് അടി കിട്ടിയ പോലെയായിപ്പോയി.

സ്വന്തം അഭിമാനത്തിന് ക്ഷതമേറ്റ അവർ പകയോടെ മതം പൊട്ടിയ പിടിയാനയെ പോലെ ഭൂമി കുലുക്കിക്കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു പോയി.

അതു കണ്ടതും ചോട്ടാ ആശ്വാസത്തോടെ മഹിയെ അവിടുള്ള ഒരു വലിയ ഹാളിൽ കൊണ്ടു ചെന്നു നിർത്തി.

ആ ഹാൾ വളരെ മനോഹരമായ ഒന്നായിരുന്നു.

നിലത്തു വിരിച്ചിട്ട ചുവന്ന പരവതാനി.

ഒപ്പം മുറിയിലാകെ പലവിധ സംഗീതോപകരണങ്ങളുടെ ശേഖരം.

ഭിത്തിയിൽ കാമം ജനിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള ചിത്രങ്ങളായിരുന്നു ഉണ്ടായത്.

മിക്കതും പൂർണ നഗ്നരായിട്ടുള്ള സ്ത്രീകളുടെ പെയിന്റിംഗ്സ് ആയിരുന്നു.

പക്ഷെ അതിനൊക്കെയുള്ള ഒരു സവിശേഷത എന്താന്ന് വച്ചാൽ ആ പെയിന്റിംഗ്സ്സിലെ സ്ത്രീകൾക്കെല്ലാം ഒരേ മുഖ ഭാവമായിരുന്നു.

വശ്യമെന്ന ഭാവം.

അത്‌ കാണുന്ന ആരിലും കാമം പൊട്ടി മുളക്കുമായിരുന്നു.

മുറിയിലെ കനത്ത ചുവന്ന പ്രകാശത്തിന് പോലും അവിടുള്ള ആരിലും ഉന്മാദിപ്പിക്കുന്ന അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കാൻ തക്ക ശേഷിയുള്ളതായിരുന്നു.

മഹിയുടെ കണ്ണുകൾ ആ ചിത്രത്തിലൂടെ ഓടി നടന്നു.

എന്നാൽ അവന് യാതൊരു വിധ മാറ്റങ്ങളും സംഭവിച്ചില്ല.

അവനിൽ കാമത്തിന്റെ യാതൊരു കാണികകളും അവയ്ക്ക് സൃഷ്ടിക്കാനായില്ല.

ഓരോ കാഴ്ച്ചകൾ കാണുന്തോറും കൗതുകം മാത്രമായിരുന്നു അവനിൽ ജനിച്ചത്.

അല്പം കഴിഞ്ഞതും ആ ഹാളിന്റെ ചെറിയ കവാടത്തിലൂടെ കുറച്ചു സ്ത്രീ രത്നങ്ങൾ വരി വരിയായി കടന്നു വന്നു.

രാജസ്ഥാനിലെ ഘഗ്രയെന്ന പ്രാദേശിക വസ്ത്രമാണ് അവർ ധരിച്ചിരുന്നത്.

പലവിധ വർണങ്ങളിൽ ഘഗ്ര അണിഞ്ഞവർ അവിടെ നിര നിരയായി നിന്നു.

എല്ലാവരും ഭൂമിദേവിയെ ആയിരുന്നു ദർശനം.

പത്തു പേരാണ് അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്.

ചോട്ടാ ഭയ്യയുടെ നിർദ്ദേശം ലഭിച്ചതും അവർ മുഖം മൂടുന്ന തരത്തിലുള്ള നെറ്റ് പതിയെ അഴിച്ചു മാറ്റി.

അതിനു ശേഷം തലയുയർത്തി മെല്ലെ മഹിയെ നോക്കി.

തങ്ങളുടെ ഊഴവും കാത്ത്.

മിക്കവരിലും അവനെ കണ്ട മാത്രയിൽ തന്നെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങിയിരുന്നു.

എല്ലാവരിലും അവന്റെ കണ്ണുകൾ പരതി നടന്നു.

ഓരോരുത്തരും അവൻ ആരെ വിളിക്കുമെന്നുള്ള ആകാംക്ഷയോടെ കാമം കത്തുന്ന കണ്ണുകളോടെ ചുണ്ടിൽ നനുത്ത പുഞ്ചിരിയോടെ മുഖത്തു ശൃങ്കാരവും ലാസ്യവും വാരി വിതറി നിന്നു.

എന്നാൽ എട്ടാമത് നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് മാത്രം ഒരു വശപിശക് പോലെ മഹിയ്ക്ക് തോന്നി.

അവൾക്ക് തന്നെ കാണുമ്പോ വല്ലാത്തൊരു വിമ്മിഷ്ടം പോലെ.

തന്റെ മുഖത്തു നോക്കാതെ ആ ഉണ്ടക്കണ്ണുകൾ ഗോട്ടി പോലെ ഉരുണ്ടു കളിക്കുന്നു.

ഒരു പിങ്ക് നിറമുള്ള ഘഗ്രയായിരുന്നു അവൾ ധരിച്ചിരുന്നത്.

അതിൽ അവൾ അതീവ സുന്ദരിയുമായിരുന്നു.

ചോട്ടാ ഭായ് അവളെ നോക്കി മുരുണ്ടതും ആ മുഖം യാദൃശ്ചികമായി ഉയർന്നു.

മഹാദേവ് ആ മുഖത്തേക്ക് ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി.

രാജസ്ഥാനി പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് പൊതുവെയുള്ള ഒരു മുഖഛായ ആയിരുന്നില്ല അവൾക്ക്.

ഒരു മലയാളിത്തനിമ ആയിരുന്നു.

മറ്റുള്ള സുന്ദരിമാരുടെ മിഴികൾ അവനെ ഒരേ സമയം ചുറ്റി വരിഞ്ഞു.

പക്ഷെ ആ പെൺകുട്ടി മാത്രം മിഴിക്കോണുകൾ എങ്ങോട്ടേക്കോ മാറ്റിപിടിച്ചു.

“ആരെയാ ഇഷ്ടപ്പെട്ടെ?”

ചോട്ടാ അക്ഷമയോടെ ചോദിച്ചു.

പുറത്തു മറ്റു കസ്റ്റമേഴ്സ് കാത്തു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

സ്വാഭാവികമായും ആ മലയാളിത്തമുള്ള പെൺകുട്ടിയിലേക്ക് മഹിയുടെ കൈ വിരൽ യാന്ത്രികമായി നീണ്ടു.

“അവളെ മതി”

അതു കേട്ടതും ആ പെൺകുട്ടിയിൽ ചെറിയൊരു ഞെട്ടലുണ്ടായി.

അവൾ ദയനീയമായി അവനെ നോക്കി.

അപ്പോഴേക്കും മഹിയേയുംകൊണ്ട് റൂമിലേക്ക് പോകാൻ ചോട്ടാ ഭായിയുടെ നിർദ്ദേശം വന്നിരുന്നു.

പോകുന്നതിന് മുൻപ് മഹിയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കണക്ക് പറഞ്ഞു അയാൾ 1500 രൂപ വാങ്ങി.

രണ്ടു മണിക്കൂർ നേരത്തേക്ക് വാടകക്കെടുത്ത ആ ശരീരത്തിന്റെ വില.

ഓർക്കുന്തോറും മഹിയ്ക്ക് ചെറിയ സങ്കടം തോന്നി.

തന്നെ പിന്തുടരാൻ അവൾ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാട്ടി.

മഹി അവളെ അനുഗമിച്ചു.

ഇങ്ങോട്ട് വരാതെ അങ്കിതയെ കണ്ടു പിടിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് അവനുറപ്പായിരുന്നു.

കാരണം ജഗ്ഗൻജ്ജായുടെ മകൻ അവളെ ഇവിടെക്കാണ് കടത്തികൊണ്ടു വന്നിട്ടുള്ളത്.

തന്നെ നോക്കി വശ്യതയോടെ ചിരിക്കുന്ന പലരെയും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ നടന്നു.

റൂമുകളിൽ നിന്നും കാര്യം സാധിച്ചതിന് ശേഷം ഇറങ്ങി പോകുന്ന ചില പകൽ മാന്യന്മാർ.

അടക്കാനാവാത്ത ദാഹത്തോടെ ധൃതിയോടെ റൂമുകളിലേക്ക് ഓടി കയറുന്ന മറ്റു ചിലർ.

ചില റൂമുകളിൽ നിന്നുമുയരുന്ന നിശ്വാസങ്ങളും ശീൽക്കാരങ്ങളും.

കട്ടിലുകൾ ആടിയുലയുന്ന അലയൊലികൾ.

ആകപ്പാടെ അവിടം ശബ്ദങ്ങളുടെ മേളമായിരുന്നു.

അവിടാകമാനം മഹിയുടെ കണ്ണുകൾ ഓടി നടന്നു.

നടത്തത്തിനിടെ ഒരു റൂമിലേക്ക് അവന്റെ കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു.

നാഗങ്ങളെ പോലെ ഇണ ചേരുന്ന രണ്ടുടലുകൾ.

അതിലെ പെൺ നാഗം ആവേശത്തോടെ ഉയർന്നു താഴുന്നു.

കണ്ടു നിൽക്കാൻ കെൽപ്പില്ലാതെ അവൻ മുഖം വെട്ടിച്ചു.

ഒരു മുക്കും മൂലയും പാഴാക്കിയില്ല.

അങ്കിതയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള അന്വേഷണം തുടർന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരു ചെറിയ ഗോവണി കയറിയതും ആദ്യം കണ്ട മുറിയിലേക്ക് മഹിയെയും കൊണ്ട് ആ പെൺകുട്ടി കടന്നു വന്നു.

അവൻ കയറിയെന്ന് ഉറപ്പാക്കിയ ശേഷം അവൾ ആ വാതിൽ കൊളുത്തിട്ട് പൂട്ടി.

മഹി ചുറ്റും തല ചരിച്ചു നോക്കി.

വളരെ മനോഹരമായ മുറിയായിരുന്നു അത്‌.

വി ഐ പി കളെ സത്ക്കരിക്കുന്നയിടം.

റേറ്റ് കൂടുന്നതിനനുസരിച്ചു ഇതുപോലുള്ള സൗകര്യങ്ങളും മുറിയിൽ കിട്ടും.

എന്തിന്റെയോ നല്ല വാസന.

ബെഡ് ഷീറ്റ് ഒരു ചുളിവ് പോലുമില്ലാതെ നന്നായി വിരിച്ചിരിക്കുന്നു.

മഹി ആ ബെഡിലേക്ക് പതിയെ അമർന്നിരുന്നു.

ഇതു കണ്ടതും ആ പെൺകുട്ടി അവന് മുൻപിൽ വന്നു നിന്നു.

ശേഷം തന്റെ മേനിയെ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഘഗ്ര പതിയെ മാറിടം വരെ ഉയർത്തി.

“അയ്യോ വേണ്ട പ്ലീസ് ”

മഹി ഞെട്ടലോടെ കണ്ണുകൾ പൊത്തി വച്ചു.

അവന്റെ കുട്ടിത്തം കണ്ട് ആ പെൺകുട്ടി ചിരിയോടെ ബെഡിൽ വന്നിരുന്നു.

ഒരുപക്ഷെ അവന് സ്വയം തന്റെ തുണികൾ ഓരോന്നായി ഊരിയെടുക്കനാവും താല്പര്യമെന്നു അവൾക്ക് തോന്നി.

മഹി പതിയെ കണ്ണു തുറന്നു.

ആ നക്ഷത്ര കണ്ണുകളിലാണ് അവളുടെ മിഴിമുനകൾ പതിഞ്ഞത്.

വല്ലാത്തൊരു കാന്തിക ശക്തിയുള്ളത് പോലെ.

തന്നെ അതിലേക്ക് ആകർഷിക്കുന്നു.

എത്രയോ ആണുങ്ങൾ തന്നെ തേടി വന്നിരിക്കുന്നു.

പക്ഷെ എല്ലാവരിലും കാമം മാത്രമായിരുന്നു സ്ഥായി ഭാവം

പക്ഷെ ഈ യുവാവിന്റെ കണ്ണുകൾ.

അത് കാമത്തിന് വേണ്ടി കൊതിക്കുന്നില്ല.

എന്തിന് ഇതുവരെ അങ്ങനൊരു നോട്ടം പോലും തന്റെ നേർക്ക് ഉണ്ടായിട്ടില്ല.

വല്ലാത്തൊരു അതിശയം തന്നെ.

പെൺകുട്ടി അവനെ നോക്കി എന്താണെന്ന അർത്ഥത്തിൽ.

മഹിയും അവളെ സാകൂതം നോക്കി കാണുകയാണ്.

എങ്ങനെ തുടങ്ങണമെന്ന് അവനും ഒരു നിശ്ചയമില്ല.

എങ്കിലും അവൾ പറഞ്ഞു തുടങ്ങാൻ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചു.

“സമയം പോകുന്നു പെട്ടെന്ന് ചെയ്യൂ”

രാജസ്ഥാനി ഭാഷയിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.

“മലയാളിയല്ലേ?”

മഹി അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കികൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം മലയാളം കേട്ടതും അവളിൽ ഞെട്ടലുണ്ടായി.

വല്ലാത്തൊരു ആനന്ദം അവളെ കീഴ്പ്പെടുത്തി.

“മലയാളിയാണ് എങ്ങനെ മനസിലായി?”

അവളുടെ ചോദ്യത്തിൽ അത്ഭുതം നിറഞ്ഞിരുന്നു.

“അതു കണ്ടപ്പോഴെ മനസിലായി…….പൊതുവെ ഒരു മലയാളിക്ക് മറ്റൊരു മലയാളിയെ വേഗം തിരിച്ചറിയുമല്ലോ?”

അതു കേട്ടതും ആ പെൺകുട്ടി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

“നാട്ടിൽ എവിടെയാ?എന്താ പേര് ഇയാളുടെ? ”

അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും മഹി മെല്ലെ പുഞ്ചിരിച്ചു.

“മഹാദേവ് എന്നാ പേര്……എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും മലയാളികളാണ്…..പക്ഷെ ഞാൻ വളർന്നത് ഇവിടെയാണ്‌”

“പക്ഷെ നന്നായി മലയാളം സംസാരിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ?”

അവൾ തന്റെ ആകാംക്ഷ മറച്ചു വച്ചില്ല.

“വീട്ടിലുള്ളപ്പോ എപ്പോഴും മാതൃ ഭാഷയെ സംസാരിക്കാൻ പാടുള്ളൂ എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട്……അങ്ങനെ പഠിച്ചതാ”

“ഹ്മ്മ്”

അതിനുള്ള മറുപടി ഒരു മൂളലിൽ അവൾ ഒതുക്കി.

“എന്താ പേര് ?നാട്ടിലെവിടെ?”

മഹിയുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൾ ഒന്ന് നെടുവീർപ്പെട്ടു.

“സിന്ധൂരി………നാട് പാലക്കാടാ”

“ആണോ പരിചയപ്പെട്ടതിൽ സന്തോഷം ”

മഹി ഒരു കുശലം പോലെ പറഞ്ഞു.

“പരിചയപ്പെടാനാണോ ഇത്രയും പൈസ മുടക്കി ഇങ്ങോട്ട് പോന്നത്?”

താടിക്ക് കൈ കൊടുത്തുകൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.

ഈയൊരു ചോദ്യത്തിൽ ശകലം പുച്ഛം അടങ്ങിയിട്ടില്ലേ എന്നവന് തോന്നാതിരുന്നില്ല.

എങ്കിലും ഈയൊരു കുഞ്ഞു സമയം കൊണ്ട് തന്നെ സിന്ധൂരിയുമായി വല്ലാത്ത അടുപ്പം മഹിയ്ക്ക് തോന്നി.

“സിന്ധൂരി ഞാനിവിടെ വന്നത് ഒരു പെൺകുട്ടിയെ രക്ഷപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടിയാണ്…….ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നും അവളെ തട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നിരിക്കുകയാണ്…….ഇവിടെ അവളെ കണ്ടെത്താൻ സിന്ധൂരി എന്നെ സഹായിക്കണം”

മഹിയുടെ അപേക്ഷ കേട്ടതും ആദ്യം അവളൊന്നു ഞെട്ടി.

അതിനു ശേഷം അവൾ അതിനെ എതിർത്തു.

“ഇല്ല മഹാദേവ്……ഇതൊരു ചുഴിയാണ്….. ഇവിടെ പെട്ടു പോയവർക്ക് ഇനിയൊരു തിരിച്ചു പോക്കുണ്ടാവില്ല…….നീ എന്നെ തന്നെ കണ്ടില്ലേ?”

സിന്ധൂരി പതർച്ചയോടെ പറഞ്ഞു.

അതു പറയുമ്പോഴേക്കും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.

മഹാദേവ് അവൾക്ക് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്നറിയാനുള്ള വ്യഗ്രതയിൽ സിന്ധൂരിയെ ഉറ്റു നോക്കി.

അവൾ തന്റെ കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

“പാലക്കാട്‌ ആയിരുന്നു എന്റെ വീട്……….അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും അടങ്ങുന്ന ഒരു സാധാരണ കുടുംബം ആയിരുന്നു എന്റേത്………ഒറ്റ മകളായിരുന്നു ഞാൻ…….പ്ലസ്ടു വരെ പഠിച്ചത് അവിടെ തന്നെയായിരുന്നു…..എത്ര സന്തോഷത്തോടെ ആയിരുന്നെന്നോ ഞങ്ങൾ ജീവിച്ചിരുന്നത്…….ആ സമയത്തായിരുന്നു ആത്മാർത്ഥ സുഹൃത്തിനൊപ്പം അച്ഛൻ ഒരു ബിസിനസ്‌ ഒക്കെ തുടങ്ങിയത്…….പക്ഷെ കഷ്ടകാലത്തിന് അത്‌ തകർന്നു പോയി…… ലക്ഷങ്ങളുടെ കടമായി……..വീടിനു മുന്നിൽ വന്ന് ഒരുപാട് പേര് ബഹളം വച്ചു……..അങ്ങനെ നിൽക്കകള്ളിയില്ലാതെ ഒരു മുഴം കയറിൽ അച്ഛൻ ജീവിതം അവസാനിപ്പിച്ചു…..പിന്നെ ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ഒരു ഏജൻസി വഴി ഗൾഫിലേക്ക് വന്നതാ….. അതും അമ്മയുടെ തോരാ കണ്ണുനീരിന്റെ ഫലമായി…….അതും എന്റെ പതിനെട്ടാം വയസ്സിൽ……പക്ഷെ വന്ന ഗൾഫ് ഇതാണെന്നു മാത്രം…..അച്ഛനെ പോലെ മകളും കബളിക്കപ്പെട്ടു”

നിറഞ്ഞൊഴുകിയ കണ്ണുകൾ അവൾ അമർത്തി തുടച്ചു.

അത്രയ്ക്കും ദുരിതം അനുഭവിച്ച ഒരു മനസാണിതെന്ന് മഹിയ്ക്ക് അവളുടെ തുറന്നു പറച്ചിലിലൂടെ ആ കണ്ണുകളിലൂടെ മനസിലായി.

“ഇവിടുള്ള മാർവാടിക്ക് എന്റെ കന്യകാത്വം ഇവർ വിൽക്കുകയായിരുന്നു………പിന്നിങ്ങോട്ട് ഓരോരുത്തരായി വന്നു തുടങ്ങി…….ഇവരുടെ ക്രൂരമായ പീഡനങ്ങൾ കാരണം സഹികെട്ടു എന്റെ മടിക്കുത്ത് അഴിക്കേണ്ടി വന്നു…… പലവട്ടം പലർക്കും വേണ്ടി……. അപ്പോഴൊക്കെ എന്റെ അമ്മയായിരുന്നു എന്നെ ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചത്……..എന്നെ കുറിച്ചൊന്നും അറിയാതെ നാട്ടിൽ അമ്മാവന്റെ കൂടെയായിരുന്നു അമ്മയുടെ താമസം…….. അതറിഞ്ഞപ്പോ ഒരുപാട് സന്തോഷം തോന്നി……….ഇവിടെ നിന്നും കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ ഒരു വിഹിതം കൂട്ടി വച്ചു പലപ്പോഴുമായി നാട്ടിലേക്ക് അയച്ചു കൊടുത്തു………..ഇപ്പൊ കടങ്ങളൊക്കെ ഏകദേശം തീരാനായിട്ടുണ്ടാകും…….ഇനിയെന്റെ അമ്മയുടെ കൂടെ ഒരു കുഞ്ഞു വീട്ടില് താമസിക്കണം……….അമ്മയെ കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്കണം…….. ആ കൈകൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയ കഞ്ഞിയും പയറും ചമ്മന്തിയും വയറു നിറയെ കഴിക്കണം……… ഒരിക്കലും നടക്കില്ലെന്നു അറിയാം…….എങ്കിലും സ്വപ്നം കാണുന്നതിന് ആർക്കും ടാക്സ് കൊടുക്കണ്ടല്ലോ”

സിന്ധൂരി കരച്ചിൽ കടിച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

അവൾ അനുഭവിച്ച കൊടിയ ദുരിതങ്ങൾ കേട്ട് മഹിയ്ക്ക് പോലും തന്റെ കണ്ണുകളെ നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല.

അവനും വല്ലാതെ ധർമ സങ്കടത്തിലായി.

“ഇപ്പൊ പത്തു വർഷമായി ഈ ചെളിക്കുണ്ടിൽ വീണിട്ട്……..ഇനിയെനിക്കൊരു മോചനമില്ല……. മഹീ നിനക്കൊരിക്കലും ആ കുട്ടിയെ കിട്ടില്ല…..അവർ നിന്നെ കൊന്നു കളയും എനിക്ക് വയ്യ നിന്നെ ഒറ്റി കൊടുക്കാൻ…….പോ എങ്ങോട്ടേലും പോയ്‌ രക്ഷപ്പെട്”

സിന്ധൂരി അവന് നേരെ ചീറി.

എന്നാൽ മഹാദേവ് അതൊന്നും ഗൗനിച്ചില്ല.

അവൻ അവളുടെ കൈ ഗ്രഹിച്ചു.

അവളുടെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി.

അവന്റെ നക്ഷത്ര കണ്ണുകളിൽ ആയിരുന്നു അവളുടെ നോട്ടവും.

ഇരുവരും കണ്ണും കണ്ണും നോക്കിയിരുന്നു.

പതിയെ മഹിയുടെ കൃഷ്ണമണി വലത്തോട്ട് ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി.

സ്വയം വൃത്തത്തിൽ കറങ്ങുന്ന പോലെ.

ഒരു ചക്രം കറങ്ങുന്ന പോലെ.

നക്ഷത്രം പോലെ വെട്ടി തിളങ്ങിക്കൊണ്ട് കറങ്ങുന്ന ആ കൃഷ്ണമണികളിൽ സിന്ധൂരി അറിയാതെ നോക്കിയിരുന്നു പോയി.

അവന്റെ കൃഷ്ണ മണികളുടെ കറക്കത്തിന് അനുസരിച്ച് അവളുടെ കൃഷ്ണ മണികളും തലങ്ങും വിലങ്ങും ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി.

അതും കണ്ടു കൊണ്ട് അവളും അതിൽ മതി മറന്നിരുന്നു.

ഒരു അടിമയെ പോലെ.

മഹിയാൽ hypnotise ചെയ്യപ്പെട്ട പോലെ അവളിരുന്നു.

താൻ ആകാശത്തിലൂടെ മേഘത്തേരിൽ സഞ്ചരിക്കുന്ന പോലെ.

ചിലപ്പോൾ സ്വയം ഒരു പക്ഷിയെ പോലെ പറക്കുന്നു.

തന്റെ കൈകൾ വലിയ രണ്ടു ചിറകുകൾ പോലെ രൂപാന്തരപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഇനി യഥേഷ്ടം ഇവിടെ തനിക്ക് പറന്നു നടക്കാം.

ഈ ലോകം മുഴുവൻ ദേശാടനം നടത്താം.

ഒരുപാട് മനം മയക്കുന്ന കാഴ്ച്ചകൾ കാണാം.

സിന്ധൂരി സ്വപ്നത്തിലെന്ന പോലെ പറന്നു നടന്നു.

പെട്ടെന്ന് ആരോ തന്നെ വിളിക്കുന്ന പോലെ.

തന്റെ പേരെടുത്തു വിളിക്കുന്ന പോലെ.

മുൻപ് ആ ശബ്ദം എപ്പോഴോ ശ്രവിച്ചിട്ടുള്ള പോലെ.

താൻ ആകാശത്തൂടെ വട്ടമിട്ടു പറക്കുന്നതിനിടെ തന്റെ ചിറകിലാരോ പിടുത്തമിട്ടിരിക്കുന്നു.

എത്ര കുതറി മാറാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആ പിടുത്തം മുറുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

സംയമനം നഷ്ടപ്പെട്ടതും താൻ നിലയില്ലാക്കയത്തിലേക്കെന്ന പോലെ താഴേക്ക് വീണു കൊണ്ടിരുന്നു.

ദ്രുതഗതിയിൽ നിലത്തേക്ക് പതിക്കാനൊരുങ്ങി.

തന്റെ ചിറകുകൾ അറ്റു പോയപോലെ.

അവയ്ക്ക് ജീവനില്ല.

ഇനി താൻ എങ്ങനെ പറക്കും.

തന്റെ സ്വപ്‌നങ്ങൾ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു.

തനിക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നു

മനസ് ചുട്ടു പഴുക്കുന്നു.

“ആാാാാ”

സിന്ധൂരി ഉറക്കെ അലറി.

ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ.

പെട്ടെന്ന് ആരോ തന്നെ കുലുക്കി വിളിക്കുന്ന പോലെ.

അവൾ കണ്ണു തുറന്നു നോക്കി.

മുൻപിലിരിക്കുന്ന മഹാദേവ്.

അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു അന്ധാളിപ്പ്.

സിന്ധൂരി ഞെട്ടലോടെ തല ചരിച്ചു നോക്കി.

താൻ പഴയ പോലെ റൂമിലിരിക്കുന്നു.

തന്റെ കൈകളിൽ പിടുത്തമിട്ടിരിക്കുന്ന മഹാദേവിന്റെ കൈകൾ.

അപ്പൊ താൻ ഇത്രയും നേരം കണ്ടതും അറിഞ്ഞതുമൊക്കെ എന്താണ്?

താൻ ആകാശത്തിലൂടെ പറന്നതും ചിറക് മുളച്ചതുമൊക്കെ ഇപ്പോഴും കണ്മുന്നിൽ കണ്ടത് പോലെയുണ്ട്.

അതോ ഇനി പകൽ സ്വപ്നം കണ്ടതാണോ?

തനിക്കെന്താണ് സംഭവിച്ചത്?

സിന്ധൂരി ഉള്ളം കയ്യിൽ പതിയെ ഒന്നു പിച്ചിനോക്കി.

എന്നിട്ട് മുഖമൊക്കെ ഒന്നമർത്തി തുടച്ചു.

“എന്തുപറ്റി സിന്ധൂരി?”

മഹിയുടെ ചോദ്യം അവളെ തേടിയെത്തി.

“ഒന്നുമില്ല മഹി പെട്ടെന്നൊരു വയ്യായ്ക പോലെ”

“താൻ ok ആണോ?”

“ഹ്മ്മ് അതേ ”

അതു പറയുമ്പോഴും കണ്ണുകളിൽ ചെറിയൊരു മങ്ങൽ അവൾ അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അല്പം കഴിഞ്ഞതും അത്‌ പൂർവസ്ഥിതി പ്രാപിച്ചു.

ഇപ്പൊ നല്ല രീതിയിൽ തനിക്ക് കാഴ്ച്ച കാണാം.

“സിന്ധൂരി എന്നെ ഹെല്പ് ചെയ്യില്ലേ?”

മഹി വീണ്ടും അവളുടെ പൂപോലെ മൃദുലമായ ഉള്ളം കൈ ഗ്രഹിച്ചു.

അവന്റെ അപേക്ഷ തിരസ്കരിക്കാൻ അവൾ ആശക്തയായിരുന്നു.

ആ സ്വപ്നത്തിന് ശേഷം താൻ മഹിയുമായി ഒരുപാട് മുൻപരിചയമുള്ള പോലെ അനുഭവപ്പെടുന്നു.

അവൻ തന്റെ ആരോ ആണെന്ന ചിന്ത ബോധ മണ്ഡലത്തെ കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നു.

അവനെ അനുസരിക്കാൻ മറ്റാരോ ഉള്ളിൽ നിന്നും പറയുന്നു.

“മഹി എനിക്ക് നിന്നെ സഹായിക്കണമെന്നുണ്ട് പക്ഷെ നിനക്കെന്തേലും സംഭവിച്ചാൽ എനിക്കത് സഹിക്കാനാവില്ല”

തന്റെ ടെൻഷൻ മറച്ചു പിടിക്കാൻ സിന്ധൂരി മറന്നില്ല.

“എന്റെ കാര്യമോർത്തു പേടിക്കണ്ട സിന്ധൂരി…….. നിനക്ക് പറ്റിയത് പോലെ ആ പെൺകുട്ടിക്ക് പറ്റരുത്……..എനിക്കവളെ രക്ഷിക്കണം…..അപ്പൊ ഇവിടെ അവൾ എവിടെയുണ്ടാകുമെന്നും എന്തു സംഭവിക്കുമെന്നും എന്നെക്കാളും നന്നായി നിനക്ക് തന്നെയാ അറിയുന്നേ……അപ്പൊ നീ തന്നെ വേണം എന്നെ സഹായിക്കാൻ”

മഹാദേവിന്റെ വാക്കുകൾ അവളെ അല്പം പരിഭ്രമത്തിലാക്കി.

പക്ഷെ അവനെ നിരാശനാക്കാൻ അവളുടെ മനസ് അനുവദിച്ചില്ല.

എന്തോ വല്ലാത്തൊരു അടുപ്പം അവനോട് തോന്നുന്നു.

സിന്ധൂരി ധർമ സങ്കടത്തിലായി.

എങ്കിലും സഹായിക്കാമെന്ന് അവൾ തലയാട്ടി.

അതു കണ്ടതും മഹി സിന്ധൂരിയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.

ആ ചിരിക്ക് പോലും വല്ലാത്തൊരു ആകർഷണം.

ഒരു തരം പോസിറ്റീവ് തരംഗങ്ങൾ അവനിൽ നിന്നും വമിക്കുന്നു.

കാരണം മഹിയുടെ സാമീപ്യത്തിൽ മനസിനെ അലട്ടുന്ന ചിന്തകളോ വിഷമങ്ങളോ ഉണ്ടാകുന്നില്ല.

എപ്പോഴും ഉന്മേഷവും ഉന്മാദവും മാത്രം.

സിന്ധൂരി തെല്ലു നേരം മിഴികൾ പൂട്ടി വച്ചു ആലോചനയിലാണ്ടു.

അതിനു ശേഷം എന്തോ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തിയതും സിന്ധൂരി പ്രതീക്ഷയോടെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു അവനെ നോക്കി.

(തുടരും)

സ്നേഹത്തോടെ ചാണക്യൻ……!!!!