കോതമ്പ് പുരാണം 2

“ശിശിരകാലത്ത് മാത്രം വിടരുന്ന ഒരു പൂവുണ്ട്, അങ്ങു കാശ്മീരത്ത്. ഏഴു പുഷ്പങ്ങളുടെ നറുമണവും പതിനെട്ടു സുദന്ധവ്യഞ്ജനങ്ങളുടെ സ്വാദും പത്തു ദൈവീക അപ്സരസുമാരുടെ കാന്തിയും അടങ്ങിട്ടുള്ള ഒരു അപൂർവ പൂവ്! ഋഷിവര്യന്മാരും സാത്വികരും അവരുടെ ലൗകീക ജീവിതം ത്യജിച്ചു അവിടെ വസിക്കുമ്പോൾ ഈ പൂവാണത്രേ അവർക്കു അവരുടെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും അറുതികൾക്കും ശമനം കൊടുക്കുന്നത്!!” “അണ്ടി, എഴീച് പോ മൈരേ, അവന്റെ പൂറ്റിലെ പൂവ്”. അല്ലേലും ജോൺസൺ ഇങ്ങനെയാ. ഒരു പെഗ്ഗോ രണ്ടു പുകയോ അകത്തു ചെന്നാൽ ഇല്ലാത്ത പുരാവൃത്തവിജ്ഞാനം വിളമ്പും. ശശിക്ക് അത് പണ്ടേ കലിയാ. കയ്യിൽ കിട്ടിയ ബിയറിന്റെ അടപെടുത്ത ജോൺസന്റെ പുറംതിരിച്ചിരിക്കുന്ന തലക്കിട്ടു ഒരേറു വച്ചുകൊടുത്തു. “ഹമ്മേ” “എന്തോന്നെടേയ്, നീയൊന്നും ഇതുവരെ സഹ ജീവികളോട് കരുണ കാണിക്കാൻ പഠിച്ചില്ല”, ജോൺസൻ തല തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. “യേത് കരുണ, യെന്ത് കരുണ? നീയ്യ് പണ്ട് ആ മാക്രി വേലായുധനെ ക്യാന്റീന്റെ പുറകില് രാത്രി ഒറ്റയ്ക്ക് കിട്ടിയപ്പോ നാലടിയുടെ മരപ്പലക വെച്ച് വീക്കിയതോ? അതോ അവനെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ബാക്കിയുള്ളോരു ആട്ടോയിൽ കയറ്റി കൊണ്ടുപോയപ്പോ ടാറ്റ കാണിച്ചതോ?”, മൂലക്കിരുന്നു ഹാഷിം ജോൺസന്റെ താത്വികത്തിനു കൌണ്ടർ അടിച്ചു വിട്ടു. “അളിയാ നീ അതൊന്നും മറന്നില്ലേ?”, ജോൺസന്റെ കട്ടത്താടിയിൽ കൂടെ ആ ചെറുപുഞ്ചിരി വെളിവായി….അനേകം ജൂനിയർ പെൺകുട്ടികളുടെയും അയൽവാസി സുന്ദരിപ്പൂച്ചകളുടെയും ഉറക്കം കെടുത്തിയ ആ ചിരി, “മറക്കാമെടാ, ഞാൻ മറക്കാം. ഇന്റെർണൽ എക്‌സാമിന്‌ സ്ഥിരം ചോദ്യപേപ്പർ ചോർത്തി തന്നിരുന്ന മാക്രിയെ നീ അടിച്ചു നാല് മാസം ആശുപത്രിയിൽ കയറ്റിയിട്ട് ഞാൻ ആ സെമ്മിനു പൊട്ടിയത് മൂന്ന് വിഷയത്തിന്.” ഹാഷി തൻറെ കഥന കഥ എഴുന്നള്ളിച്ചു. “പ്ഫാ മൈരേ കുണ്ണ കുലുക്കി ഹാഷിമേ, തോറ്റതിൽ രണ്ടു പേപ്പർ നീ എഴുതാതിരുന്നിട്ടല്ലേ? എവിടെ പോയിരുന്നു ആ ദിവസങ്ങളിൽ? പറ കോപ്പേ.” ശശി വീണ്ടും വാ തുറന്നു. ഹാഷി വെറുതെ ഇളിച്ചു കാണിച്ചു. “നീ ആ ആഴ്ച മുഴുവൻ ആ സരസമ്മയുടെ ആലയിൽ അല്ലായിരുന്നോടെ. ഞങ്ങൾ ചോദിച്ചപ്പോ നീ എന്താ അന്ന് പറഞ്ഞത്?? “അളിയാ, അവളുടെ ആലയിൽ ഇരുമ്പു പഴുപ്പിക്കാൻ തീ ഊതാൻ പോയിരുന്നു” എന്ന്. അവള് നിന്റെ ഇരുമ്പിൽ ഊതുവാണെന്നു വീഡിയോ ഇറങ്ങിയപ്പോഴല്ലേ മനസ്സിലായത്”, ശശി തന്നെ പറഞ്ഞു മുഴുവിപ്പിച്ചു.

ജോൺസൻ പുഞ്ചിരി നിർത്തി ഊറി ഊറി ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. കയ്യിൽ ബാക്കി ഇരുന്ന വിസ്കി എടുത്തു ചുണ്ടു തുടാതെ വിഴുങ്ങി. “അവനെവിടെ?” “ആര്?” “കഥാനായകൻ, കല്യാണച്ചെറുക്കൻ, സർവോപരി ദി ലാസ്‌റ് ബാച്‌ലർ?” അതെ സുഹൃത്തുക്കളെ, ഇത് എന്റെ കഥ ആണ്.

വയസ്സ് മുപ്പത്തഞ്ച് ആവാറായ ടു-ബി-പുതുമണവാളൻ. ഇപ്പൊ കാണുന്നത് എന്റെ ബാച്‌ലർ പാർട്ടി ആണ്. ഏഴു ദിവസങ്ങൾക്കപ്പുറം എന്റെ മംഗലമാണ്. എടുക്കാ ചരക്കായി ഞാനും അങ്ങനെ വൈവാഹികജീവിതത്തിന്റെ സുഖങ്ങൾ അറിയാൻ പോകുന്നു. മൈര്. ഞാൻ മെല്ലെ ഫ്ലാറ്റിന്റെ റൂം തുറന്നു, കാലുകൊണ്ട് കതകടച്ചു, കയ്യിലുള്ള കവറുകൾ മേശെൻമേൽ വെച്ച്. “ഹ്മ്മ്മ് ഹ്മ്മ് ചിക്കൻറെ മണം”, ബാത്‌റൂമിൽ നിന്നിറങ്ങി വന്ന ബിപിൻ മൊഴിഞ്ഞു. ശശി ചാടി എഴുനേറ്റു കവറുകൾ ഒന്നൊന്നായി പൊട്ടിച്ചു. “ഹാ ബീഫ്””ഹൊ ചിക്കൻ നിർത്തി പൊരിച്ചത്””ഹായ് പൊറോട്ട” വെറും വയറ്റിൽ കള്ളുകുടിക്കാൻ ഒരു സുഖം ഇല്ല. പ്രായം കൂടുംതോറും അങ്ങനുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ ഞങ്ങളെ ഓരോരുത്തരെയും ബാധിച്ചിരുന്നു. പണ്ട് ചന്ദനത്തിരിയും കുന്തരിക്കവും ഒഴിച്ച് ബാക്കി പുകക്കാവുന്ന എന്തും വലിച്ചു കയറ്റിയിരുന്ന ശശി ഇപ്പൊ ഒൺലി കള്ളുകുടി. ശ്വാസം മുട്ടി ഇരുന്നാ ഭാര്യ മേരിക്ക് അടിച്ചു കൊടുത്തു സുഖിപ്പിക്കാൻ പറ്റുകേല. സുഖിച്ചില്ലേൽ അവള് അവൻ കാൺകെ വല്ല കുക്കുംബറോ ഹെയർ ബ്രഷോ എടുത്തു പ്രയോഗിക്കും. അവനതു സഹിക്കുകേല. പൊറോട്ടയുടെ ഉള്ളുലേക്ക് ബീഫും തിരുകി അതൊരു ചുരുട്ടാക്കി ചിക്കൻ ചാറിൽ മുക്കി കഴിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോ ജോൺസൻ എന്നോടായി ചോദിച്ചു, “നീ കഴിക്കുന്നില്ല മവനെ? കഴി കഴി, ആരോഗ്യം വെക്കട്ടെ, അടുത്താഴ്ച പെർഫോം ചെയ്യണ്ടതല്ലേ?”. “നിനക്കൊക്കെ എന്ത് സന്തോഷമാടെയ് എന്റെ കല്യാണത്തിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്നത്? ഞാൻ അവസാനം സഹികെട്ടു സമ്മതിച്ചു കൊടുത്തതാ. അന്ന് പെണ്ണുകാണാൻ കൂടെ വന്ന ഈ പട്ടികഴുവേറി, കൊള്ളാം എന്ന് ഒരക്ഷരം പറഞ്ഞോണ്ടാണ് ഞാനീ കുരുക്കിൽ പെട്ടത്. അത് കേട്ടതും അച്ഛൻ ഉറപ്പിച്ചു. അല്ലേലും എന്നെക്കാളും വിശ്വാസം അങേർക്കിപ്പോ ഇവനെയാ!” ചിക്കന്റെ കാലു കടിച്ചു പറിച്ചോണ്ടിരിക്കുന്ന ശശിയെ ചൂണ്ടി ഞാൻ പറഞ്ഞു. “ഇഹ് ഇഹ് ഇഹ്. വേണ്ടെന്നു പറയാൻപാടില്ലായിരുന്നോ? നെന്റെ വായിൽ എന്തായിരുന്നു?”, ശശിയുടെ കൌണ്ടർ. “മടുത്തടാ. എത്ര ഇട്ടു നടത്തിപ്പിക്കും ആ മനുഷ്യനെ. തന്തപ്പടി ആയിപ്പോയില്ലേ? ബൈ ദി ബൈ, ജഗ്ഗു എവിടെ?” സാധാരണ ഭക്ഷണം തുറക്കുമ്പോ ആദ്യം കയ്യിടുന്നവന്റെ അഭാവം എന്നെ ചെറുതായി അലട്ടി. ഫൂഡ് വാങ്ങാൻ പോകുന്നെന്ന് മുന്നേ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. “അവനാ ബാൽക്കണിയിൽ ഉണ്ട്. ശാന്തിയുമായി എന്തോ ചർച്ച”. ശാന്തി ജഗ്ഗുന്റെ ഭാര്യയാണ്. ബോസ്സ് കൂടിയാണ്. ഓരോരുത്തരായി പരിചയപ്പെടാം. ഞാൻ വിശ്വൻ. തെക്കൻ കേരളത്തിൽ ജനിച്ചുവളർന്ന ഒരു പാവം (മൈ ഒപ്പീനിയൻ). ഇപ്പൊ കൊച്ചിയിലുള്ള എന്റെ ഫ്‌ളാറ്റിൽ അരങേറികൊണ്ടിരിക്കുന്ന കൂത്തിന്റെ സ്പോൺസർ.

സോഫയുടെ കയ്യിൽ ഇരുന്നോണ്ട് മാട് പോലെ ചവക്കുന്നവൻ ജോൺസൻ. പണ്ട് ബിടെക് പടിച്ചപ്പോ തൊട്ടുള്ള കൂട്ടാണ്. വായനാട്ടുകാരൻ പീലിപ്പോസിന്റെയും പാലക്കാരി കുഞ്ഞമ്മിയുടെയും ഏകസന്താനം. കെട്ടി മൂന്ന് കുട്ടികളും പ്രാരാബ്ധങ്ങളും. കാർപെറ്റിൽ ഇരുന്നു ചിക്കന്റെ എല്ലു കടിച്ചു തിന്നുന്നവൻ ശശി. മൂവാറ്റുപുഴ സ്വദേശി ആണേലും പഠിച്ചതൊക്കെ അങ്ങ് കുവൈറ്റിൽ ആയിരുന്നു. കോളേജിൽ എന്റെ ക്ലാസ്‌മേറ്റ്. ജോൺസൻ ഞങ്ങടെ ബാച്ച് മേറ്റ് ആണ്. ക്‌ളാസ്സ്‌മേറ്റ് അല്ല. ഭാര്യ, ഒരു കൊച്ചു, കുറെ തെറിവിളികളും ഉള്ള കുടുംബം. ടീവിയുടെ മുന്നിൽ നിന്ന് ചാനൽ മാറ്റി മാറ്റി രസിക്കുന്നവൻ ബിപിൻ. കൂട്ടത്തിൽ അവനാണ് ലേറ്റ് ജോയ്‌നിങ്. അവനെ ഞങ്ങൾക്ക് കിട്ടിയത് ഒരു ഓൾ ഇന്ത്യ ട്രിപ്പിന്റെ ഇടയിലാണ്. അത് പിന്നെ പറയാം. അവനു ഭാര്യ രണ്ടാണ്. ഒരാളെ ലീഗൽ ആയി വിവാഹം ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. മറ്റേത് ലീഗൽ അല്ലാതെ കഴിച്ചത്. ചിന്നവീട് സെറ്റപ്പൊന്നും അല്ല. അറിഞ്ഞോണ്ടാണ്. ഒരേ വീട്ടിൽ. പിള്ളേരില്ല. ചാരുകസേരയിൽ കാലുംകയറ്റി വെച്ച് സിഗരറ്റും വലിച്ചു മോളിലോട്ടു പുക വിട്ടോണ്ടിരിക്കുന്നവൻ ഹാഷിം. ഹാഫ് മലയാളി. ഹാഫ് കന്നഡിഗ. ‘അമ്മ നേഴ്സ് ആയിരുന്നു. മൈസൂരുള്ള ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിൽ. അച്ഛൻ അവിടുത്തെ ഡോക്ടറും. ബാക്കി ഊഹിച്ചെടുത്തോ. അവനാണ് കൂട്ടത്തിൽ പിള്ളേര് കൂടുതൽ. അഞ്ചെണ്ണം. ഭാര്യ ഒരു തമിഴത്തി ആണ്. ഫുൾ സൗത്ത് ഇന്ത്യൻ കൂട്ടുകെട്ട്. ആ ബാൽക്കണിയിൽ ഒറ്റക്കാലിൽ ഊന്നി സംസാരിക്കുന്നത് ജഗ്ഗു. ജഗ്ഗു എന്നത് അവന്റെ ഒറിജിനൽ പേരല്ല. ഞങ്ങളിട്ടതാണ്- ജഗതിയുടെ ചുരുക്കമായി. ജഗതിയെന്നും അല്ല അവന്റെ പേര്. ശെരിക്കുമുള്ള പേര് “പി ടി ഭാസ്കര പണിക്കർ”. “ധീം തരികിട തോം” എന്ന സിനിമയിലെ ഇപ്പോഴും ഗ്യാസിന്റെ പ്രശ്നമുള്ള ഒരു കഥാപാത്രത്തെ ജഗതി അവതരിപ്പിക്കുന്നില്ലേ? അവന്റെ മാനറിസം ഏകദേശം അതുപോലെയാണ്. നെയ്യാറ്റിൻകര സ്ളാങ്. മെലിഞ്ഞ ശരീരം. സ്ഥായി പുച്ഛ ഭാവം. ഇപ്പൊ സെറ്റിൽഡ് ഇൻ ഹൈദരാബാദ്. അവന്റെ ഭാര്യ നടത്തുന്ന കൊച്ചു സോഫ്റ്റ്‌വെയർ കമ്പനിയിൽ എച് ആർ മാനേജർ ആയിട്ടും രണ്ടു പിള്ളേരുടെ അച്ഛനായിട്ടും ജോലിനോക്കുന്നു. കൂട്ടത്തിൽ ഒറ്റയാനായി എന്റെ വിവാഹത്തിന് ഒരാഴ്ച മുൻപേ എത്തിയതാണ് എല്ലാരും. ഒരാഴ്ച മുന്നേ എന്നൊക്കെ കേൾക്കുമ്പോ തള്ളാണ്‌ എന്ന് തോന്നുമെങ്കിലും വിശ്വസിക്കാതെ നിവർത്തിയില്ല. ആ റൂമിലുള്ള എല്ലാരുടെയും ആവശ്യങ്ങൾക്കും അത്യാവശ്യങ്ങൾക്കും അനാവശ്യങ്ങൾക്കും കൂട്ടുനിന്നു മറയും കുടയും പിടിച്ച ആളാണ് ഞാൻ. അതുകൊണ്ടാണ് ജോലിക്കു പുറമെ ബേബി സിറ്റിംഗ് ഡ്യൂട്ടി ഉള്ള ജഗ്ഗു വരെ അവന്റെ ഐകോണിക് കൈലിയും പാക്ക് ചെയ്ത് ഇങ്ങു പറന്നെത്തിയത്. ഞാൻ, ജോൺസൻ, ഹാഷിം, ജഗ്ഗു എന്നിവർ കോളേജിൽ ഒരു മുറിയിൽ താമസിച്ചു കമ്പനി ആയവരാണ്. കാശിനു കാശ്, ബൈക്കിനു ബൈക്ക്, പെണ്ണിന് പെണ്ണ് – ഇതായിരുന്നു എന്റെ കോളേജി ലൈഫ്, എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു തള്ളണം എന്ന് ആഗ്രഹം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല, പക്ഷെ അതൊരുമാതിരി ക്ലിഷേ കമ്പികഥകളുടെയും കൂതറ സൂപ്പർ സ്റ്റാർ സിനിമകളുടെയും ലെവെലിലേക്ക് താഴും. അതൊക്കെ മഹാ ബോർ ആണ്. മുറിക്കയ്യൻ ഷർട്ടും കോട്ടൺ പാന്റും ഹവായി ചെരുപ്പും എണ്ണ തേച്ചു മിനുക്കി ഒതുക്കിയ മുടിയും കൂട്ടി വെച്ചുള്ള കാശുകൊണ്ട് വല്ലപ്പോഴുമുള്ള മദ്യപാനവുമായിരുന്നു ഞങ്ങടെ പഠന-കലാലയ ജീവിതത്തിലെ ആണിക്കല്ലുകൾ. ജോഹ്‌മോസ്ന്റെ അപ്പൻ നല്ല ഒന്നാന്തരം കർഷകനാണ്. പണ്ട് പാലായിൽ നിന്ന് വയനാട്ടിലേക്ക് കുടിയേറിയ കുടുംബം. പക്ഷെ അതിന്റെ ഹുങ്കൊന്നും അങേർക്കില്ലായിരുന്നു. കുടുംബസുഹൃത്തിന്റെ മകൾ അമ്മിണിയേയും കെട്ടി പിള്ളേര് രണ്ടെണ്ണത്തിനെയും മലമുകളിൽ വളർത്തി, ഇളയ സന്ധതിക്ക്‌

അപ്പാപ്പന്റെ പേരും ഇട്ടു, ജോൺസൻ പി ജോൺസൻ. എസ്റ്റേറ്റും കോൺടെസ്സയും ഒക്കെ ഉണ്ടേലും സീമന്തപുത്രന് അങേരു കാൽ കാശു അനാവശ്യമായി അയച്ചു കൊടുക്കുകേല. ഫീസ്, ഹോസ്റ്റൽ ഫീസ്, പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും വീട്ടിലേക്കു വരാനുള്ള വണ്ടി കൂലി. പിന്നെ ആണ്ടിലൊരിക്കെ ജെട്ടിയും ബനിയനും വാങ്ങിക്കോടാ എന്നും പറഞ്ഞു ചെറിയൊരു തുക. പക്ഷെ ഞാനവനെ പരിചയപ്പെട്ടിട്ടു ഇന്നേവരെ പക്ഷെ ജോൺസൻ അവന്റെ അപ്പനെ പറ്റി നല്ലതല്ലാത്ത ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അവനു വേറെ വരുമാന സ്രോതസ്സു്ണ്ട, അത് വേറെ കാര്യം. അന്നവന്‌ ഈ കാണുന്ന സ്വർണ്ണമാലയോ ജുബ്ബയോ, എന്തിനു ഈ താടി പോലുമില്ല. എന്റെ ആദ്യ വർഷത്തെ കോളേജ് ഹോസ്റ്റലിലെ സഹവാസിയായിരുന്നു ജോൺസൻ. കഴുത്തിലൊരു കൊന്ത. പറ്റെ വെട്ടിയ മുടി, ദിവസവും ഷേവ് ചെയ്യും. ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു വന്നാ പിന്നെ ചുവരിൽ ഒട്ടിച്ചു വെച്ചുള്ള മേരി മാതാവിന്റെ മുന്നിൽ മുട്ടിപ്പായി പ്രാർത്ഥന. ഹോ. ഒന്നാം വർഷം കടന്നപ്പോ കോളേജിന് പുറത്തു പ്രൈവറ്റ് ഹോസ്റ്റലിൽ മുറി എടുത്തതിൽ പിന്നെ ആണ് ചെക്കൻ വഷളായത്. അല്ല, വഷളാക്കിയത്. കോളേജിന് പുറത്തു മുറിയെടുക്കേണ്ടി വന്നത് വേറൊരു കഥയാണ്. എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജായോണ്ട് ഹോസ്റ്റൽ വാർഡന്മാരെല്ലാം അവിടുത്തെ തന്നെ പ്രൊഫെസ്സർമാരാണ്. വല്ലപ്പോഴും വന്നു കണക്കും പുസ്തകവും പരാതികളും ഒക്കെ നോക്കും. അത്രേയുള്ളു. സർക്കാർ എയ്ഡഡ് കോളേജ് ആയോണ്ട് വലിയ പ്രശ്നങ്ങളില്ലാത്ത ഹോസ്റ്റലായിരുന്നു അത്. അന്നൊരു ദിവസം ഞാൻ പനിച്ചു ക്ലാസിനു കയറാതെ മൂടി പുതച്ചിരിപ്പുണ്ട് റൂമിൽ. ചെക്ക് ചെയ്യാൻ വന്ന അസിസ്റ്റന്റ് വാർഡൻ രണ്ടു പാരസെറ്റമോളും തന്നിട്ട് പോയി. ഒരു ഉച്ച ഉച്ചര ആയപ്പോ ഞാൻ പോയി ഊണും കഴിച്ചു തിരികെ റൂമിൽ കയറാൻ പോകുമ്പോ ദാണ്ടെ വാർഡൻ സാറിന്റെ വെളുത്ത സ്വിഫ്റ്റ് ഗേറ്റിന്റെ അടുത്ത് കിടക്കുന്നു. നല്ല വല്ല മരുന്നോ മറ്റോ കിട്ടുമോന്നു ചോദിച്ചു കളയാം എന്ന് വിചാരിച്ചു ഞാൻ മന്ദം മന്ദം ഓഫീസിലേക്ക് നടന്നു. ചെ. ഓഫീസിൽ ആരുമില്ല. ഇങേറിതെവിടെ പോയി. മെസ്സിന്റവിടെ ഇല്ല. ഞാൻ അവിടുന്നാണല്ലോ ഇങ്ങോട്ടു വരുന്നത്. എന്നിലെ കുശാഗ്രജീവി തലയുയർത്തി. “ഇങേരെന്തിനാടെയ് ഈ സമായതിവിടെ വരുന്നത്? ക്ലാസ്സൊന്നും ഇല്ലേ?” വല്ല കണക്കോ മറ്റോ നോക്കാൻ വന്നതാവും. “പിന്നെ എവിടെ പോയി?” ആ. എന്തായാലും കുറച്ചു നേരം കാറ്റു കൊണ്ട് ഈ മരത്തണലിൽ ഇരിക്കാം. ഞാൻ അവിടെ ചമ്രംപടിഞ്ഞിരുന്നു. കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞ വാർഡൻ പ്രൊഫെസ്സർ കെ മുഹമ്മദ് സത്താർ അതാ നടന്നു വരുന്നു. എന്നെ കണ്ടു ഒന്ന് പരുങ്ങിയോ? ഏയ്. എന്റടുത്തു വന്നപ്പോഴേക്കും ഞാനെഴുന്നേറ്റു. ഭയ ഭക്തി ബഹുമാനം എന്നാണല്ലോ.

“എന്താടോ, ക്ലാസ്സിൽ കയറിയില്ലേ?” പനിയാണ്, മരുന്ന് എന്തേലും കിട്ടുമോന്നറിയാൻ കാത്തു നിന്നതാണെന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു. “ങ്ഹാ, ഇവിടെ ഒന്നും ഇരിപ്പില്ല. വയ്യങ്കിൽ ആ ക്ലിനിക്കിൽ കൊണ്ടുപോയി ഒന്ന് കാണിച്ചേരെ”, എന്നും പറഞ്ഞു അങേരു കാറിൽ കയറി സ്ഥലം വിട്ടു. ഞാൻ പിന്നെയും അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു. നല്ല സുഖം. ഒരു പതിനഞ്ചു മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ അതാ സാർ വന്ന വഴി നമ്മടെ ദീനാമ്മ പതുക്കെ, അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കി നടന്നു വരുന്നു. ദീനാമ്മ കോളേജ് മാനേജ്‌മന്റ് ഹോസ്റ്റലുകളുടെ ഭക്ഷണത്തിന്റെ മേൽനോട്ടത്തിന് നിയോഗിച്ച ആളാണ്. കണ്ടാൽ സിനിമാ നടി പൊന്നമ്മ ബാബുവിനെ പോലിരിക്കും. “അവരുടെ നടപ്പൊട്ടും ശെരിയല്ലല്ലോടേയ്” തന്നെ തന്നെ. അവര് എന്നെ കണ്ടതും ഒന്ന് അന്ധാളിച്ചു. പിന്നെ അടുത്തുവന്നു കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചോദിച്ചു. “പിന്നെ വിശ്വ, നീ എപ്പോഴാ ഇവിടെ വന്നിരുന്നത്? ക്ലാസ്സിൽ ഒന്നും പോയില്ലേ?” “ഓ, ദീനാമമേ, പനിയാണ്. മരുന്ന് വല്ലോം ഓഫീസിൽ ഉണ്ടോന്നു അറിയാൻ വന്നതാ. ഇവിടെങ്ങും ആരെയും കണ്ടില്ല”, ഞാൻ കയ്യിന്നിട്ടു കാച്ചി. ചെറിയ ചെറിയ സംശയങ്ങൾ എന്റെയുള്ളിൽ ഉടലെടുക്കാതിരുന്നില്ല. “എങ്കിൽ പോയി റെസ്റ് എടുക്ക് മോനെ” എന്നുംപറഞ്ഞു അവരും പോയി. അവര് പോയപാടെ ഞാൻ അവര് വന്ന വഴി പതുക്കെ നടന്നു. മോട്ടോർ റൂം. നൈസ്. തകരത്തിന്റെ വാതിൽ ഞാൻ മെല്ലെ തുറന്നു. ഓഹോ. സ്ഥിരം സെറ്റപ്പാണ്. ചെറിയ തിട്ടയുടെ മേലുള്ള പൊടിയിൽ എന്തോ കിടന്ന പാടൊക്കെ കാണുന്നുണ്ട്. മുഹമ്മദ് സാറിനോട് ചെറിയ അസൂയയൊക്കെ തോന്നി. ങ്ഹാ, അങേരു പിന്നെ ചൊറിയാൻ ഒന്നും നിൽക്കാറില്ല. ഭേദമാ. അതോണ്ട് ഞാനിത് ജോൺസനോട് പോലും പറഞ്ഞില്ല. പക്ഷെ ഒന്നാം വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോ എന്റെ ഹോസ്റ്റൽ റിക്വസ്റ്റ് നൈസ് ആയി രെജെക്ടഡ്‌ ആയി വന്നു. അപ്പോഴാണ് ഈ സംഭവം ഓർത്തത്. ദീനാമ്മയെ ഞാൻ കണ്ട കാര്യം സാറിനോട് അവര് പറഞ്ഞു കാണും. ഓർക്കാപുറത്തുള്ള മൂവ് ആയോണ്ട് വേറെ റൂം കണ്ടുപിടിക്കാൻ കുറച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടി. പിന്നെ ക്ലാസ്സിലെ ബെഞ്ച്മേറ്റ് ഹാഷിമാണ് പറഞ്ഞത്, അവന്റെ റൂമിൽ രണ്ടുപേർക്കുള്ള ഒഴിവുണ്ട്, വേണോങ്കി വന്നോളാൻ. നാലുപേരുടെ റൂം ആണ്. ഇപ്പൊ അവനും ശശിയും ഉണ്ട്. അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ “ബർമ്മ” ലോഡ്ജിലെ അന്തേവാസി ആയത്. രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞു ജോൺസണും വന്നു. അവനു കോളേജ് ഹോസ്റ്റലിൽ അഡ്മിഷൻ കിട്ടിയതാണ്. പുതിയ റൂംമേറ്റ് അവനെക്കാളും വലിയ ഭക്തൻ. ജോൺസൺ കത്തോലിക്കാ, അവൻ ക്നാനായ. “വൈകിട്ടെത്തിയാ ആ മൈരൻറെ നാവിൽ നിന്ന് പണ്ട് ഏതോ പുണ്യാളൻ വന്നു മതം മാറ്റിയ കഥയും ക്നാനായയുടെ പരിശുദ്ധതയും ആടേ വരുന്നത്. എനിക്ക് മടുത്തു. വേറെ അവിടെ ഒഴിവില്ല. ഞാനിവിടെ കയറുവാ”, എന്നും പറഞ്ഞു പെട്ടിയും മെത്തയും പിന്നെ മാതാവിന്റെ ചുമർച്ചിത്രവും ചുരുട്ടിപിടിച്ചു ഒരു ഞായർ അവൻ ഞങ്ങടെ ഡോറിനു മുൻപിൽ പൂജാതനായി. “ങ്ഹാ കിടക്കുന്നതും തൂറുന്നതുമൊക്കെ കൊള്ളാം, പക്ഷെ ആ പെണ്ണുമ്പിള്ളയുടെ ഫോട്ടോ ചുമരിൽ കയറാൻ ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല”, ശശി ഒരു വഷളൻ സ്റ്റൈലിൽ മാതാവിന്റെ ഫോട്ടോ നോക്കികൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു. ഗത്യന്തരമില്ലാതെ ജോൺസൻ സമ്മതിച്ചു. അല്ലേലും ആ മുറിയുടെ ചുമരിൽ ഒട്ടിക്കാൻ ബാക്കി സ്ഥലം ഇല്ല. മൈക്കൽ ജാക്സൺ, ശകീറ, ഷറപ്പോവ, മാധുരി ദീക്ഷിത്ത്, പിന്നെ കുറെ തമിഴ് ഐറ്റം ഡാന്സറുമാരുടെയും വിവിധതരം പോസുകൾ ഞങ്ങടെ ചുമരിനെ

ആലങ്കാരികമാക്കിയിരുന്നു. ചിലതൊക്കെ മുൻപത്തെ താമസക്കാരുടേതാണ്. ചിലത് ശശിയുടെയും. എന്തായാലും അവൻ വന്നതോടെ ഞങ്ങൾക്ക് കുറച്ചു സമാധാനമായി. മുറിയുടെ വാടക പങ്കിടാൻ ആളായല്ലോ! അടുത്ത മെയിൻ കഥാപാത്രം ശശി ആണ്. സ്റ്റീരിയോടൈപ്പിക്കൽ NRI. അപ്പൻ കുവൈറ്റിലെ ഏതോ കൺസ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനിയിലെ മാനേജർ, അമ്മ അവിടെ തന്നെ സ്‌കൂളിലെ അദ്ധ്യാപിക. രണ്ടനിയത്തിമാരുണ്ട്, അവരും അവിടെ. ആദ്യമായിട്ട് കിട്ടിയ സ്വാതന്ത്ര്യം ആണ് അവനു കോളേജ് ലൈഫ്. അതിന്റെ ആർമാദത്തിമിർപ്പും അവനുണ്ട്. പച്ചത്തെറിയെ വായിൽ വരൂ. ജീന്സിനു ജീൻസ്, ഷൂസിനു ഷൂസ്, എന്തിനു റേ ബാന്റെ കൂളിംഗ് ഗ്ലാസ്സുപോലും കയ്യിലുണ്ട്. പലപ്പോഴും ഞങ്ങടെ ഉപയോഗത്തിനായി അവൻ അകമഴിഞ്ഞ് സഹാച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ആദ്യവർഷത്തതിന്റെ ഒടുക്കം റിട്ടയർ ആയിപ്പോവുന്ന ടീച്ചേഴ്സിന് കൊടുത്ത യാത്രയയപ്പിലെ കലാപരുപാടിയിലെ നാടകത്തിൽ ഇവനായിരുന്നു മെയിൻ വേഷം. രാജാ ഹരിശ്ചന്ദ്രൻ. അതിനു ശേഷം പിള്ളേരിവനെ രാജാ പാർട്ട് ശശി എന്നായിരുന്നു വിളിച്ചിരുന്നത്. മുഖത്തു നോക്കി വിളിച്ചാൽ തലപൊട്ടുന്ന തെറി കേൾക്കും എന്നറിയാവുന്നൊണ്ട് ഒളിഞ്ഞും പാത്തും വിളിക്കും. അപ്പൊ അളിയന്റെ മോന്ത ഒന്ന് കാണേണ്ടതാണ്. സ്വതവേ വെളുത്ത മോന്ത നല്ലോണൽ ചുമക്കും. ചെവിയൊക്കെ സീറോ വാട്ട് ബൾബ് പോലെ തിളങ്ങും. ഒന്നാം വർഷം പകുതി ആയപ്പോൾ കൂടെ കിട്ടിയതാണ് ഹാഷി എന്ന ഹാഷിം. അത്യാവശ്യം ജിം ബോഡിയും നന്നായി ഡാൻസ് കളിക്കാനും അറിയാവുന്ന ഒരു സങ്കരയിനം മലയാളി. മലയാളം, കന്നഡ, ഹിന്ദി, ഇംഗ്ലീഷ് എന്നീ ഭാഷകളിലെ പരിഗ്ജ്ഞാനം ആണ് അവനെ ഞങ്ങളിലോട്ടു അടുപ്പിച്ചത്. വേറൊന്നും അല്ല. ബോറൻ ക്ലാസ്സുകളുടെ ഇടയ്ക്കു അളിയൻ വേറേതോ പുസ്തകങ്ങൾ ഇരുന്നു വായിക്കും. കന്നടയിൽ ആയോണ്ട് നമ്മക്ക് മനസ്സിലാവില്ലല്ലോ എന്താണെന്നു. ആസ്ഥാന കമ്പിയും പരദൂഷണവും പറയുന്ന മാസ വാരിക ആണ്. ചില്ലറ വിരട്ടലുകളും ചോദ്യങ്ങളും ഒക്കെ വേണ്ടവിധം ചോദിച്ചപ്പോ ഞങ്ങൾക്കും പരിഭാഷപ്പെടുത്തി തന്നു. രണ്ടാം അദ്ധ്യാനത്തിലേക്കു കടക്കുമ്പോ ഞങ്ങടെ ബെഞ്ചിനെ നിറക്കാൻ ഒരാളുംകൂടി എത്തി. പോളി കഴിഞ്ഞു ലാറ്ററൽ എൻട്രി വഴി എത്തിയ മഹാൻ. പി ടി ഭാസ്കര പണിക്കർ; അഥവാ ജഗ്ഗു പേര് മുതൽ മുടി വരെ കോമഡി ആണവൻ. മെലിഞ്ഞ ശരീരപ്രകൃതി. മെലിഞ്ഞ മുഖത്തിന്റെ മുകളിൽ പൊന്തക്കാട് പോലെ മുടി. ഊശാൻ താടി, വലിയ കൃതാവ്. അവന്റച്ഛന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ വീട് കോളേജിനടുത്തുണ്ട്. അവിടെയാണ് താമസം. കാസർഗോട്ടുള്ള ഏതോവലിയ ജന്മി കുടുംബത്തിലെയാണ് ആശാന്റെ അച്ഛൻ. ദോഷം പറയുരതല്ലോ, അങേരെ കണ്ടാലും അങ്ങനെ തോന്നും. ഒരു ആജാനബാഹു. പണ്ട് കാലത്തെ ഊട്ടി ബോർഡിങ് സ്‌കൂളിൽ നിന്നാണ് പഠിച്ചത്. ഉപരിപഠനം വിദേശത്തെവിടെയോ. പുള്ളി ജന്മിയുടെ മോനാണെങ്കിലും തഞ്ചത്തിൽ കീഴ്ജാതിയിൽ പെട്ടൊരു ചെറുമിയെയും കൂട്ടി നാട് വിട്ടതാണ്. പടി അടച്ചു പിണ്ഡം വെച്ച് ബിലവഡ് ഗ്രാൻഡ്പാ. ജോലിയും കൂലിയും ഇല്ലാതെ കെട്ടിയ പെണ്ണിനേയും കൊണ്ട് അങേരു കൊച്ചിയിലെ ഏതോ ബന്ധുവീട്ടിൽ കുറച്ചുനാൾ നിന്നു. പിന്നെ വിദ്യാഭ്യാസം ഉള്ളതുകൊണ്ട് ചെറിയ ജോലികൾ ചെയ്തും നൈറ്റ് ക്ലാസിനു പോയിയും രണ്ടാളും സർക്കാർ ഉദ്യോഗം സമ്പാദിച്ചു. ജഗ്ഗുവിന്റെ അമ്മ കേന്ദ്രിയ വിദ്യാലയ അധ്യാപിക ആണ്. അച്ഛന് കേരള ഗവെർന്മേന്റിലെ കൈത്തറി വകുപ്പിലും. ജഗ്ഗു പഠിച്ചത് ഭൂരിഭാഗവും തിരുവനന്തപുരത്താണ്. സൊ നല്ല സ്ലാങ് ആണ് സംസാരിക്കുമ്പോ. കൂടെ ജഗതിയുടേതുപോലുള്ള നടപ്പും മാനറിസവും. അതോണ്ട് അവനു വന്ന മൂന്നാംപക്കം ഇരട്ടപ്പേരും വീണു. അത്യാവശ്യം ഉഴപ്പിയും പഠിച്ചും ഡിഗ്രികൾ കരസ്ഥമാക്കിയ ഞങ്ങൾ പിന്നീടും പലപ്പോഴായി ഒത്തുകൂടിയിട്ടുണ്ട്. അത്തരം ഒരു ഒത്തുകൂടലിൽ ആണ് ബിപിൻ എന്ന മനുഷ്യൻ ഞങ്ങടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്.

ഞങ്ങൾ അഞ്ചുപേരും കോഴ്സ് കഴിഞ്ഞു ചെറിയ ടൂർ ഒക്കെ പ്ലാൻ ചെയ്തായിരുന്നു. ഡൽഹി വരെ ട്രെയിൻ. പിന്നെ മണാലിയിലോട്ടു ബസ്സ്. അവിടുന്ന് ലഡാക്കിലോട്ടു ബൈക്ക്. ആ ബസ്സ് യാത്രയിൽ പരിചപ്പെട്ടതാണ് ബിപിനെ. അന്നവന്റെ കൂടെ ഒരു പെൺകുട്ടിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഭാര്യ ആണെന്ന് പിനീടാണ് മനസ്സിലായത്. അത്രക്കും ചെറുപ്പം ആയിരുന്നു; ഞങ്ങളുടെ പ്രായം. ഗുരുവായൂരിന്റ്റെടുത്താണ് വീട്. മണാലിയിൽ വെച്ച് ഞങ്ങൾ രണ്ടു വഴിക്കായി പിരിഞ്ഞു. ലഡാക്ക് വഴി ശ്രീനഗറിൽ പോയ ഞങ്ങൾ പിന്നെ ഡൽഹിയിൽ തിരിച്ചു വന്നു ഗോവയിലേക്ക് വണ്ടി കയറി. ഗോവ കടപുറത്തുവെച്ചു വീണ്ടും ബിപിനെ കണ്ടു. അങ്ങനെ അഞ്ച് ആറായി. <<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>> ഈ കഥയിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങളാണിവർ. സ്വല്പം കമ്പി, സ്വല്പം തത്ത്വദര്‍ശനം, കുറച്ചു അനുഭവങ്ങൾ – ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു കഥയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം അറിഞ്ഞിട്ട് അധ്യായങ്ങൾ എഴുതി തുടങ്ങണം – വിശ്വാമിത്രൻ

Vishvan – thekkan, Burma 105 Sashi – Burma 105, rajapart shahsi; NRI, kuwait Hashim – Burma 105; half kannadiga Johnson – Burma 105; wayanad; pilipose; Jaggu; slang Bipin; 2 wives; thrissur

കോതബ് പുരാണം കാണ്ഡം – ഒന്ന് ബർമ്മ ലോഡ്ജ് പാർട്ട് – ഒന്ന്

ഇടുങ്ങിയ കോവണിപ്പടികളിലൂടെ ഞാൻ വേഗത്തിൽ മുകളിലേക്ക് കയറി. ഞങ്ങളുടെ മുറി ഒരു കോണിലാണ്. നാലുപേർക്ക് സ്വര്യമായി വിഹരിക്കാൻ പറ്റുന്ന മുറി. കതകു രണ്ടു കൈപ്പത്തിയും വെച്ച് തള്ളിത്തുറന്നു ഞാൻ അകത്തു കയറി.

“കല്പാന്തകാലത്തോളം കാതരേ നീയെൻ മുന്നിൽ കൽഹാരഹാരവുമായ് നിൽക്കും..!!”

ആർട്സ് ഫെസ്റ്റിന് വേറേതോ കോളേജിലെ ഹതഭാഗ്യൻ/ഭാഗ്യയുടെ മറന്നു വെച്ച ഗിറ്റാർ യൂണിയൻ ഓഫീസിൽ നിന്ന് ശശി രണ്ടീസം മുന്നേ പൊക്കിയിരുന്നു. അത് വീണപോലെ മുകളിലോട്ട് വെച്ച് ജോൺസൻ കട്ടിലിലിരുന്നു കാറുന്നു.

കാറുന്നു എന്ന് ഭാവാതാത്മകമായി പറഞ്ഞതാണ്. കൊയർ പാടിയും പ്രാർത്ഥന ചൊല്ലിയും ചെക്കന്റെ ശബ്ദം തഴമ്പിച്ചതാണ്.

പാട്ടും കേട്ട് ശശി ജനനിലൂടെ വിധൂരതയിലോട്ട് കണ്ണ് നട്ടിരിക്കുന്നു. അവന്റെ കൂടെ കട്ടിലിൽ ഞാൻ ചമ്രംപടിഞ്ഞിരിന്നു.

“അവൻ പോയോ, ഹാഷിം?”

“ഓ, അവൻ നീ ഇറങ്ങി കഴിഞ്ഞ് ബാഗുമായി ഇറങ്ങി”.

അമ്മേടെ ഏതോ ബന്ധു ഉണ്ട് അഞ്ചലിൽ, അവരുടെ മെറ്റൽ വർക്സ് ഫൗണ്ടറിയിൽ എന്തോ ആവശ്യത്തിന് ചെല്ലണം എന്ന് വിളിച്ചു പറഞ്ഞോണ്ട് നാളെ പോകും എന്നവൻ ഞങ്ങളോട് ഇന്നലെ പറഞ്ഞിരുന്നു.

“അപ്പൊ എങ്ങനാ, പഠിക്കാൻ തുടങ്ങേണ്ട? ഓഹ്, ഒന്ന് നിർത്തടാ മരമാക്രി!”

ജോൺസന്റെ വായ “കർപ്പൂരമെരിയുന്ന കതിർമണ്ഡപത്തിലെ” മണ്ഡലത്തിന്റെ നടുക്ക് വെച്ച് അടഞ്ഞു.

“ങ്ങാ, തൊടങ്ങണം. ഞാൻ കുളിച്ചു വരാം. ജഗ്ഗു എപ്പോ വരും? എവിടെ വെച്ചാ പഠനം?”

“കോളേജിൽ പോവാം. വരാന്തയിൽ കൂടാം. ജഗ്ഗുവിനു നമ്മൾ ഇറങ്ങുമ്പോ മിസ് കാൾ കൊടുക്കാം.”

ശശി തോർത്തും എടുത്തോണ്ട് താഴത്തെ കുളിമുറി ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. ജോൺസൻ കൈകൾ മുകളിലോട്ട് ഉയർത്തി നീട്ടിഞെളിഞ്ഞു അതേപോലെ കട്ടിലിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.

“ഹമ്മേ… പഠിക്കണം, അല്ലെയോടാ, ശൊ. ക്ലാസ്സിലെ ആരേലും വരുമോ ആവോ?!”, പിന്നെന്തോ ചിന്തിച്ചോണ്ട് അവൻ എഴുന്നേറ്റ് ചുമരിൽ ആണിവെച്ചു ഉറപ്പിച്ച കണ്ണാടിയിലോട്ട് പോയി.

ജോൺസൻ. അച്ചായൻ. കർഷക കുടുംബം. ഉറച്ച ശരീരം. വെളുത്ത നിറം. കുറ്റിത്താടി തടവിക്കൊണ്ട് അവൻ ഷെൽഫിലെ കപ്പിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന കത്തിയും ക്രീമും എടുത്ത് താഴേക്കിറങ്ങി.

ബർമ്മ ലോഡ്ജിലെ മുകളിലത്തെ ഒന്നാം നിലയിലെ അഞ്ചാം മുറിയിലെ അന്തേവാസികളാണ് ഞങ്ങൾ നാലുപേർ. മുൻപ് പറഞ്ഞപോലത്തെ ജോൺസൻ അല്ല ഇപ്പൊ. ഹോസ്റ്റലിൽ ആയിരുന്നിട്ടു കൂടിയും ദിവസവും മുട്ടിപ്പായി പ്രാർത്ഥിച്ചും, ഞായറുകളിൽ പള്ളികളിൽ പോയിയും കണ്ട കൊയർ കാമ്പിനും ഗോസ്പൽ സ്റ്റടിക്കും പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു ചെക്കനെ, വന്ന മൂന്ന് മാസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ഞങ്ങൾ മാറ്റിയെടുത്തു. രണ്ടാം വർഷ എൻജിനീയറിങ് പഠനം തുടങ്ങി ഇപ്പൊ പാതി വഴി ആയി. മൂന്നാം സെമസ്റ്റർ യൂണിവേഴ്സിറ്റി പരീക്ഷയുടെ മുൻപൊടിയായുള്ള അവധി വരുന്ന ആഴ്ച പകുതിക്കു വെച്ച് തുടങ്ങും. കോളേജ് ഹോസ്റ്റൽ അടയ്ക്കുമെങ്കിലും ലോഡ്ജ് തുറന്നു തന്നെ ഇരിക്കും. മെസ് കാണില്ലന്നെ ഉള്ളു.

ഇന്റെർണൽ എക്സാമിനു മാർക്ക് കുറവാണു. അതോണ്ട് കൂടിയിരുന്നു പഠിക്കാനാണ് തീരുമാനം. ബെഞ്ച്മേറ്റും കൂട്ടത്തിൽ ആസ്ഥാന പഠിപ്പിയുമായ ഹാഷിം ആണ് ഐഡിയ വെച്ചത്. എന്നിട്ട് അവൻ ആദ്യം മുങ്ങി.

ശവം.

ബാക്കി ഞാനും ശശിയും ജഗ്ഗുവും മുൻപോട്ടു പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. മാർക്ക് കുറവായ വിഷയം പഠിപ്പിക്കുന്ന തള്ളക്ക് ഞങ്ങളെ നാലിനേം കണ്ണെടുത്ത കണ്ടൂടാ.

ജോൺസൻ പിന്നെ വേറെ സ്ട്രീം ആണ്. അതോണ്ട് അവന്റെ പഠിപ്പ് വേറെ ഗാങ് ആയിട്ടാണ്.

ഷെൽഫിൽ നിന്നും ലൈബ്രറിയിൽ നിന്നെടുത്ത പുസ്തകവും പിന്നെ നോട്ടും പേനയും എടുത്ത് ഞാൻ വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നിന്നു. ഇച്ചിരി തിടുക്കം കാട്ടിയില്ലേൽ ശശി സാ അടിച്ചു ചടച്ചിരിക്കും. ശശി കുളിച്ചു വന്നു തോർത്തിനിടയിലൂടെ ജെട്ടിയും വലിച്ചു കയറ്റി ഒരു പാന്റും ടിഷർട്ടും ഇട്ടു മുഖത്തിന്റെ വിവിധ കോണുകൾ കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി അതൊക്കെ അവിടെ തന്നെ ഉണ്ടെന്നു ഉറപ്പു വരുത്തി.

“മതിയടെയ്. ബാ, പൂവാം.”

“ഹ, ചാടാതെ വിശ്വമൈരാ. കുറച്ചു ക്ഷമ കാണിക്ക്”,ശശി പതിവ് ശൈലിയിൽ തിരികെ എറിഞ്ഞു.

ദീക്ഷ ഷേപ്പ് ചെയ്തു ജോൺസൻ അപ്പോഴേക്കും എത്തിയിരുന്നു.

“എന്താടാ മെസ്സിൽ തിന്നാൻ?”

“പുട്ടും പഴവും”

“ഗോതമ്പിന്റെ ആണോ”

“ങാ, ചെല്ല്”

ഞാനും ശശിയും കോളേജിലൊട്ടും ജോൺസൻ മെസ്സിലൊട്ടും നടന്നു. പോകുന്നവഴിക്ക് ജഗ്ഗുവിനു മിസ് കാളും അടിച്ചു

ശനി ആയോണ്ട് അധികം ആളില്ല കോളേജിൽ. സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കുറച്ചു പേരും പിന്നെ സ്ഥിരം പഠിപ്പികളും കമിതാക്കളും മാത്രം.

ക്ലാസ്സിലെ ആസ്ഥാന പഠിപ്പി ഡുവോ ഫാത്തിമ-ജിതിൻ ഗ്രൗണ്ടിന്റെ ഒരു മൂലക്കിരുന്നു പഠിപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ രംഗ പ്രവേശനം ഗ്രൗണ്ടിന്റെ അടുത്തുള്ള ഗേറ്റിലൂടെ ആയതിനാൽ ഞങ്ങളുടെ അവർ തെല്ലൊരു ആശ്ചര്യത്തോടുകൂടി കൈവീശി കാണിച്ചു.

തിരികെ ഞാനും വീശി.

ശശിക്ക് പതിവ് പുച്ഛം.

“ലവളുടെ മൊല കണ്ടാ നീയ്യ്? ഫസ്റ്റ് ഇയറിൽ ഇത്രേം ഇല്ലായിരുന്നു. ഇതാ ജിതിൻ മൈരൻ പിടിച്ചു ആടുന്നോണ്ടാ. കള്ള കുണ്ണകുലുക്കി വെടല”.

വേറൊന്നും കൊണ്ട് പറയുന്നതല്ല അവൻ. അസൂയയും കുശുമ്പും അവന്റെ കൂടെപ്പിറപ്പാണ്. തന്നെയുമല്ല ഈ ഫാത്തിമ ഒരു മലപ്പുറകാരി കൊച്ചുസുന്ദരി. ജിതിൻ അത്യാവശ്യം കാണാൻ തരക്കേടില്ലാത്ത ഒരുവൻ. ശശിയുടെ സമനില തെറ്റാൻ ഇതൊക്കെ ധാരാളം.

കൂടുതൽ വഷളാവാതിരിക്കാൻ ഞാൻ അവനേം പിടിച്ചോണ്ട് കോളേജിന്റെ മുൻപിലത്തെ വരാന്തയിലോട്ട് നടന്നു. ദൂരെ നിന്നു ജഗ്ഗു വരുന്നതും കണ്ടു ഞങ്ങൾ ഒരു മൂലയ്ക്ക് ഇരുന്നു ബുക്കുകൾ നിവർത്തി.

“ഡേയ്, നീയൊക്കെ തൊടങ്ങിയൊ?? ഞാനില്ലാതെ??”

“ഇല്ലടാ. ബുക്ക് വിരിച്ചതേ ഉള്ളു.”

“തന്നെ തന്നെ. ഈ ചെക്കന്റെ തല കണ്ടാൽ അറിയാല്ലേ രാത്രി മുഴുവൻ പഠിച്ചിട്ട് എഴുന്നേറ്റ് വന്നതാണെന്ന്”, ജഗ്ഗു ശശിയുടെ തലമുടിക്ക് പിടുത്തമിട്ടോണ്ട് തല മെല്ലെ കറക്കി. ഇടക്കിടക്ക് ശശിയുടെ പിരി ഇറുക്കുന്നത് ജഗ്ഗുവിന്റെ ഒരു ഹോബി ആണു.

“ഫാ തായോളി, ഇരുന്നു വല്ലോം പറഞ്ഞു താ”.

ആസ്ഥാന പഠിപ്പി ഹാഷിമിന് പിന്നാലെ ജഗ്ഗുവാണ് പിന്നുള്ള പഠിപ്പി.

“ങ്ങാ…..അപ്പൊ നമുക്ക് മെക്കാനിക്സ് ഓഫ് പാർട്ടിക്കിൾസ് തുടങ്ങാം…..” . . രണ്ടാഴ്ച സ്റ്റഡി ലീവ് കിട്ടി. വ്യാഴം തൊട്ട്. അഞ്ചലിൽ പോയ ഹാഷി തിരികെ വന്നില്ല. ശശിക്ക് കുവൈറ്റിൽ പോവാൻ മടിയായതുകൊണ്ട് ആലപ്പുഴ ചേർത്തലയിലുള്ള അമ്മവീട്ടിലേക്കു പോകാൻ പ്ലാനിട്ടു. ജോൺസൻ വയനാട് വരെ എത്തണം. അവന്റപ്പൻ മാസത്തിൽ രണ്ടുപ്രാവശ്യം മലയിറങ്ങി തൃശ്ശൂര് ടൗണിൽ വരും, ചരക്കിന്റെ പൈസ മേടിക്കാനും അല്ലറചില്ലറ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാനും. ഈ ശനി ടൗണിൽ കാണുമെന്നു മോനോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതോണ്ട് അത് കണക്കാക്കി വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രിയിലെ ട്രെയിൻ കയറാനാണ് അവന്റെ

പ്ലാൻ. എനിക്ക് പിന്നെ രണ്ടു ബസ്സ് മാറിക്കയറിയാൽ വീടായി. ജഗ്ഗു കണ്ണൂർക്ക് വെച്ച് പിടിച്ചു. അച്ഛനിപ്പോ പാലക്കാടും അമ്മയിപ്പോ കണ്ണൂർ കെവിയിലും ആണു.

റൂമിന്റെ വാതിൽ പൂട്ടി അവസാനം ഞാനും ഇറങ്ങി. രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞു വീണ്ടും അടയിരിക്കാൻ വരുമെന്നറിയാവുന്നുണ്ട് ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേരുടെ പോലെ നൊസ്റ്റാൾജിയ ഒന്നും ഇല്ല.

വീടെത്തി പതിവ് പോലെ അമ്മേടെ വായിൽ നിന്നു ഗുണദോഷം+പരദൂഷണം+ആഹാരം കിട്ടി അനിയത്തിയേയും വെറുപ്പിച്ചു ഞാൻ പതിവ് പോലെ മടിപിടിച്ചിരുന്നു.

ലോഡ്ജിൽ ആയിരുന്നേൽ വല്ല കമ്പി പുസ്‌തകമോ ശശിയുടെ മൊബൈലിലെ MMS ക്ലിപ്പോ ഒക്കെ കണ്ടു സമയം കളയേണ്ട ഞാനാ… ഇപ്പൊ അമ്മയോടൊപ്പം അമ്പലത്തിലും കുടുംബത്തും അനിയത്തിയുടെ ടൂഷൻ സെന്റെറിലൊമൊക്കെ പോകുന്നത്. സ്റ്റഡി ലീവ് എന്തിനാണെന്നും പരീക്ഷ ഉണ്ടെന്നുമൊക്കെ ഞാൻ മറന്നിരുന്നു.

ആഴ്ചയിൽ രണ്ടിൽ കൂടുതൽ വിഷയത്തിന് കേരളാ സർവകലാശാല പരീക്ഷ ഇടില്ല. എഞ്ചിനീയറിംഗ് ആയതുകൊണ്ട് പിന്നേം കുഴപ്പമില്ല. പഴ ചോദ്യപേപ്പർ കിട്ടും. അതിന്റെ ഏതേലും പെർമ്യൂറ്റേഷൻ ആൻഡ് കോമ്പിനേഷൻ ആയിരിക്കും പുതിയ ചോദ്യ പേപ്പർ.

പരീക്ഷ തുടങ്ങുന്നതിന്റെ തലേ വെള്ളിയാഴ്ച തന്നെ ഞാൻ ലോഡ്ജിൽ തിരികെ ചേക്കേറി. തന്തപ്പടിയുടെ ISD ഉണ്ടായിരുന്നു പുറപ്പെടുന്നതിനു മുൻപേ.

“മര്യാദക്ക് പഠിച്ചോണം, കളിച്ചു നടക്കല്ല്, എന്തേലും കാണിച്ചാൽ ഞാനങ്ങോട്ട് വരും”, എന്നിങ്ങനെയുള്ള സ്ഥിരം ഉപദേശങ്ങൾ/ഭീഷണികൾക്ക് പുറമെ, “ഞാൻ തെക്കേലെ സുകുവിന്റടുത് നിനക്കൊരു മൊബൈൽ ഏല്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവൻ അടുത്താഴ്ചത്തെ വിമാനത്തിൽ വരും. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു അതെടുത്തോ” എന്നുള്ള മൊഴിമുത്തുകൾ കൂടി വീണു.

രംഭ തിലോത്തമ മേനകമാര് ഒരുമിച്ചു ഇറങ്ങി വന്നതിന്റെ പ്രതീതി.

വിശ്വൻ ഈസ് ഹാപ്പി.

മുറിയിൽ എത്തിയപ്പോ താടിക്ക് കയ്യും കൊടുത്തു ജോൺസൻ ഇരിക്കുന്നു.

താക്കോൽ എടുക്കാതെയാണ് അവൻ വീട്ടിൽ പോയത്. രാവിലെ വന്നതാണ്. മുഷിഞ്ഞു ആകെ കോലംകെട്ടു. ഞാനും അവനും അകത്തുകയറി ബാഗൊക്കെ വെച്ച് ഓരോ കുളിയും പാസ്സാക്കി. അടുത്തുള്ള കടയിലെ കോയിൻ ഫോണിൽ നിന്ന് ജഗ്ഗുവിനു വിളിച്ചു. അവൻ ഞായറാഴ്ചയെ എത്തു. ശശി ശനിയും. എങ്കിൽ ജംഗ്ഷനിൽ പോയി വല്ലോം തിന്നാമെന്നു വെച്ച് അങ്ങോട്ട് നടന്നപ്പോ ഹാഷിം എതിരെ വരുന്നു. പിന്നെ അവനേം കൂടി തട്ടുകടയിൽ കയറി.

വീട്ടിൽ നിന്നുള്ള വരവായൊണ്ട് എല്ലാത്തിന്റേം കയ്യിൽ കാശുണ്ട്. സൊ ലാവിഷായി പൊറോട്ടയും മുട്ട റോസ്റ്റും പിന്നെ ഈരണ്ടു പഴപൊരിയും ചായയും താങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ കണികണ്ടുണർന്നത് ശശിയെയാണ്.

“പൊലയാടി മോനെ, നിനക്ക് ഞാൻ വരാൻ കണ്ട നേരത്തെ കക്കൂസിൽ അടയിരിക്കാൻ കിട്ടിയൊള്ളോ??!!”

ജോൺസൻ കയറിയിട്ട് അരമണിക്കൂർ ആയെന്നു തോനുന്നു. ഇറങ്ങിയിട്ടില്ല. ശശിയാണേൽ ട്രയിനിലെ കക്കൂസുപയോഗിക്കത്തതും ഇല്ല. രാവിലത്തെ പരവേശം അവൻ എന്നെ തെറി പറഞ്ഞും തെക്കു വടക്കു വേഗത്തിൽ നടന്നു തീർക്കുന്നു.

“നിനക്ക് വെച്ചിട്ടുണ്ട് പൂറി”, എന്നും പറഞ്ഞു പുറത്തുവന്ന ജോൺസണെ തള്ളി മാറ്റിയിട്ട് അവനകത്തുകയറി. ഉച്ചയോടെ ഹാഷിമും എത്തി. പഠനം തകൃതിയായി നടന്നു.

മൊത്തം എട്ട് വിഷയങ്ങൾ ഉണ്ട്. അവസാനത്തെ രണ്ടു വിഷയം ക്രിസ്മസ് വാക്കേഷന്റെ മുന്നത്തെ ആഴ്ചയാണ്. ആതുരണ്ടും കുറച്ചു എളുപ്പമുള്ള വിഷയങ്ങൾ ആണ്. വെക്കേഷന് എന്തേലും ചെയ്യണം, അല്ലേൽ എവിടേലും പോണം എന്ന് എന്റെ മനസ്സിൽ അതിയായ മോഹം ആയിടക്കാണ് പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ടത്.

“എങ്കിൽ നമുക്ക് തിരുവനന്തപുരം സൂ, മ്യൂസിയം ഒക്കെ കാണാൻ പോവാം”, ജഗ്ഗു വാ തുറന്നു.

“ഡേയ് ഡേയ്, അപ്പി മ്യൂസിയവും സൂവും ഒന്നും വേണ്ട. കോവളം. അത് മതി”, ശശി വീറ്റോ ചെയ്തു.

“ഡിസംബറിൽ കോവളത്തു എന്തോ കാണാനാ? കടൽ കാക്കയെയോ?”, ഞാൻ കുറച്ചു നീരസം വിതറി. “എങ്കിൽ ഞാനൊരൈഡിയ പറയാം. എല്ലാണ്ണവും എന്റെ വീട്ടിലോട്ട് പോരെ”, ജോൺസന്റെ വക, “ഡിസംബർ ആണ്, വയനാടൻ തണുപ്പും പ്രകൃതി രമണീയതയും പോരാത്തതിന് ക്രിസ്തുമസ്സും”.

“കൊള്ളാം, ഫസ്റ്റ് റേറ്റ് ഐഡിയ”. ഞാൻ ഉത്സാഹത്തോടെ പിന്താങ്ങി.

“വെടിയിറച്ചി കിട്ടുവോ?”, താഴെ കുത്തിയിരുന്ന ജഗ്ഗു ആരാഞ്ഞു.

“കോപ്പ് കിട്ടും. കാട്ടിൽ കയറി വെടിവെച്ചാൽ ഫോറെസ്റ്റ്കാര് പൊക്കിക്കൊണ്ട് പോകുമെഡാവ്വേ”, ജോൺസൻ അവന്റെ പൂതി മുളയിലേ നുള്ളി, “നിങ്ങളെല്ലാം ക്രിസ്റ്മസിന്റെ രണ്ടുദിവസം മുൻപ് എത്തുന്ന രീതിയിൽ വാ. അതാകുമ്പോ എന്റെ പണികളും ഒക്കെ ഒന്നടങ്ങും”.

“എനിക്ക് ചെലപ്പോ വരാൻ പറ്റിയെന്നു വരില്ല”, തലചൊറിഞ്ഞോണ്ട് ഹാഷിം അരുളി.

“അതെന്ത്?”, കട്ടിലിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് ഉരുളിക്കൊണ്ട് ശശി ചോദിച്ചു.

“എടാ അമ്മാവന്റെ ഫൗണ്ടറിയിൽ ലോഹം സപ്ലൈ ചെയ്യുന്ന ഞങ്ങടെ ബന്ധത്തിൽ പെട്ട ഒരാളുണ്ട്. അയാൾക്കിപ്പോ വയ്യ. എന്നോട് ഒന്ന് ചെന്ന് നിൽക്കാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് വെക്കേഷന്”, തന്റെ കുടുംബസ്നേഹം തുറന്നു കാട്ടി ഹാഷിം ഒരു വളിഞ്ഞചിരി പാസ്സാക്കി.

“എന്ന നിങ്ങള് വാ”, ബാക്കിയുള്ളോരേ നോക്കി ജോൺസൻ ഉരുവിട്ടു.

കട്ടിലിന്റെ മുകളിൽ എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് സല്യൂട്ട് അടിച്ചു ശശി പ്രമേയം പാസ്സാക്കി.

ചൊവ്വയും വെള്ളിയുമായിരുന്നു അവസാന പരീക്ഷകൾ. ക്രിസ്തുമസ്സ് അടുത്ത ബുധനും. ചൊവ്വാഴ്ച രാവിലെ എഴുനേറ്റു പല്ലുതേക്കുമ്പോഴാണ് ഹാഷിം നാട്ടിൽ പോയ വിവരം അറിയുന്നത്. എന്തോ സീരിയസ് മാറ്റർ. പരീക്ഷ എഴുതുന്നില്ല.

മൊബൈലിൽ വിളിച്ചിട്ട് എടുത്തില്ല. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു ഒന്നൂടെ വിളിച്ചപ്പോഴാണറിഞ്ഞത് മറ്റേ അമ്മാവന്റെ ബന്ധത്തിൽ പെട്ട മെറ്റൽ സപ്ലയറുടെ ആരോഗ്യം പെട്ടെന്ന് മോശമായി, അതോണ്ട് പോയതാണെന്ന്.

“ങ്ഹാ, അടുത്ത വർഷം സപ്പ്ളി എഴുതാം”, അവൻ പറഞ്ഞോണ്ട് ഫോൺ വെച്ചു.

പരീക്ഷകൾ എല്ലാം എഴുതി പെട്ടിയും പ്രമാണവുമൊക്കെ എടുത്ത് ഞങ്ങൾ വീടുകളിലേക്ക് മടങ്ങി. അച്ഛന്റടുത്തു നിന്ന് വയനാട് പോകാൻ അനുമതി ഒപ്പിച്ചെടുത്തു, പിറ്റേ തിങ്കളാഴ്ച രാത്രി സുൽത്താൻ ബത്തേരിക്കുള്ള സൂപ്പർ എക്സ്പ്രസ് പിടിച്ചു. ചൊവ്വ വെളുപ്പിന് മൂടൽ മഞ്ഞു പുതച്ച, എല്ലു കോച്ചുന്ന

തണുപ്പുള്ള വായനാട്ടെത്തി. അവിടെ ഒരു ഒമിനി വാനും കൊണ്ട് ജോൺസൻ ഞങ്ങളെ സ്വീകരിച്ചു.

അവന്റെ തോട്ടത്തിലോട്ട് ഒരു ഇരുപത്തിയഞ്ചു മൈല് കാണും. അവൻ വണ്ടി ഓടിച്ചു അതികം തഴംബിക്കാത്തതുകൊണ്ട് പതുക്കെയാണ് സവാരി.

“കൊള്ളാം, ബൂട്ടിഫുൾ പ്ലേസ്”, മങ്കി ക്യാപ്പിൽ ഒതുങ്ങാത്ത മുടി ഒതുക്കാൻ ശ്രമിച്ചോണ്ട് ജഗ്ഗു വായനാടെന്ന സുന്ദരിയെ കണ്ണുകൾകൊണ്ട് ഭോഗിച്ചു തുടങ്ങി.

മുട്ടനൊരു ഗേറ്റും പിന്നെ വീട്ടിലേക്കു ഒരു അരകിലോമീറ്റർ നടവഴിയും താണ്ടി ഒമിനി മറ്റു രണ്ടു കാറുകൾ ഉള്ള ഷെഡിലേക്ക് ജോൺസൻ ഒതുക്കി.

“നീ ഇത്ര റിച്ച് ആണെന്ന് നോം അറിഞ്ഞില്ല്യ”, ഞാൻ കുമ്പിട്ടു നിന്ന് പറഞ്ഞു. മുതുകിനൊരിടിയും തന്നു അവൻ ഞങ്ങളുടെ ഉമ്മറത്തേക്ക് കയറ്റി. വണ്ടി വരുന്ന ശബ്ദം കേട്ടോണ്ട് അവന്റെ അമ്മച്ചി ഇറങ്ങി വന്നിരുന്നു.

ഒരു സാദാ കുലീന വീട്ടമ്മ. വെള്ള സാരി. ഞങ്ങളെ കണ്ടു കൈ തലപ്പിൽ തുടച്ചോണ്ട് അടുത്ത് വന്നു പരിചയപെട്ടു.

“ആരാമ്മച്ചി?”, ഒരു സ്ത്രീ മൊഴി, പുറത്തൂന്ന്. നോക്കുമ്പോ കയ്യിലെ കൂടക്കകത്തു നിറയെ വെണ്ടയും കാന്താരിയും ഇട്ടോണ്ട് ഏകദേശം അഞ്ചരയടി ഇരുനിരത്തിൽ ഒരു കൊച്ചുസുന്ദരി.

“ജോണിന്റെ കൂട്ടുകാരാടി. ദേ ഇവന്റെ പേര് കേട്ടോ, ഭാസ്കര പണിക്കർ!”, അമ്മച്ചി ജഗ്ഗുവിനെ നോക്കി ചിരിച്ചോണ്ട് പറഞ്ഞുകൊടുത്തു.

“അതെന്നാ കോപ്പിലെ പേരാടാവ്വേ”, തരുണീമണി ചോദിച്ചു.

“ങ്ഹാ അതെന്റെ പേരാണ്. തനിക്കെന്താ?”, ദേഷ്യത്തിന്റെ തെല്ലൊരു അംശത്തോടെ ജഗ്ഗു തിരികെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞു.

“ഇതെന്റെ മൂത്ത ചേച്ചിയാടാ, മറിയ”, ജോൺസൻ ഇടപെട്ടു.

“വന്ന കാലിൽ നിൽക്കാതെ വാ പിള്ളേരെ”, അമ്മച്ചി ഞങ്ങളെ ആനയിച്ചു.

“മഗ്ദലീന മറിയം ആണോ?”, ജഗ്ഗു അമ്മച്ചിയും ജോൺസണും കേൾക്കാതെ ചേച്ചിയോട് ചോദിച്ചു.

“അത് നെന്റെ തള്ള”, എന്നും പറഞ്ഞു അവന്റെ വയറ്റിനൊരു കുത്തും കുത്തി ചേച്ചി വേറെ വഴിക്ക് പിരിഞ്ഞു പോയി.

“സംതൃപ്തനായി”, ജഗ്ഗു വയറുഴുഞ്ഞോണ്ടു പറഞ്ഞു. എല്ലാരും കുളിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും തോട്ടത്തീന്നു അവന്റപ്പനും എത്തിയിരുന്നു. പിന്നെ എല്ലാരും കൂടിയിരുന്നു വെള്ളയപ്പവും ഇടിയിറച്ചിയും പഴവും കഴിച്ചു.

“കേട്ടോടാ മക്കളെ, ഇവൻ കോളേജിൽ പോയിവന്നതിൽ പിന്നാണ് ഒരു മനുഷ്യക്കോലം വെച്ചത്”, പീലിപ്പോസ് അങ്കിൾ തന്റെ ഭാര്യയും മൂത്തമോളും കേൾക്കാതെ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു.

ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞു ചായയും മൊത്തികുടിച്ചോണ്ട് ഞങ്ങളെല്ലാം വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തിരിക്കുന്നു.

“ഇവൻ പള്ളി, കൊയർ, ക്യാമ്പ് എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു നടക്കുവല്ലായിരുന്നോ? ഹോ, അവന്റെ തള്ളയുടെ അപ്പന്റെ അതേ സ്വഭാവം. ഇപ്പൊ കൊറേ മാറിയിട്ടുണ്ട്. ദേ, ദിവസവും ഷേവ് ചെയ്തോണ്ടിരുന്ന ഇവനിപ്പോ പറയുവാ, മറ്റേ കുന്ത്രാണ്ടം വേണമെന്ന്! എന്നതാടാ അത്?”

“ട്രിമ്മർ അപ്പാ”

“ങ്ഹാ, അത്. മോൻ തത്കാലം കത്രികയും കത്തിയും ഉപയോഗിച്ചാൽ മതി.”

അങ്ങനെ പീലിപ്പോസച്ഛാച്ചന്റെ കൂടെ ഞങ്ങളെല്ലാം തോട്ടവും കുളവും

ചന്തയുമൊക്കെ നടന്നും ജീപ്പിലും കണ്ടു. ഉച്ച ആയപ്പോ തിരികെ വന്നു ചോറും മോരുകറിയും പുഴമീനും അച്ചാറും താങ്ങി.

അമ്മച്ചിയുടെ ഉപദേശപ്രകാരം പിന്നെ റസ്റ്റ്.

ഇതിനിടക്ക്‌ മാറിയ ചേച്ചിയെയും പരിചയപെട്ടു. പുള്ളിക്കാരി M.Sc ആണ്. ബോട്ടണി. വീട്ടിലെയും തോട്ടത്തിലേം കൃഷിയും മേൽനോട്ടവും അപ്പനാണേലും മാറിയചേച്ചി കൂടെ ഇറങ്ങിയപ്പോഴാണ് ക്വാളിറ്റി കൂടിയതും വരുമാനം വർധിച്ചതും.

ക്രിസ്സ്മസ്സ് ദിനം അടിപൊളി ആയിരുന്നു. രാവിലെ എല്ലാരും രണ്ടു വണ്ടികളിൽ ആയി പള്ളിയിൽ പോയി. ഞങ്ങൾ പുറത്തു നിന്ന് പള്ളിയെയും അലങ്കാരങ്ങളെയും നോക്കി കണ്ടു.

“ദേ നോക്കളിയാ, സെമിത്തേരി!”, ജഗ്ഗു എന്നെയും പിടിച്ചോണ്ട് അങ്ങോട്ട് നടന്നു.

പ്രാർത്ഥനയും മറ്റും കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ തിരികെ വന്നു പ്രാതലും കഴിച്ചു ഉച്ചക്കത്തെക്കുള്ളതിനു തയ്യാറെടുത്തു. വിഭവ സമൃദ്ധം ആയതുകൊണ്ട് എല്ലാരും സഹായിക്കണം എന്ന് അമ്മച്ചിയുടെ ഓർഡർ.

ക്രിസ്സ്മസ്സിന്റെ പിറ്റേന്ന് ഞങ്ങൾ മലയിറങ്ങി ബസ്സ് കയറി. പാതിരാത്രി ആയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ വീട് പിടിച്ചു. ജനുവരി രണ്ടിന് കോളേജ് തുറക്കും. ഡിസംബർ മുപ്പത്തൊന്നിനു എന്റെ പുതിയ മൊബൈലിലേക്ക് ശശി വിളിച്ചു.

ഓ, ഹാപ്പി ന്യൂ ഇയർ പറയാനാകും.

“ഹാപ്പി ന്യൂ ഇയർ അളിയാ”, ഞാൻ ശുഭപ്രതീക്ഷയുടെ വെള്ളരിപ്രാവായി മൊഴിഞ്ഞു.

“ന്യൂ അണ്ടി. ഡാ ആ ഹാഷിമിന്റെ ലാൻഡ്‌ലൈൻ അറിയാമോ നിനക്ക്?”, ശശി എന്റെ ശുഭപ്രതീക്ഷയേ തെറ്റാലി വെച്ച് എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി.

“ഇല്ലടെയ്. എന്താ കാര്യം?”

“അതൊക്കെ നാളെ വൈകിട്ട് പറയാം. അല്ല, കാണിച്ചു തരാം. നീ എത്തില്ലേ ലോഡ്ജിലേക്ക് വൈകിട്ടാകുമ്പോൾ?”

“യെസ്. ഐ വിൽ ബി ദേർ”

വൈകിട്ട് നാലരയുടെ ബസ്സിന്‌ ഞാൻ ലോഡ്ജിൽ എത്തി. മുറിയിൽ ശശി കിടന്നുറങ്ങുന്നു. ജോൺസൻ വസ്ത്രവും ബുക്കും അടുക്കുന്നു. ജഗ്ഗു താഴെയിരുന്നു ചീട്ടു കശക്കുന്നു.

“ഏതാ വിശ്വമൈരാ താമസിച്ചത്?”

“ന്യൂ ഇയർ ദിവസം ബസ്സൊക്കെ കുറവാടെയ്”

“നീ വന്നിട്ട് നമ്മക്ക് എന്തോ കാണിച്ചു തരാമെന്നു ദേ ലവൻ പറഞ്ഞു. ഒണർത്തു”, ശശിയെ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു ജഗ്ഗു.

ബാഗ് ഊരി വെച്ച് ഞാൻ ശശിയുടെ കട്ടിലിൽ ചാടിക്കയറി അവന്റെ മൂക്ക് പൊത്തിപിടിച്ചു.

“ഹമ്മേ”, എന്ന് വിളിച്ചോണ്ട് ശശി കണ്ണുതുറന്നു.”നാശം”.

വെളിയിൽ പോയി മൂക്ക് ചീറ്റികൊണ്ട് ശശി ചാർജ് ചെയ്യാൻ വെച്ചിരിക്കുന്ന

അവന്റെ മൊബീൽ എടുത്തോണ്ട് ഞങ്ങളെ അണിനിരത്തി.

“അപ്പൊ ഹാഷിം വരണ്ടേ?” ജോൺസൻ സംശയം ഉയർത്തി.

“അവനെ ആണ് നമ്മൾ കാണാൻ പോകുന്നത്”, ശശി മൊബൈൽ തുറന്നു മെസ്സജ്സ് ഫോൾഡർ തുറന്നു.

ഏറ്റവും ഒടുക്കം വന്ന MMS തുറന്നു.

അരണ്ട വെളിച്ചം. ഏതോ ഓലമേഞ്ഞ മതിലിലെ ചെറിയ ദ്വാരത്തിലൂടെ ആരോ എടുത്ത തുണ്ട് സീൻ. ഒട്ടും വ്യക്തമല്ല. പിന്നേ, MMSന് 1080p അല്ലെ. ഒരു തടിച്ച ചുരുളൻ മുടിയുള്ള സ്ത്രീ. അവർ കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നു. അവരുടെ ബ്ലൗസ് മാറിന്റെ രണ്ടു സൈഡിലേക്കും തുറന്നിരിക്കുന്നു. അവരുടെ മുകളിൽ ഒരു യുവാവ്, തന്റെ ടി ഷർട്ട് ഉയർത്തി വായിൽ കടിച്ചു പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവരെ പറന്നടിക്കുന്നു. വലിയ ക്വാളിറ്റി ഇല്ലാത്ത വീഡിയോ ആയിരിന്നിട്ടുപോലും അവന്റെ അടിയുടെ ശബ്ദം ക്ലിയർ ആയിട്ട് കേൾക്കാം. അതിനൊരു പതിഞ്ഞ താളവും ഉണ്ടായിരുന്നു.

“നീ ഹാഷിയെ കാണിച്ചു തരാമെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് ഇതേതോ വെടിവെക്കൽ ആണല്ലോഡേയ്”, സ്‌ക്രീനിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാതെ ജോൺസൻ മൊഴിഞ്ഞു. എന്നിട് പതുക്കെ കഴുത്തിൽ കിടന്നിരുന്ന കൊന്ത കറക്കി കുരിശു അവന്റെ പുറകുവശത്തിലാക്കി.

കർത്താവിനോടുള്ള ബഹുമാനം.

“എടാ ആ ചെറുക്കൻ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഷർട്ട് നോക്കെടാ” ശശി ഒരുമാതിരി ക്വൊട്ട കിട്ടാത്ത പട്ടാളക്കാരെ പോലെ പല്ലുരുമി.

പിന്നേ, ഓരോ അടിയുടെയും ശക്‌തിയിൽ മുകളിലോട്ടും താഴേക്കും സഞ്ചരിക്കുന്ന ആ മുലകുംഭങ്ങളിൽ നിന്നും കണ്ണെടുത്തിട്ടല്ലേ ഓടിക്കുന്നവന്റെ ഷർട്ട് നോക്കാൻ സമയം കിട്ടു.

അപ്പോഴക്കും ക്ലിപ്പ് അവസാനിച്ചു.

“ഹ, റിപ്പീറ്റ്”, ജഗ്ഗു ഫോൺ തട്ടി പറിച്ചു വീണ്ടും ക്ലിപ്പിട്ടു.

ഒന്നുരണ്ടു പ്രാവശ്യം കണ്ടതിനു ശേഷമാണു ശശി പറഞ്ഞപോലെ ചെറുക്കന്റെ ഷർട്ട് ഞങ്ങൾ നോക്കുന്നത്.

“ഇതിലൊരു പ്രശ്നവും ഇല്ലല്ലോടാ”, ജോൺസൻ തലചൊറിഞ്ഞു.

“എടാ മൈറോളെ, അതെന്റെ ടി ഷർട്ട് ആടാ!! ആ മൈരൻ കഴിഞ്ഞ മാസം ആദ്യമായി അഞ്ചലിൽ പോയപ്പോ എടുത്തോണ്ട് പോയിട്ട് അവിടെ മറന്നു വെച്ചതാ എന്നും പറഞ്ഞതാ.”

വീണ്ടും സൂക്ഷ്മ പരിശോധനക്ക് ക്ലിപ്പ് വിദേയനായി.

അതേ. യെസ്. ശശിയുടെ ബ്രാൻഡഡ് പോളോ ടി ഷർട്ട്. ഓറഞ്ചു കോളർ. അത് തന്നെ. തടിച്ചിയുടെ മുല ഒരു കൈകൊണ്ടു പിടിക്കുമ്പോൾ അടുത്ത പ്രൂഫും കിട്ടി. ഹാഷിം വാച്ചിന്റെ ഡയല് തിരിച്ചാണ് ഇടുക. കൈ മലർത്തി സമയം നോക്കാൻ.

സെയിം വാച്ച്, സെയിം പൊസിഷൻ.

ജോൺസൻ മൂക്കത്തു വിരൽ വെച്ചു. ജഗ്ഗു തലയിൽ കൈകൊടുത്തു. ശശിയുടെ മുഖത്തു വേറേതോ ഭാവം. ഞാൻ സ്തബ്ധനായി.

രാത്രി പത്തരയോട് കൂടി ഹാഷിം ബാഗും തൂക്കി ലോഡ്ജിലേക്ക് എഴുന്നള്ളി. വന്നപാടെ ബാഗും കവറുമൊക്കെ കട്ടിലിൽ ഇട്ടു.

“അളിയാ ഹാപ്പി ന്യൂ ഇയർ”, ഞാൻ ഹസ്‌തദാനം നൽകി.

“ഹാപ്പി ഹാപ്പി” അവൻ എന്റെ കൈപിടിച്ച് കുലുക്കി.

“ജഗ്ഗു, പിടിച്ചോടാ”, ഞാൻ അലറി, എന്നിട്ടവന്റെ കൈരണ്ടും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. ജഗ്ഗു അവന്റെ പുറകീന്നു ചുറ്റിപിടിച്ചു. ജോൺസൻ കാലുരണ്ടും പിടിച്ചിട്ട പൊക്കി. ശശിയുടെ കൈലി എടുത്തു കയ്യും, എന്റെ തോർത്തെടുത്തു അവന്റെ കാലും കെട്ടി.

ഒന്ന് മിണ്ടാൻ കഴിയുന്നെന് മുൻപേ അവന്റെ നെഞ്ചത്തോട്ടു ശശി കയറിയിരുന്നു. മൊബൈൽ സ്ക്രീൻ അവന്റെ മൂക്കിന്റെ മുകളിൽ വെച്ചു കാണിച്ചു.

“എടാ തായൂക്കോളി, എന്താടാ ഇത്?”, ദേഷ്യത്തിൽ ശശി പുതിയ തെറികൾ ഓൺ ദി സ്പോട് കണ്ടുപിടിച്ചു.

ഒരു നിമിഷം ഹാഷിമിനൊന്നും മനസിയിലായില്ല. പക്ഷെ പതുക്കെ അവന്റെ കണ്ണുകൾ വിടരുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.

ഞാൻ അല്ല, വേറെ ആരോ, ഇത് പഴയതല്ലേ എന്നൊക്കെ ആശാൻ നമ്പർ ഇറക്കാൻ നോക്കി. പക്ഷെ അവന്റെ ബാഗിൽ നിന്ന് ആ ഷർട്ട് എടുത്തു ഞങ്ങൾ വെരിഫിക്കേഷൻ പരേഡ് നടത്തി. കൂടാതെ വാച്ചും.

“രക്ഷയില്ല മോനെ, നീ ഒള്ളത് ഒള്ള പോലെ പറ. ഫുൾ ഡീറ്റെയിൽസ്. നതിങ് മിസ്സിംഗ്. കേൾക്കുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് അവളുടെ രാവുകൾ കണ്ട ഫീൽ കിട്ടണം”. ജഗ്ഗു അവന്റെ കെട്ടഴിച്ചുകൊണ്ടു അടുത്തിരുന്നു.

ഹാഷിം ഒന്ന് ഞെളിഞ്ഞു. പതുക്കെ മതിലിലേക്കു ചാരി. അവന്റെ മുഖത്തൊരു പുതിയഭാവം ഞങ്ങൾക്കിപ്പോൾ കാണാം. എന്തൊക്കെയോ നേടിപിടിച്ചതിന്റെ ഭാവം.

കോതബ് പുരാണം കാണ്ഡം – ഒന്ന് ബർമ്മ ലോഡ്ജ് പാർട്ട് – രണ്ട് “ഹാഷിമിന്റെ കന്നി പുരാണം”

മലയാളവും കന്നടയും എനിക്ക് നന്നായി വഴങ്ങും. അച്ഛൻ കന്നഡിഗ ആണ്. ഡോക്ടർ ആയ അച്ഛൻ പ്രേമിച്ചു കെട്ടിയതാണ് നേഴ്സ് ആയ കൊല്ലം അഞ്ചേകാരി അമ്മയെ. പ്രേമിച്ചു കെട്ടിയിട്ടും അമ്മയുടെ വീട്ടുകാര് സഹകരിച്ചു കല്യാണത്തിനും പ്രസവത്തിനുമൊക്കെ. അമ്മയുടെ അച്ഛൻ ആളൊരു ലിബറൽ ചിന്താഗതിക്കാരനാ. സ്വന്തമായി ഫൗണ്ടറി ഉണ്ട്. മെറ്റൽ ഉരുക്കി ഓരോ ആകൃതിയിൽ ആക്കുന്ന ഒരു വലിയ വർക്ഷോപ്.

ഇപ്പോൾ നോക്കി നടത്തുന്നത് മൂത്തമകനാണ്. എന്റെ അമ്മാവൻ. അപ്പൂപ്പൻ ഇപ്പൊ അധികം പുറത്തിറങ്ങാറില്ല. ചില്ലറ രോഗങ്ങളും മറ്റുമൊക്കെ ഉണ്ട്. അമ്മാവന് പക്ഷെ അപ്പൂപ്പനെ പോലെ കാര്യക്ഷമത ഇല്ല. എല്ലാത്തിനും അപ്പൂപ്പന്റെ അടുത്ത് ഓടി വന്നു ചോദിക്കേണ്ട അവസ്ഥ.

എന്നാ സഹായത്തിനു ഒരാളെ വെക്കാൻ പറഞ്ഞാ അതും ചെയ്യുകേല. പണ്ടെങ്ങാണ്ട് ഒരുത്തനെ മാനേജർ ആയി വെച്ചു അവൻ കുറച്ചു പൈസയുമായി മുങ്ങിയതാണ് കാരണം.

ആയിടക്ക്, എന്റെ മൂന്നാം സെമസ്റ്റർ പരീക്ഷയുടെ സ്റ്റഡി ലീവിന് മുന്നേ, അമ്മാവന്റെ വർക്ഷാപ്പിലേക്ക് വലിയൊരു ഓർഡർ വരുന്നത്. തമിഴ്നാട്ടിലെ

ഏതോ കമ്പനിക്ക് വേണ്ടി അലൂമിനിയം ഷീറ്റുകൾ ചെയ്തുകൊടുക്കാൻ.

സബാഷ്. മാമൻ സ്ഥിരം ആൾക്കാരെ വിളിച്ചു. ഫൗണ്ടറി പ്രവർത്തിപ്പിക്കാൻ ആളായി. പക്ഷെ അലൂമിനിയം വേണം. അതും നല്ല ശുദ്ധമായത്. ദൂരെ നിന്ന് വരുത്തിച്ചാൽ അതിന്റെ ഗതാഗത ചാർജ് കൊടുക്കണം. പണി മുതലാവുകേലാ.

ചടയമംഗലം ജടായു പാറയുടെ അടുത്ത് ഒരു ആലയുണ്ട്. തങ്കച്ചന്റെ. അവിടെ അന്വേഷിക്കേടാ എന്ന് അപ്പുപ്പൻ ഓർഡർ ഇട്ടു.

തങ്കച്ചന് ഇപ്പൊ ക്ഷീണമാണ്. പാരമ്പതാഗത ശൈലിയിൽ ആയിരുന്നു പുള്ളി ആല കൊണ്ടുപോയികൊണ്ടിരുന്നത്. ഇപ്പൊ അതുകാരണം വലിവുണ്ട്. എന്നാലും പണി മറന്നിട്ടില്ല. സഹായത്തിനു പെണ്ണുംപിള്ള സരസമ്മയും ഉണ്ട്. ഒരു മോൻ ഉള്ളത് ബാംഗ്ലൂരോ മറ്റോ ജോലി ചെയ്യുന്നു.

അമ്മാവൻ പോയി തിരക്കിയപ്പോ വരാമെന്നു സമ്മതിച്ചു. പക്ഷെ സഹായത്തിനു ഒരാളെ വേണം. അമ്മാവൻ സമ്മതിച്ചു.

ഓർഡർ പിടിച്ചു, അഡ്വാൻസും വാങ്ങി. ഫൗണ്ടറിയിൽ വേണ്ട അച്ചും മറ്റു പണിയായുധങ്ങളും സങ്കടിപ്പിച്ചു, തങ്കച്ചനെയും ഭാര്യയെയും മലമുകളിൽ എത്തിച്ചു. സഹായിയെയും വെച്ചു.

എന്റെ സ്റ്റഡി ലീവ് തുടങ്ങുന്നതിന്റെ തലേ ആഴ്ച അമ്മാവൻ വിളിച്ചു.

“എടാ ഹാഷീ, നീയ്യ് രണ്ടു ദിവസത്തേക്ക് വാടാ. ഫൗണ്ടറിയിൽ പുതിയ പണി തുടങ്ങി. നിനക്ക് ഇതിനോടൊക്കെ വലിയ കമ്പം അല്ലായോ?? ഒക്കെ കണ്ടിട്ട് പോകാം.”

ശെരിയാണ്. എനിക്ക് മെറ്റലർജി, മൈനിങ് എന്നിവയൊക്കെ വലിയ കമ്പം ആണ്. തന്നെയുമല്ല, അമ്മാവന്റേം അപ്പുപ്പന്റെയും അടുത്ത് ചെന്നാൽ റോയൽ ട്രീട്മെന്റും. മക്കളില്ലാത്ത അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും ഞാനാണ് ദത്തുപുത്രൻ. അതിന്റെ ബലത്തിലാണ് അച്ഛനും അമ്മയും കേരളത്തിൽ പഠിക്കാൻ വിട്ടത്.

ആ ശനിയും ഞ്യായറും ഫൗണ്ടറിയിൽ പോയി പുതിയ പണിയൊക്കെ നോക്കി കണ്ടു. തങ്കച്ചൻ ചേട്ടൻ സഹായത്തിനു നിക്കുന്ന പയ്യനോട് പണി പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോൾ ഞാനും കൂടി. ഒന്നുമില്ലേലും അറിവാണല്ലോ. പിന്നെ ഗ്യാപ്പിനു ഗ്യാപ്പിന് സരസമ്മയെ ഒന്ന് കാണാം.

സരസമ്മയെ എങ്ങനാ ഒന്ന് വർണിക്കുന്നത്….

ങ്ഹാ..”ഗുരു ശിഷ്യൻ” എന്നൊരു മലയാളം പടം ഉണ്ട്. ജഗദീഷ് തെരുവ് മജീഷ്യൻ. ജഗതി ഒരു വലിവുള്ള ചായക്കടക്കാരൻ. മഞ്ജു പിള്ള ചായക്കടകരന്റെ മദാലസയായ ഭാര്യ, കലാഭവൻ മാണി ജഗദീഷിന്റെ അസിസ്റ്റന്റ്.

അതിലെ മഞ്ജു പിള്ളയുടെ ഏകദേശ രൂപമാണ് നമ്മുടെ സരസമ്മക്ക്. പ്രായം ഒരു നാല്പത് നാല്പത്തി നാളൊക്കെ കാണും. നല്ല കാച്ചിയ വെളിച്ചെണ്ണയുടെ നിറം. എപ്പോഴും ഉച്ചികെട്ടി വെച്ചിരിക്കുന്ന മുടി. വില്ലുപോലെ വളഞ്ഞ പുരികം. അല്പം ഉന്തിയ ചുണ്ടുകൾ സദാ പിളർന്നിരിക്കും. മിക്കപ്പോഴും മുണ്ടും ബ്ലൗസും തോർത്തും വേഷം.

സത്യം പറഞ്ഞാൽ ആദ്യമൊന്നും ഞാൻ അവരെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. തങ്കച്ചൻചേട്ടന്റെ വായിൽ നിന്നും വീഴുന്ന വാക്കുകളിൽ ആയിരുന്നു എന്റെ മുഴുവൻ ശ്രദ്ധ.

ഫൗണ്ടറിയുടെ അകത്തു തന്നെ മെറ്റൽ ഉരുക്കുന്ന ആല ഉണ്ട്. പണ്ടത്തെ പോലെ വീശിയും ഊതിയും ഒന്നും കനല് എരിക്കേണ്ട. ഇപ്പൊ ഇലക്ട്രിക്ക് ബ്ലോവർ ഉണ്ട്. അത് വെച്ചാണ് കസർത്തു.

“ഒരു ഇലക്ട്രിക്ക് ഫർനസ് വാങ്ങണം. ങ്ഹാ, നീ പഠിച്ചൊരു നില എത്തിയിട്ട് വേണം ഒക്കെ ശെരിയായി വിപുലീകരിക്കാൻ”, സൈറ്റ് വിസിറ്റിനു വന്ന അപ്പുപ്പൻ ആലയിൽ എത്തിയപ്പോ എന്നോട് ആത്മഗതം പറഞ്ഞു.

“തങ്കച്ചാ, എന്തൊക്കെയാടാ പണികൾ, നീ എത്ര ദിവസം എടുക്കും ഇവനെ പണി പഠിപ്പിക്കാൻ?” സഹായിയെ ചൂണ്ടി അപ്പുപ്പൻ തങ്കച്ചനോട് ചോദിച്ചു.

“അതിപ്പോ ജനാർദ്ദനൻ മാഷെ, വലിയ പ്രശ്നമൊന്നും കാണില്ല. ദേ, ഈ സാധനം ഞാൻ പറയുമ്പോ ഓഫ് ആക്കണം, ഓൺ ആക്കണം”, ബ്ലോവർ സ്വിച്ച് കാണിച്ചു തങ്കച്ചൻ മറുപടൈ പറഞ്ഞു, “പിന്നെ കനല് കെടാതിരിക്കാൻ ഇന്ധനം എത്തിക്കണം. ഭാരം ചുമക്കാനും തീർന്ന ഉരുപ്പടികൾ മാറ്റാനും സഹായം വേണം. ഇത്രയേ ഉള്ളു. ബാക്കിയൊക്കെ ഞാൻ നോക്കാനുള്ളതേ ഉള്ളു”.

എല്ലാം നോക്കി കണ്ടു ഞാൻ പുറത്തോട്ടിറങ്ങി. ഫൗണ്ടറിയുടെ അകത്തൊരു കൊച്ചു ആപ്പീസുണ്ട്. കറുത്ത ഫിലിം ഗ്ലാസിൽ ഒട്ടിച്ചതാണ് അതിന്റെ മതിലുകൾ പണിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. ആ കറുത്ത ഫിലിമിൽ, ഏകദേശം എന്റെ നെച്ചിന്റെ പൊക്കത്തിൽ ഒരു നാലിഞ്ച് വീഥിയിൽ ഫിലിം ഇല്ല. പുറത്തൂന് അകത്തോട്ടും, തിരിച്ചും കാണാം.

ആപ്പീസിന്റെ ചുമരിൽ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന “അഞ്ചൽ സർവീസ് കോപ്പറേറ്റീവ് ബാങ്കിന്റെ” കലണ്ടറിൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ പതിഞ്ഞു.

ഈ ആഴ്ച ലീവ് തുടങ്ങും. പിന്നെ രണ്ടാഴ്ച ഇവിടെ കൂടം. പിന്നൊരു മൂന്നാഴ്ച പരീക്ഷ. പിന്നെ വക്കേഷൻ രണ്ടാഴ്ച. അതും ഇവിടെ കൂടാം. അമ്മയോട് പറഞ്ഞു ശെരിയാക്കണം.

ക്ളും!!!

എന്തോ വീണ ശബ്ദം കേട്ട് ഞാൻ ഗ്ലാസിന്റെ ഫിലിം ഒട്ടിക്കാത്ത ഭാഗത്തൂടെ പുറത്തു നോക്കി.

സരസമ്മ. കയ്യിൽ നിന്നും എന്തോ താഴെ പോയി. തിരികെ എടുക്കാൻ കുനിയുകയാണ് കക്ഷി.

ബ്ലൗസിന് മീതെ ഒരു മീറ്ററിന്റെ തോർത്ത് കുത്തിയിരിക്കുന്നോണ്ട് കണ്ണുകൾക്ക് വിരുന്നിനു ഒന്നും ഇല്ല.

ഛെ. നിരാശാജനകം. ഞാൻ തിരികെ കലണ്ടറിലോട്ടു കണ്ണുകൾ പായിച്ചു.

ക്ളും! ക്ളും!!!

നേരത്തെ ഒരു കയ്യിൽ ഉള്ളതായിരുന്നു വീണത്. ഇപ്പൊ രണ്ടു കയ്യിലേയും വീണു. ഒപ്പം തോർത്തിന്റെ അറ്റം മടിയിൽ കുത്തിയിരിക്കുന്നതും അഴിഞ്ഞു.

അസ്വസ്ഥമായി ആ അറ്റം അവർ പൊക്കി, തോർത്ത് ഒരു ഷാൾ പോലെ മറ്റേ തോളിലോട്ട് ഇട്ടു. എന്നിട്ട് കുനിഞ്ഞു താഴെ വീണ സാധനങ്ങൾ പെറുക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഓ. തവിട്ടു നിറത്തിലുള്ള ബ്ലൗസ്. കുനിഞ്ഞപ്പോ അവരുടെ മുലകളുടെ ആകൃതിയും മുഴുപ്പും എന്റെ കണ്ണുകൾക്കു കുളിർമ നൽകി.

നീളൻ ചാൽ. അതിലോട്ടു ഒരു നേർത്ത മാല ഊർന്നു ഇറങ്ങി കിടക്കുന്നു. എന്റെ പൊന്നോ. ഇതൊക്കെയാണ് മൊല. സ്വർണനിറം. ഒരണ്ണം എന്റെ രണ്ടു കയ്യിൽ ഒതുങ്ങും. നല്ല സോഫ്റ്റ് ആയിരിക്കും, ഞാൻ മനസ്സിൽ ഓർത്തു.

എന്ത് വിലകൊടുത്തും വെക്കേഷൻ ഇവിടെ നിൽക്കണം.

തിരികെ ലോഡ്ജിൽ എത്തുമ്പോഴും അവരുടെ ആ കുന്നുകൾ എന്റെ കണ്മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

സ്റ്റഡി ലീവ് തുടങ്ങിയപ്പോഴേ ഞാൻ അമ്മ വീട്ടിലേക്കു വിട്ടുപിടിച്ചു. പിറ്റേന്ന് മുതൽ പഠിക്കേണ്ട പുസ്തകവും എടുത്തു ഫൗണ്ടറിയിലെ കുടുസു ആപ്പീസിന്റെ ഉള്ളിൽ തമ്പടിച്ചു.

ദർശനേ സുഖം.

ഇടക്കൊക്കെ ആലയിലെ പണി നോക്കി നിൽക്കും. വിറകും മെറ്റലുമൊക്കെ കുനിഞ്ഞെടുക്കുമ്പോ സരസമ്മയുടെ ആ കുണ്ടികൾ എന്റെ മുന്നിൽ നാല് മണി പൂവ് പോലെ വിടരും.

അപ്പൊ ഇതിനെയാണ് “കുതിര ചന്തികൾ” എന്ന് കമ്പി പുസ്തകങ്ങളിൽ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.

ഫന്റാസ്റ്റിക്ക്.

സരസമ്മയുടെ ഭൂമിശാസ്ത്രം നോക്കി ഞാൻ ദിവസവും രണ്ടു വീതം വാണങ്ങൾ പ്രിതൃ ആത്മാക്കള്ക്കു സമർപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരെണ്ണം രാവിലെ പതിനൊന്നു കഴിഞ്ഞും, അടുത്തത് ഉച്ചക്ക് മൂന്നര നാലിന്റടുത്തും.

ഇടയ്ക്കു ഞാൻ അറിയാത്തവണ്ണംപോലെ അവരെ ഒന്ന് മുട്ടിയൊക്കെ നോക്കി. വലിയ ഭാവവ്യത്യാസമൊന്നും ഇല്ല. അവര് ശ്രദ്ധിച്ചൊന്നു തന്നെ സംശയമാ.

തിരികെ പോയി പരീക്ഷ എഴുതി. പഠിക്കാനൊക്കെ ലൈബ്രറിയിൽ പോകുമ്പോൾ ലഘു വായന സെക്ഷനിലൊക്കെ ഞാൻ ഒന്ന് പരതി; “നാല്പതുകാരിയെ എങ്ങനെ വളക്കാം” എന്ന് വല്ല പുസ്തകവും ഇനി ഉണ്ടെങ്കിലോ?

അങ്ങനത്തെ പുസ്തകം ഇല്ല.

ഞാൻ വായിച്ച കൊച്ചു പുസ്തകളും പരദൂഷണ മാഗസീനുകളും മുഖവിലക്കെടുത്തു അവരുടെ അടുത്ത് ചെന്നാൽ അവരെന്റെ മോന്ത പിടിച്ചു കനലിൽ ഉരക്കും. കരിഞ്ഞ മോന്തയും വെച്ച് നടക്കാൻ ഭയങ്കര പാടാ.

അവസാനത്തെ പരീക്ഷയുടെ മുൻപത്തെ ഞായറാഴ്ച അമ്മാവന്റെ ഫോൺ വന്നു.

ആലയിൽ ഉരുക്കിയ ലോഹം സഹായി ചെക്കൻ എടുത്തോണ്ട് പോകുമ്പോൾ കാലുതെറ്റി. പൊള്ളലോന്നും പറ്റിയില്ല. ചെക്കൻ വീപ്പയിലെ വെള്ളം മറിച്ചു കനലിൽ ഇട്ടു. പുക ശ്വസിച്ചു തങ്കച്ചൻ ആശുപത്രിയിലായി. അങ്ങേർക്കു വലിവും ആസ്തമയും അല്ലേലും ഉണ്ട്.

പണി നിന്ന് പോയി. ചെക്കൻ പേടിച്ചു സ്ഥലം കാലിയാക്കി. ലോഹമെങ്ങാണും അവന്റെ കാലിലോ കയ്യിലോ വീണിരുന്നേൽ കത്തിപോയേനെ.

ആശുപത്രി ചെലവ് നോക്കാമെങ്കിൽ സരസമ്മ ആലയിൽ നിന്നോളം, വേറൊരു സഹായിയെ ഒപ്പിച്ചു കൊടുത്താൽ മതിയെന്ന് തങ്കച്ചൻ കണ്ടീഷൻ വെച്ചു.

ഇനിയിപ്പോ ആരാ ഉള്ളത്? ഞാൻ അന്ന് തങ്കച്ചൻ സഹായിക്കു കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന നേരത്തു അവിടുള്ളോണ്ടാണ് എന്നെ വിളിച്ചത്.

മനസ്സിന്റെ ചേറിൽ ഒരു താമര തണ്ട് ഇറങ്ങി.

“ഞാൻ വരണോ അമ്മാവാ?”

“നീ വന്നാ നന്നാവും ഹാഷീ. സരസമ്മ ഉരുക്കിക്കോളും. നീ സഹായിച്ചാൽ മതിയാകും.”

താമര തണ്ടിൽ നിന്നും രണ്ടില തളിർത്തു.

“പരീക്ഷ വെള്ളിയാഴ്ച്ച തീരും ഞാൻ ശനി രാവിലെ അങ്ങെത്താം”

“അത് മതി മോനെ. എന്തായാലും തങ്കച്ചൻ ഒരുക്കിയ മെറ്റൽ സ്റ്റോക്ക് ഉണ്ട്.

അപ്പോഴേക്കും നീയിങ്ങു എത്തിയാൽ മതി”

കട്ടിലിൽ കിടന്നു ഞാൻ ആലോചനയിലാണ്ടു. ഇനി ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോഴേക്കും അങ്ങേരുടെ ദീനമെല്ലാം മാറിയാലോ?

താമരയുടെ ഇലകൾ വാടുന്നതുപോലെ.

അപ്പൊ ഈ ആഴ്ച തന്നെ ചെന്ന് പണി തുടങ്ങണം. ബാക്കിയുള്ള രണ്ടു പരീക്ഷ. അത് അടുത്ത വർഷം എഴുതാവുന്നതേ ഉള്ളു. ബാക്കി ആറും ജയിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പാണ്.

താമര തണ്ടിൽ നിന്നും ഒരു കുഞ്ഞു താമര മൊട്ടു മുകളിലോട്ടു വന്നു.

കൂടുള്ളവന്മാരോടൊന്നും പറയാൻ നിന്നില്ല. നേരത്തെ കിടന്നുറങ്ങി. രാവിലെ അവന്മാര് ഉണര്ന്നെ മുൻപേ കയ്യിൽകിട്ടിയതും അശയിലും ഉള്ളതൊക്കെ ബാഗിലാക്കി, ശശിയോട് അമ്മാവന്റെ ബന്ധുവിന് സുഖമില്ലെന്നും പറഞ്ഞോണ്ട് മുങ്ങി.

ടൗണിലെ ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്ന് അഞ്ചലിലോട്ടു വണ്ടി കയറി. എന്ത് ചെയ്യും എന്നൊന്നും ഒരു പ്ലാനും ഇല്ല. എന്തോ ധൈര്യത്തിന്റെ പുറത്തു ഇറങ്ങിയതാണ്. പരീക്ഷ കട്ട് ചെയ്തെന്നു അമ്മയോ അച്ഛനോ അറിഞ്ഞാൽ അധോഗതി ആണ്.

നേരെ അമ്മാവന്റെ വീട്ടിലോട്ടു ചെന്ന്. അപ്പൂപ്പൻ കോലായിൽ ഉണ്ട്.

“നിനക്ക് വെള്ളിയാഴ്ച വരെ പരൂക്ഷ അല്ലെ?”

“ഓ, അതൊക്കെ അടുത്ത കൊല്ലവും എഴുതാം അപ്പൂപ്പാ”.

ചില്ലറ പൊടികൈകൾ പ്രയോഗിച്ചപ്പോൾ അപ്പുപ്പൻ ഒരു മുറുമുറുപ്പോടെ സമ്മതിച്ചു. അമ്മായിയേയും കയ്യിലെടുത്തു, അമ്മാവനോട് പറയാനും അമ്മയോട് പറയരുതെന്നും ചട്ടം കെട്ടി.

അവിടിരുന്നു പ്രാതൽ കഴിക്കുമ്പോൾ അമ്മായി അമ്മാവനോട് ഫോണിൽ സംസാരിച്ചു. എങ്ങനെയൊക്കെയോ അനുനയിപ്പിച്ചു എന്ന് തോന്നുന്നു. ഭക്ഷണവും കഴിഞ്ഞു അപ്പൂപ്പന്റെ സ്‌കൂട്ടറും എടുത്തു ഞാൻ ഫൗണ്ടറിയിലോട്ടു ഇറങ്ങി.

വീട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു നാല് കിലോമീറ്റർ ദൂരമേ ഉള്ളു. അവിടെ പണി തകൃതിയായി നടക്കുന്നു. മുണ്ടും മടക്കിക്കുത്തി ഇടുപ്പിൽ കയ്യും വെച്ച് എന്നെ തന്നെ കാത്തു നിൽക്കുന്നു മ്യാമൻ.

ചെവി പൊന്നാക്കി.

“നിന്നോട് എന്ന് വരാനാ പറഞ്ഞെ? ഇന്നാണോ? എന്നിട്ട് അച്ഛന്റെയും അവളുടെയും വക്കാലത്തുമായി വന്നേക്കുന്നു! ചേച്ചി അറിഞ്ഞാൽ എന്നെ വെച്ചേക്കില്ല. അവരുടെ വേവലാതി നിനക്കറിയുമോ?”, ഇത്യാദി ഉപദേശങ്ങളും കുറ്റംപറച്ചിലും കഴിഞ്ഞു പുള്ളി വെളിയിലോട്ടിറങ്ങി പോയി.

പുവർ മാൻ. ഉച്ചയാവുമ്പോഴേക്കും തണുത്തോളും.

ആകാംഷയോടെ ഞാൻ അകത്തുള്ള ആലയിലേക്കു നടന്നു.

ആലയിൽ ഒറ്റകുഞ്ഞില്ല. സാധനങ്ങൾ ഒക്കെ അലമ്പായി കിടക്കുന്നു. മറിഞ്ഞു വീണ ലോഹം കട്ടപിടിച്ചിരിക്കുന്നു. ഫുൾ അലങ്കോലം. ഫൗണ്ടറിയിൽ മറ്റു പണികൾ നടക്കുന്നുമുണ്ട്.

വെളുപ്പാന്കാലത്തു വണ്ടി പിടിച്ചു വന്നത് മിച്ചം. തെറ്റ് എന്റെ ഭാഗത്തായിരുന്നു. തങ്കച്ചൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അല്ലെ, അപ്പൊ ഭാര്യ അങ്ങേരുടെ കൂടെ നില്പുണ്ടാകും.

ആദ്യം തറയിൽ കട്ടപിടിച്ചിരിക്കുന്ന അലൂമിനിയം മാറ്റണം. അല്ലേൽ തെന്നി വീഴും. അത്യാവശ്യം തെറിച്ചാണ് വീണത്. അതുകൊണ്ടു അധികം ആഴമില്ല.

ചെറിയ ചിസലും മാലറ്റും കൊണ്ട് അരിവ് തുരന്നു പതുക്കെ പൊളിച്ചു മാറ്റി ഡിസ്പോസൽ ബിന്നിൽ ഇട്ടു.

മൈസരൂരിൽ അപ്പന് വീട്ടിൽ തന്നെ കൺസൾട്ടിങ് ഉണ്ട്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ വീട് മുഴുവനും വളരെ വൃത്തിയോടെയും അടുക്കോടെയുമായിരുന്നു പുള്ളി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നത്. കുട്ടിത്തം വിട്ടു മാറിയപ്പോഴ് ആ പണി എന്റെ തലയിൽ ആയി. ഡോക്ടറുടെ സാമഗ്രികൾ കണ്ടു എനിക്കും ഒരു ഡോക്ടർ ആവാനുള്ള ആശ ഉടലെടുക്കും എന്ന് ആഗ്രഹിച്ചായിരിക്കണം ആ നീക്കം. പക്ഷെ എനിക്ക് ആ ഫീൽഡിൽ താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു.

ആലയുടെ ഒരറ്റത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ അടുക്കി തുടങ്ങി. ഉച്ചയായപ്പോൾ അമ്മാവൻ തലയിട്ടു ആലക്കുള്ളിൽ.

“ഡാ, ഞാൻ തങ്കച്ചനെ കാണാൻ പോകുവാ. നീ ശനി വരുന്നെന്നാ ഇന്നലെ അങ്ങേരോട് പറഞ്ഞത്. നീ എന്തായാലും വന്നു പണി തുടങ്ങിയല്ലോ, ഇനി നാളെതൊട്ട് സരസമ്മ വരട്ടെ എന്ന് പറയണം. നീ വരുന്നോ?”

കൂടെ ചെന്നാൽ പണി എങ്ങനെ മുന്നോട്ടു പോകണം എന്നറിയാം. തന്നെയുമല്ല, മേഴ്‌സി ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആണ് പുള്ളി. അവിടടുത്തു നല്ല കാടയിറച്ചി കിട്ടുന്ന സ്ഥലവുമുണ്ട്. വീക്നെസ്സാണ്.

തങ്കച്ചന് കാണത്തക്ക വിധം പ്രശ്നങ്ങളില്ല. സംസാരിക്കാൻ ചെറുതായി ബുദ്ധിമുട്ടുന്നുണ്ട്. എങ്ങനെ തുടരണം എന്നതിന്റെ രത്‌നച്ചുരുക്കം പുള്ളി പറഞ്ഞു തന്നു. സരസമ്മ ഞങ്ങൾക്കുള്ള ചായയും ആയി വന്നു. സാരിയാണ് വേഷം. ഗൗരവ ഭാവം.

“എടീ, നീ നാളെതൊട്ട് ആലയിൽ പോകണം. ഹാഷിമോൻ ഉണ്ടാകും സഹായത്തിനു.”

അവർ തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു.

“ഞാൻ ഇന്ന് ഡിസ്ചാർജ് ആയി തിരികെ ചടയമംഗലത്തോട്ടു പോകും. പെങ്ങടെ വീട്ടിലേക്ക്. സ്വല്പം ആയുർവേദമൊക്കെ അളിയന് അറിയാം”, അങ്ങേരു അമ്മാവനോടായി പറഞ്ഞു.

ക്യാഷ് കൗണ്ടറിൽ പോയി അവിടുത്തെ ഏർപ്പാട് അമ്മാവൻ സെറ്റിലാക്കി. നമ്മുടെ ആലയിൽ വെച്ചല്ലേ നടന്നത്. നമ്മുടെ ബാധ്യതയാണ്.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ സരസമ്മയെ എതിരേറ്റത് ഫുൾ സേഫ്റ്റി ഗിയറോടെ ആലയിൽ നിൽക്കുന്ന ഞാനാണ്.

“ഇതെന്താ മോനെ, അന്യഗ്രഹ ജീവിയോ?”, അവർ പരിഹാസരൂപേണ എന്നെ നോക്കി.

മുഖം മറക്കുന്ന ഹുഡ് പൊക്കി ഞാൻ പുഞ്ചിരി തൂകി.

“സേഫ്റ്റി ഫസ്റ്റ്”

പണി ആദ്യം പതുക്കെ തുടങ്ങി. സരസമ്മ ആണ് മെയിൻ. ഞാൻ ബാക്കപ്പ്. ലോഹം കൊണ്ട് കൊടുക്കുന്നതും ഉരുക്കിയത് തണുപ്പിക്കുന്നതും ഞാൻ. ഉരുക്കുന്നത് അവർ. തണുപ്പിക്കുന്നതിനു മുൻപേ അടിച്ചു പദം വരുത്താൻ യന്ത്രം വേറെ ഉണ്ട്. അതിലും എന്റെയൊരു കണ്ണുണ്ട്.

ആദ്യത്തെ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ നല്ല സിങ്ക് ആയി. മൂന്നാം നാൾ വൈകിട്ട് കനലിലോട്ടുള്ള വായുവിന്റെ അളവ് കൂടി പോയത് കൊണ്ട് തീ ചെറുതായൊന്നു പാറി. അവരുടെ തോർത്തിന്റെ മുകളിൽ ഒരോട്ട വീണു.

സംഭവം അവർ അറിയുന്നത് തന്നെ ഓട്ട വീണു കഴിഞ്ഞാണ്. എന്തായാലും വലിയ പ്രശ്നങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.

പിറ്റേന്ന് ഞാനെത്തും മുൻപേ അവർ വന്നിരുന്നു.

“ഹഷീ, എടാ എനിക്കും നീ ഇട്ടിരിക്കുന്നത് പോലെയുള്ളൊരെണ്ണം താടാ.”

ഞാൻ ഒരു മെറ്റൽ കോട്ടഡ്ഡ് ഏപ്രൺ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്. അമ്മാവന്റെ സേഫ്റ്റി ക്യാബിന്റെയിൽ നിന്നും വേറൊരെണ്ണം അവർക്കു കൊടുത്തു.

അവരത്തിടാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ഞാൻ ഇടംകണ്ണിട്ടു നോക്കി. ഏപ്രൺന്റെ വള്ളികൾ പുറകിൽ കെട്ടാൻ അവരുടെ കൈ എത്തുന്നില്ല.

“എടാ, ഒന്ന് കെട്ടിത്താടാ”.

ഞാനവരുടെ പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങി. രാവിലെ കുളിച്ചു മുടി ഉച്ചിയിൽ കയറ്റി കെട്ടിവെച്ചിട്ടുണ്ട്. കടുംപച്ച ബ്ലൗസും അതെ നിറത്തിൽ കള്ളികളുള്ള ലുങ്കിയും വേഷം. സാധാരണ മാറ് മറക്കുന്ന തോർത്തു ഏപ്രൺ ഇടാൻ വേണ്ടി മാറ്റി വെച്ചിരിക്കുന്നു.

വടിവൊത്ത പുറം. നല്ല വിസ്താരം. നട്ടെല്ലിന്റെ ചുഴി അവരുടെ ബ്ലൗസിന് താഴെ ലുങ്കിക്കകത്തേക്കു നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന.

ഞാൻ കയ്യെത്തിച്ചു ഏപ്രൺ കെട്ടി കൊടുത്തു. മനഃപൂർവം ഊരാകെട്ടു ആണ് കെട്ടിയിരിക്കുന്നത്. ഊരാനും എന്നെ വിളിക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ!!

പിന്നങ്ങോട്ട് പണിയായിരുന്നു. ലോഹം ഉരുക്കുന്നു. വെള്ളം ഒഴിക്കുന്നു. യന്ത്രം പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്ന. വിയർത്തൊലിക്കുന്നു. ഉച്ചക്ക് ഊണിന്റെ സമയമാവാറായി.

“നീ എന്ത് കേട്ടാ ചെക്കാ കെട്ടിയത്?!!”

“ഞാൻ അഴിച്ചു താരാ….”, എന്നുപറഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപോഴേക്കും എനിക്ക് നിരാശ നൽകികൊണ്ട് സരസമ്മ ഏപ്രൺ കഴുത്തിൽ കറക്കി തിരിച്ചു. ഇപ്പോൾ പുറകിലത്തെ കെട്ട് മുൻപിലായി. അവർ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് അതഴിച്ചു.

“വായടക്കെട”.

തുറന്ന വാ ഞാൻ അടച്ചു. ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ അവർ തോർത്തും ഉടുത്തു പുറത്തോട്ടിറങ്ങി. ഫൗണ്ടറിയോടു ചേർന്ന് ചെറിയൊരു ഔട്ട് ഹൗസ് ഉണ്ട്. അതിലാണ് അവരുടെ താമസം. കുളിമുറിയൊക്കെ പുറത്താണ്. എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്തു അത് ഓലമേഞ്ഞ മടപ്പുര ആയിരുന്നു. പക്ഷെ ഇപ്പൊ വാർപ്പാണ്.

ഞാൻ തിരികെ വീട്ടിൽ പോയി ചോറും ഉണ്ട് നേരത്തെ തിരികെയെത്തി. ഫൗണ്ടറിയിലെ മറ്റു പണിക്കാരൊക്കെ വരാന്തയിലിരുന്നു പൊതിച്ചോറും കഴിച്ചു സൊറ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഞാൻ അവരെ ചിരിച്ചു കാണിച്ചു മെല്ലെ അകത്തേക്ക് കയറി, പുറകിലെ വാതിലിലൂടെ ഇറങ്ങി ഔട്ട് ഹൗസ് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

ജനലൊക്കെ തുറന്നു കിടക്കുകയാണ് ഞാൻ ബെഡ്റൂമിന്റെ ജനലിലൂടെ പയ്യെ എത്തി നോക്കി.

സരസമ്മ ലഘുനിദ്രയിലാണ്. ബ്ലൗസിന് മീതെ തോർത്തുമുണ്ടില്ലാതെ മലർന്നു കിടക്കുന്നു.